Vogliamo tutto e per tutti

Σύντομη κριτική πάνω στις τελευταίες εξελίξεις στην Καταλονία.

Το ζήτημα της καταλανικής ανεξαρτησίας είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Μπορεί να προσγειώθηκε στην ευρωπαϊκή (και την ελληνική) επικαιρότητα με πάταγο, λόγω του δημοψηφίσματος και της ωμής και δυσανάλογης κατασταλτικής βίας που χρησιμοποίησε το –εθισμένο σε τέτοιες συμπεριφορές- συγκεντρωτικό ισπανικό κράτος, αλλά ως ζήτημα υπάρχει και εξελίσσεται σταθερά μέσα στα προηγούμενα χρόνια. Η προσέγγισή του πρέπει να γίνεται πέρα από ιδεοληπτικές κορόνες και εύκολη συνθηματολογία. Η επίκληση δρόμων «από την εθνική στην ταξική χειραφέτηση» ή μια γενικόλογη «αλληλεγγύη στο λαό της Καταλονίας», είναι χαρακτηριστική τέτοιων προσεγγίσεων. Όποιος και όποια καταπιάνεται με το ζήτημα οφείλει να γνωρίζει –έστω και λίγο- τις συνθήκες από τις οποίες αυτό προέκυψε. Γι’ αυτό και πριν να εκφραστεί μια άποψη, είναι χρήσιμη μια σύντομη εξιστόρηση των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και ταξικών δεδομένων που περιβάλλουν το καταλανικό ζήτημα.

Μετά το θάνατο του Φράνκο και την ισπανική Μετάβαση στη δημοκρατία, ψηφίστηκε το σύνταγμα του 1978, το οποίο χώρισε το ισπανικό κράτος (και έθνος, όπως αναφέρει το σύνταγμα) σε 17 αυτόνομες κοινότητες με αυξημένες αυτοδιοικητικές δυνατότητες. Η εξέλιξη αυτή ήταν αρνητική για τους υπερασπιστές της πλήρους ανεξαρτησίας περιοχών όπως η Χώρα των Βάσκων ή η Καταλονία, αλλά σηματοδότησε μια στροφή από το συγκεντρωτικό φρανκικό μοντέλο και παρείχε στις Αυτονομίες τη δυνατότητα να αποφασίζουν έκτοτε μόνες τους –μεταξύ άλλων- για ζητήματα Πολιτισμού, Μεταφορών, Δημόσιας Ασφάλειας… Στην υγεία, την εκπαίδευση και τη δικαιοσύνη υπάρχει συναρμοδιότητα με το ισπανικό κράτος. Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι η αποδοχή του συστήματος των Αυτονομιών τέθηκε –για διαφορετικούς λόγους- σε δημοψήφισμα μόνο σε 4 περιοχές: τη Γαλικία, την Ανδαλουσία, την Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων. Το 1979, στην Καταλονία το 88% ψήφισε υπέρ της συνταγματικής (και υπαγόμενης στην Ισπανία) Αυτονομίας, γεγονός που αφαίρεσε τη δυναμική για έναν πιθανό αγώνα για ανεξαρτησία. Ομοίως και στη Χώρα των Βάσκων το 90% ψήφισε ναι, κόντρα στο 10% που υποστηρίχθηκε από το Herri Batasuna και την ETA και επιθυμούσε την πλήρη απόσχιση. Continue reading →

Δεν είναι δηµοκρατική εκτροπή, είναι η απάντηση του καθεστώτος σε κάθε χειρονοµία αντίστασης και αµφισβήτησης της εξουσίας του.

