Υποδειγματικοί ταξικοί αγώνες έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν και συνεχίζουν να πραγματοποιούνται από μετανάστες. Με μαχητικότητα και συγκρουσιακή διάθεση έχουν αψηφήσει τα σχέδια των αφεντικών που µας θέλουν όλους δούλους και έχουν πυρπολήσει την κανονικότητα των ημερών µας µε τους αγώνες τους.
Τον Αύγουστο του 2013 οι μετανάστες κρατούμενοι εξεγείρονται, βάζοντας φωτιές στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αµυγδαλέζας µε αφορµή την παράταση της κράτησης σε 18µήνες. Η εξέγερση διαρκεί 4 ώρες και καταστέλλεται άγρια.
Αλληλεγγύη στους 65 διωκόμενους μετανάστες για την εξέγερση
στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα
Κέντρα κράτησης μεταναστών λειτουργούν πλέον σε όλη την Ευρώπη, με την Ιταλία και την Ελλάδα να “πρωτοστατούν” σε ποσότητα και “ποιότητα”, σύμφωνα με τη μεταναστευτική πολιτική που έχουν ορίσει τα κράτη της Ε.Ε. Στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’90 λειτουργούν ως τέτοια: σιταποθήκες, γήπεδα, εγκαταλελειμμένα ξενοδοχεία και φυσικά αστυνομικά τμήματα. Τα τελευταία χρόνια επανέρχονται στο δημόσιο λόγο και εξαγγέλλεται ο πολλαπλασιασμός τους σε διάφορες ημικατοικημένες περιοχές. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα καταγράφονται 16 σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που ήρθαν να προστεθούν στα κρατητήρια-κολαστήρια των αστυνομικών τμημάτων.
Οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης βιώνουν μια πραγματικότητα Νταχάου. Οι συνθήκες κράτησης είναι αποτρόπαιες. Στοιβαγμένοι ανά 20 σε λυόμενα των 10-20τ.μ., με μόνο ένα γεύμα τη μέρα, το οποίο περιλαμβάνει μία φέτα ψωμί και 25gr. Φαγητό. Η μοναδική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τους παρέχεται επαφίεται αποκλειστικά στη θέληση ή μη των φυλάκων και είναι μόνο χάπια Depon. Οι κανόνες υγιεινής των κέντρων “φιλοξενίας” – “ξενοδοχείων” της Ελλάδας επιτρέπουν τη χρήση μίας τουαλέτας ανά 70 άτομα, μία φορά το δίμηνο ντουζ και μία φορά το εξάμηνο πλύσιμο ρούχων και κουβερτών.
Εκτός όλων των άλλων, η αγωνία τους για τη διάρκεια παραμονής τους σε αυτό το καθεστώς αυξάνεται καθότι επεκτείνεται συνεχώς η υποτιθέμενη προσωρινή τους κράτηση. Αρχικά, το 2009 αλλάζει η νομοθεσία για το χρόνο κράτησης των υπό απέλαση μεταναστών και από 3 μήνες παρατείνεται σε 6 μήνες. Εν συνεχεία, με απόφαση του Σ.τ.Ε. το 2012, ο χρόνος παραμονής στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δύναται να επεκταθεί έως και 12 μήνες. Τον Αύγουστο του 2013 το χρονικό διάστημα του εγκλεισμού τους αυξήθηκε περαιτέρω στους 18 μήνες. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ήδη από το 2008 σύμφωνα με οδηγία που ψηφίστηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή δίνει το δικαίωμα στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. να κρατούν τους υπό απέλαση μετανάστες μέχρι και 18 μήνες. Η ομηρία των ανθρώπων αυτών δείχνει να μην έχει τελειωμό καθότι έχουν ήδη αρχίσει να φουντώνουν οι φήμες για επιπλέον αύξηση του χρόνου εγκλεισμού τους σε 24 μήνες με γνώμονα το γεγονός ότι από το Φεβρουάριο του 2014 για τη πλειονότητα των εγκλείστων μεταναστών άρχισε να παρέρχεται το 18μηνο.
Η Ελλάδα εφαρμόζει την κοινή αντιμεταναστευτική πολιτική των χωρών-μελών της Ε.Ε., μέρος της οποίας είναι και η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ, η οποία προβλέπει ότι ο μετανάστης-πρόσφυγας δικαιούται να ζητήσει άσυλο στην ευρωπαϊκή χώρα στην οποία εισέρχεται πρώτη φορά και αν μετέπειτα μεταβεί σε άλλη χώρα για να ζητήσει άσυλο θα πρέπει να επιστρέψει στη χώρα στην οποία εισήρθε. Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα, ως σύνορο της Ευρώπης, λειτουργεί ως ένας χώρος εγκλωβισμού των προσφύγων.
Από το 2003 όπου η συνθήκη άρχισε να εφαρμόζεται, τα κονδύλια από την Ε.Ε. έρρεαν άφθονα και όλοι ήθελαν από ένα κομμάτι. Για το κράτος όπου στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης τα κονδύλια αυτά αποτελούν ένα σημαντικό έσοδο, όπως και για τις επίδοξες Μ.Κ.Ο. με τη προσφορά ψυχολόγων, μεταφραστών κτλ αλλά και για τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες με τη σίτιση των στρατοπέδων. Ειδικότερα, για τις τοπικές κοινωνίες προσπαθείτε η συναίνεση τους για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσω των οικονομικών ωφελειών τόσο από τα χρήματα για τη σίτιση, όπως προαναφέραμε, αλλά και από τα διαφόρου είδους μαγαζάκια που έχουν ανοίξει για την εξυπηρέτηση των μπάτσων-φυλάκων.
Το οικονομικό κέρδος που αναλύθηκε παραπάνω δεν είναι ο μοναδικός σκοπός για τη δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σε μία εποχή με τόση περισσευούμενη εργατική δύναμη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτουργώντας ως χώροι προσωρινής αποθήκευσης εργατικής δύναμης, ανοίγουν και κλείνουν τις πύλες τους διοχετεύοντας, όποτε καταστεί αναγκαίο, τις πόλεις και την επαρχία με φθηνό εργατικό δυναμικό. Το κράτος προσπαθεί να καρπωθεί πολιτική υπεραξία, διαφημίζοντας το έργο του ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθεί να υποδείξει ως υπεύθυνους της κρίσης, τους μετανάστες, αλλά και να προωθήσει τον κοινωνικό εκφασισμό με σκοπό να ελέγξει και να πειθαρχήσει αποτελεσματικά το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Όμως, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης επιτελούν και άλλες λειτουργίες όπως για να καταλάβει ο παρανομοιμοποιημένος μετανάστης πλήρως το ρόλο που του αποδίδουν και ότι η ζωή του δεν έχει καμία αξία αλλά και να ζει με το φόβητρο ενός πιθανού δικού του εγκλεισμού.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι μια πραγματικότητα μίας άλλης εποχής, η οποία συγχρόνως συμβαίνει δίπλα μας. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι σαν μία μαύρη τρύπα που όποιος πέσει μέσα δεν έχει φωνή, δεν έχει δικαιώματα, δεν είναι άνθρωπος και παράλληλα η καθημερινή ζωή-βασανιστήριο σε αυτά μένει επιτηδευμένα στην αφάνεια, με σκοπό την αποφυγή αντιδράσεων, συγκρούσεων και εξεγέρσεων. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ντουβάρια που στεγάζουν σύγχρονα πειράματα σε ανθρώπους (στέρηση ελευθερίας, στέρηση νερού, ασθενείς, αδύναμοι, στοιβαγμένοι, νηστικοί).
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήρθαν και παγιώνονται μέρα με τη μέρα αφού δυστυχώς οι ελλείψεις του ανταγωνιστικού κινήματος και η κοινωνία της σιωπής-συνενοχής τα εδραιώνει. Όμως, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δε προορίζονται μόνο για τους μετανάστες. Πρόκειται για το προθάλαμο της εγκαθίδρυσης μίας άτυπης εξορίας όσων χαλάνε την καπιταλιστική βιτρίνα-καθαρότητα. Το σχέδιο αυτό θα επιβληθεί σε όποιο υποκείμενο δεν ταιριάζει στην αισθητική του αστικού τοπίου των μητροπόλεων. Ήδη το Μάρτιο του ’13 έλαβε χώρα η επιχείρηση Θέτις, κατά τη διάρκειά της οποίας συνελήφθησαν από τους δρόμους της Αθήνας 132 τοξικοεξαρτημένοι και βρήκαν ολιγοήμερη “φιλοξενία” σε αυτά. Δε μας διαφεύγει από το μυαλό ότι το βέλος, αν και μακριά, στοχεύει και τον κόσμο του αγώνα. Και αν τώρα φαντάζει μακρινό ή οι συνθήκες δεν το ευνοούν, ξέρουν και ξέρουμε πολύ καλά ότι τα αφεντικά αυτού του κόσμου δε θα σταματήσουν τη βαρβαρότητα.
Η εναντίωση μας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν πηγάζει μόνο από ανθρωπιστικούς λόγους ή μόνο απ’ το φόβο ότι μπορεί ως αγωνιστές/ριες να έρθει και η σειρά μας αλλά προκύπτει επειδή είμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού, και μάλιστα σε μία από τις πιο βάναυσες μορφές του. Ο εγκλεισμός των μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνεται με την αιτιολογία της στέρησης νομιμοποιητικών εγγράφων και μοναδικό τους έγκλημα την ίδια την ύπαρξη τους. Με το τρόπο αυτό, η κυριαρχία επιτυγχάνει να ελέγξει με μπάτσους ένα κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, και να ενεργεί με το δόγμα του φόβου στους μη έγκλειστους παρανομοποιημένους μετανάστες ενώ παράλληλα με την απειλή της φυλάκισης να λειτουργεί ως ένα μέσο έμμεσης κοινωνικής καταστολής. Μέσα, όμως, από τους αγώνες τους οι μετανάστες αποδεικνύουν όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια ότι αποτελούν ένα από τα παραδείγματα που πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους οι εκμεταλλευόμενοι, η τάξη μας. Σ’ αυτό το πλαίσιο στεκόμαστε στο πλευρό τους, αναγνωρίζοντας τους ως ταξικά αδέρφια μας που βιώνουν με τη μεγαλύτερη ένταση την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αποτελούν το αόρατο και περισσευούμενο πλέον κομμάτι των προλετάριων και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κανείς δεν μπορεί να μιλάει για αυτούς χωρίς αυτούς ή χωρίς να προσπαθήσει ν’ αναπτύξει διαύλους επικοινωνίας μαζί τους.
Ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και σε κάθε καταπιεσμένο αυτής της γης, πέραν της έμπρακτης καθημερινής αλληλεγγύης μας στους δρόμους και στους χώρους εργασίας, είναι να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας, να δημιουργήσουμε εκείνες τις δομές που θα μας επιτρέψουν να παλέψουμε αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, στο πλαίσιο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, για την ανατροπή αυτού του εξουσιαστικού κόσμου, για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, για την κοινωνική απελευθέρωση.
Απέναντι στο σύγχρονο ολοκληρωτισµό και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών
ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά και τους φασίστες
για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 9πµ – ΔΕΓΛΕΡΗ (Αλεξάνδρας)
Υποδειγματικοί ταξικοί αγώνες έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν και συνεχίζουν να πραγματοποιούνται από μετανάστες. Με μαχητικότητα και συγκρουσιακή διάθεση έχουν αψηφήσει τα σχέδια των αφεντικών που µας θέλουν όλους δούλους και έχουν πυρπολήσει την κανονικότητα των ημερών µας µε τους αγώνες τους.
Τον Αύγουστο του 2013 οι μετανάστες κρατούμενοι εξεγείρονται, βάζοντας φωτιές στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αµυγδαλέζας µε αφορµή την παράταση της κράτησης σε 18µήνες. Η εξέγερση διαρκεί 4 ώρες και καταστέλλεται άγρια.