Η Ηριάννα και ο Περικλής βρίσκονται φυλακισµένοι επειδή είχαν προσωπικές σχέσεις µε έναν αναρχικό, επειδή στάθηκαν δίπλα στο φίλο τους, σύντροφό τους, επειδή δεν δέχτηκαν να ορίσει ο τρόµος την καθηµερινότητα και τις σχέσεις τους. Ο Περικλής και η Ηριάννα έχουν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 13 χρόνια φυλάκιση και ήδη έχει απορριφθεί η πρώτη αίτηση αποφυλάκισής τους, µε βάση την “αντι”τροµοκρατική νοµοθεσία και µε σκέπτικο ότι ενδέχεται να τελέσουν αντίστοιχα αδικήµατα (πχ να συγχρωτιστούν ξανά µε αναρχικούς. Για κάποιους όλη αυτή η ιστορία αποτελεί µια δηµοκρατική εκτροπή, µια απόφαση ενός δικαστή µε φασιστική αντίληψη, µια εξαίρεση, ένα λάθος, µια νοµική αστοχία, µια αυστηρή ποινή. Ωστόσο, η απόφαση να φυλακιστούν δύο άνθρωποι µόνο και µόνο επειδή είχαν σχέσεις µε έναν αναρχικό, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν για συµµετοχή σε ένοπλη οργάνωση (και αθωώθηκε), δεν είναι “παράπλευρη απώλεια” ή αστοχία του νοµικού καθεστώτος είναι η πραγµατικότητα που διαµορφώνεται από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιχειρείται να µονιµοποιηθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες µέσα από τους τροµονόµους, τα έκτακτα στρατοδικεία, τη διακρατική ανταλλαγή πληροφοριών και τη δηµιουργία Ευρωπαϊκής βάσης δεδοµένων µε στοιχεία αναρχικών και ακροαριστερών αγωνιστών.

Ο πλήρης έλεγχος, η ένταση της καταστολής, η αντιµετώπιση µε όλο και πιο στρατιωτικούς όρους των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, η αποµόνωση, η εκδικητικότητα, η στοχοποίηση όσων αγωνίζονται και παράλληλα η τροµοκράτηση και η τιµωρία όσων έχουν οποιαδήποτε σχέση πολιτική ή προσωπική µαζί τους είναι όλα αυτά που ήρθε να νοµιµοποιήσει ο “αντι”τροµοκρατικός νόµος που ακούει στο όνοµα 187Α. Continue reading →

4 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Π. Φύσσα στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 από νεοναζιστικό τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής και τον φασίστα Γ. Ρουπακιά.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά η κορυφή του παγόβουνου της ασυλίας που απολαμβάνουν οι παρακρατικοί φασίστες ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής πολιτικής. Οι φασίστες επιδιώκουν την τρομοκράτηση, την καταστολή και τον «παροπλισμό» όσων αγωνίζονται και είναι η εμπροσθοφυλακή των αφεντικών, που επιχειρεί να διασπάσει τους από τα κάτω και να τους μετατρέψει σε φθηνά και πειθήνια εργατικά χέρια. Ταυτόχρονα η δολοφονία του Π. Φύσσα έκανε φανερή την επιθετική μετάσταση του φασιστικού καρκινώματος στο κοινωνικό σώμα.

Τα τελευταία χρόνια η οικονομική και θεσμική κρίση και οι πόλεμοι των κυρίαρχων έχουν οξύνει τις συνθήκες ανέχειας και εξαθλίωσης, ενώ σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη προώθηση του κοινωνικού κανιβαλισμού, την υποδαύλιση των εθνικισμών, την απογοήτευση, την ματαιότητα και την αποσύνθεση κάθε έννοιας κοινωνικού ιστού έχουν οδηγήσει σε μια διεθνή έξαρση του φασιστικού φαινομένου.

Τα αντιφασιστικά προσωπεία και οι διακηρύξεις των κάθε είδους θεσμικών φορέων δεν μπορούν να αποκρύψουν ότι υπάρχει ένας ενδοσυστημικός καταμερισμός εργασίας: ρατσιστές/ριες πολιτικοί σε μία τεράστια βεντάλια κοινοβουλευτικών κομμάτων από την αριστερά, το κέντρο, τους φιλελεύθερους έως και την άκρα δεξιά, κανονικοποιούν στον δημόσιο διάλογο και πραγματώνουν μια απενεχοποιημένη ρατσιστική ατζέντα, ακροδεξιοί μαχητές…του ιντερνέτ προωθούν μια φασιστική ρητορική στο διαδίκτυο, ενώ ναζί δολοφονούν στους δρόμους.

Η Heather Heyer, στο Charlottesville των ΗΠΑ, ήταν το τελευταίο θύμα των ναζί και έρχεται να μας θυμίσει με τον πιο οδυνηρό τρόπο, ότι από τις ΗΠΑ μέχρι την Γερμανία και από τα νερά της Μεσογείου μέχρι την Σκανδιναβία ο φασισμός πολεμιέται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και πάντα σε πείσμα κάθε κυβέρνησης είτε δεξιάς είτε αριστερής.

Κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τις φασιστικές εφεδρείες, για την κοινωνική επανάσταση, για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας.