Εξέγερση του Δεκέμβρη 2008
Τότε που κατέρρευσαν οι εξουσιαστικές νομοτέλειες και φάνηκε το μονοπάτι για την συνολική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Τότε που χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, για να εκφράσουν την οργή τους, για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη.
Τότε που η ουτοπία χάραξε τα σημάδια της στους δρόμους και στα κτήρια των πόλεων.
Το περιβόητο «Νόμος και Τάξη» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κρεσέντο τρομοκρατίας, αυταρχισμού και επίδειξης δύναμης, το οποίο εφαρμόζει η δεξιά κρατική διαχείριση κινητοποιώντας τεράστιες δυνάμεις ενόπλων και πραγματοποιώντας εκκενώσεις πολλών καταλήψεων, όπου διέμεναν κυρίως μετανάστριες-ες (Σπύρου Τρικούπη 15-17, Όνειρο, 5ο Σχολείο, Αχαρνών και Μάγερ, Μπουμπουλίνας) ή που αποτελούν κέντρα αγώνα (GARE, Rosa de Foc, Palmares, Βανκούβερ, στέκι ΑΣΟΕΕ) στην περιοχή των Εξαρχείων και του κέντρου της Αθήνας. Οι πάνοπλοι αστυνομικοί οδήγησαν εκατοντάδες μετανάστες-τριες και ανήλικα παιδιά στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη και στη συνέχεια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ταυτόχρονα οι στρατοπεδευμένες δυνάμεις καταστολής και οι ένοπλες περιπολίες στη γειτονιά των Εξαρχείων και ευρύτερα στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, λειτουργούν σαν στρατός κατοχής με επιθέσεις, λεκτικές προκλήσεις, σεξιστικές παρενοχλήσεις, χρήση χημικών εναντίον κατειλημμένων χώρων και αγωνιζόμενων ανθρώπων, με αποκορύφωμα τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια, τις συλλήψεις και την απαγόρευση κυκλοφορίας στην επέτειο του Πολυτεχνείου.
Η επιλογή του κράτους να θέσει ως πρωτεύον κατασταλτικό στόχο τις καταλήψεις και τη γειτονιά των Εξαρχείων δεν είναι τυχαία. Τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή που φιλοξενεί ένα μωσαϊκό ατόμων και συλλογικοτήτων που αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι χώροι αγώνα και αυτοοργάνωσης, όπως είναι και οι καταλήψεις, αποτελούν ανάχωμα στα καταστροφικά σχέδια και ταυτόχρονα την εδαφικοποιημένη αμφισβήτηση του κόσμου της εξουσίας. Ενός κόσμου που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου όλα αποτελούν εμπόρευμα και η μέγιστη αξία είναι το κέρδος των αφεντικών. Η γενικευμένη επίθεση στοχεύει στον εκφοβισμό των πολιτικών υποκειμένων και την κάμψη των αγώνων, ενώ παράλληλα κανονικοποιεί την μπατσοκρατία στο κέντρο της μητρόπολης και την ασύμμετρη βία από το κράτος. Τα Εξάρχεια βρέθηκαν, όχι τυχαία, στο κέντρο της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 και αποτέλεσαν, αποτελούν και θα συνεχίσουν να αποτελούν σημείο αναφοράς για τις αγωνιζόμενες-ους. Είναι η γειτονιά της οποίας η καθυπόταξη αποτελεί στοίχημα για τους σημερινούς πολιτικούς διαχειριστές, οι οποίοι δεν συγχωρούν τις εξεγερμένες-ους που τάραξαν τον ύπνο τους και αμφισβήτησαν την καθεστηκυία τάξη.
Στις 6 Δεκέμβρη 2008 ο 15χρoνος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ένστολων δολοφόνων της δημοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων. Για άλλη μία φορά το όπλο ενός μπάτσου «εκπυρσοκρότησε τυχαία», μια ακόμη «παρεξήγηση»… Μια ακόμη αστυνομική δολοφονία που προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων του κράτους. Από τα πρώτα λεπτά της δολοφονίας ξέσπασαν άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, έγιναν καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων, σχολείων από μαθητές και δημόσιων κτηρίων. Η εξέγερση εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.
Δεν ήταν απλά ένα νεολαιίστικο ξέσπασμα, ήταν η οργή που αυθόρμητα αλλά και οργανωμένα εκφράστηκε από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που βίωνε και βιώνει την καθημερινή βία της κυριαρχίας. Ήταν οι χιλιάδες που στο πρόσωπο του Αλέξη είδαν τον εαυτό τους. Ήταν οι δολοφονίες μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα σύνορα, οι βασανισμοί σε αστυνομικά τμήματα, η νεκρή μητέρα που δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ αγωνιζόμενη ενάντια στην εγκατάσταση χωματερής στην Λευκίμμη της Κέρκυρας, ήταν οι δολοφονημένοι στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, τα θύματα βίας των πραιτόρων του κράτους και το ξέπλυμα της «ζαρντινιέρας», ήταν οι νεκροί από τις πυρκαγιές σε Πελοπόννησο και Εύβοια, η καταστροφική πυρκαγιά στο οικοσύστημα της Πάρνηθας, ήταν εξάλλου το 2008 που τα πρώτα σημάδια της οικονομικής και θεσμικής κρίσης είχαν αρχίσει να διακρίνονται εν μέσω συνεχόμενων αποκαλύψεων οικονομικών σκανδάλων (Βατοπέδι, δομημένα ομόλογα, Siemens και άλλα) και της διαχρονικής ατιμωρησίας. Ποιο κράτος αλήθεια τιμωρεί τον εαυτό του; Η πραγματικότητα αυτή διανθισμένη με τη διάχυτη δυσαρέσκεια των από τα κάτω έφερε την έκρηξη του Δεκέμβρη, αφορμή για την οποία αποτέλεσε η δολοφονία του συντρόφου Αλέξη. Μια έκρηξη η οποία δεν αποζητούσε και δεν αιτούνταν τίποτα, μιας και τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει μια ασφυκτική καθημερινότητα για ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι του πληθυσμού. Ο Δεκέμβρης ήρθε να καταστρέψει κάθε σύμβολο ενός κόσμου, που το μόνο που μπορούσε να υποσχεθεί και να προσφέρει ήταν και είναι η εκμετάλλευση, η μιζέρια, η καταπίεση, η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο ρατσισμός, η βία που ασκούν οι κλειδοκράτορες των σαλονιών της εξουσίας. Όπως γράφτηκε και στον τοίχο, «ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση».
Παρά το αυθόρμητο των πρώτων ημερών, η συνέχεια έδειξε ότι αυτό που οι εξεγερμένοι/ες επιζητούσαν ήταν κάτι παραπάνω από μια «καταγγελία» της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ταυτόχρονα με την έκρηξη της κοινωνικής οργής γεννήθηκε και το καινούργιο. Το πάθος για καταστροφή κατά την διάρκεια του Δεκέμβρη, ήταν και δημιουργικό πάθος το οποίο χάραξε νέα κοινωνικά και ταξικά σύνορα μέσα στην μητρόπολη. Αυτή τη φορά, τις διαχωριστικές γραμμές αποτελούσαν φλεγόμενα οδοφράγματα. Ο κόσμος του αγώνα από την μια και ο κόσμος της εξουσίας από την άλλη. Εκεί στην δική μας πλευρά γεννήθηκαν σχέσεις και εγχειρήματα, γράφτηκαν δεκάδες κείμενα, οικειοποιήθηκαν και μεταστράφηκαν τεχνολογίες και τεχνικές της κυριαρχίας, απελευθερώθηκε αστικός χώρος, χειραφετήθηκαν βλέμματα. Αν η καταστροφή προήλθε από την απελπισία, η δημιουργία προήλθε από την αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση της αξιοπιστίας όχι μόνο των θεσμών, των κυριαρχικών σχέσεων και των δομών αλλά και των μέσων, των δράσεων και των τρόπων οργάνωσης των ίδιων των αγώνων. Μια αμφισβήτηση η οποία δημιούργησε το κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο άνθισαν η αντιιεραρχία, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη, η αντίσταση.
Η άμεση δράση, οι ανοιχτές συνελεύσεις, οι συλλογικές αδιαμεσολάβητες ριζοσπαστικές αντιστάσεις, η κοινωνική αντιβία, η οργάνωση από τα κάτω, το σαμποτάζ, η ελεύθερη μετακίνηση, η απαλλοτρίωση καταναλωτικών αγαθών και το «όλα για όλους» πήραν σάρκα και οστά σε μεγάλή έκταση και επηρέασαν κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Σε αυτό συνετέλεσε η καθοριστική συμβολή του αναρχικού χώρου που έδωσε δυναμικό παρόν στην εξέγερση του Δεκέμβρη, διαχέοντας τα προτάγματά του και εφαρμόζοντας μεθόδους αγώνα. Λογικές και επιλογές αγώνα, οι οποίες πέρα από την αντανάκλαση τους στο δρόμο βρήκαν και το συλλογικό τους έδαφος στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα τα οποία γεννήθηκαν μετά το Δεκέμβρη. Καταλήψεις κτηρίων, πάρκα και δημόσιοι χώροι, ενίσχυση των σωματείων βάσης και της ταξικής αλληλεγγύης. Αυτή ήταν η παρακαταθήκη του Δεκέμβρη. Η αίσθηση ότι κανείς και καμία δεν ήταν μόνη της απέναντι στην βία του κράτους και του κεφαλαίου. Εκείνους τους μήνες πιστέψαμε στις δυνάμεις μας και επιστρέψαμε στους καταπιεστές λίγη από την βία που βιώνουμε διαχρονικά.
Ο Δεκέμβρης του 2008 αποκάλυψε ότι όταν οι από τα κάτω πιστέψουν στις δυνάμεις τους όλα είναι εφικτά. Έτσι από τον Δεκέμβρη του 2008 και έπειτα το κράτος θέλοντας να θωρακιστεί και να πάρει τη «ρεβάνς» από τους εξεγερμένους-ες που αμφισβήτησαν την παντοδυναμία του και μπροστά στις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις αναβάθμισε τους μηχανισμούς καταστολής και το νομικό του οπλοστάσιο (ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ, αντιτρομοκρατική νομοθεσία, κουκουλονόμος, αύρες, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου κ.α.). Ταυτόχρονα ενθάρρυνε και ενίσχυσε τις φασιστικές του εφεδρείες και πριμοδότησε τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας προωθώντας τον ρατσισμό και απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή. Όλη αυτή η κατασταλτική αναβάθμιση δεν στοχεύει μόνο τους αναρχικούς ή όποιον αγωνίζεται σήμερα. Έρχεται να διασφαλίσει την κοινωνική και ταξική ειρήνη με κάθε τρόπο μετατρέποντας την κοινωνία σε νεκροταφείο, ώστε να επιτευχθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη. Η τρομοκρατία και η καταστολή έρχονται να στρώσουν το έδαφος για την όξυνση της λεηλασίας των από τα κάτω και παράλληλα να διασφαλίσουν την αύξηση των κερδών και τα προνόμια για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Στις μέρες μας παρά την καταστολή, τον έλεγχο και τα τελεσίγραφα περί τέλους της ιστορίας διάφορα σημεία του πλανήτη τυλίγονται στις φλόγες της εξέγερσης: Γαλλία, Ιράκ, Κολομβία, Εκουαδόρ, Αϊτή, Χιλή… Σε διαφορετικά κοινωνικά φόντα, με διαφορετικά κοινωνικά αιτήματα, οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι υψώνουν το λάβαρο της εξέγερσης. Καταλαμβάνουν δρόμους, αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη και διασαλεύουν την κοινωνική ομαλότητα. Πάνω από όλα όμως αποδεικνύουν πως η σταθερότητα των κάθε είδους μοντέλων εξουσίας είναι εύθραυστη και χρειάζεται μεγάλες δόσεις απροκάλυπτης κρατικής βίας και τρομοκρατίας για να επιβληθεί. Πρόκειται για μια διάχυτη αμφισβήτηση των σύγχρονων όρων καταπίεσης που αρχίζει και εξαπλώνεται στον κόσμο χωρίς κανείς να ξέρει ή να μπορεί να πει που θα ξεσπάσει αύριο μια νέα κοινωνική ανταρσία. Οι εξεγέρσεις ανά τον πλανήτη μας θυμίζουν τον όχι και πολύ μακρινό μας Δεκέμβρη του 2008 όπου και εδώ η εξέγερση ταρακούνησε το καθεστώς και ανέδειξε μια γενικότερη αμφισβήτηση του κοινωνικού συμβολαίου.
Ο Δεκέμβρης του 2008 μπορεί να φαντάζει μακριά και οι συνθήκες που έχουν επιβληθεί στους από τα κάτω να είναι συνεχώς όλο και πιο δυσμενείς και να φαντάζουν αμετάβλητες. Όμως οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η ανάθεση, η μοιρολατρία και ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι αδιέξοδα. Οφείλουμε να αντισταθούμε στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα στις γειτονίες μας, στις σχολές μας, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας πολύμορφα και οριζόντια. Ο Δεκέμβρης έδειξε ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και η φαντασία σύμμαχός μας. Ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση συνεχίζεται. Τίποτα δεν τελείωσε. Αρκεί να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, στις δυνάμεις μας και να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη και όλοι/ες μαζί απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.
Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι.
Πόλεμο στον πόλεμο κράτους και αφεντικών.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές.
Αλληλεγγύη στους μετανάστες-τριες.
ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ να επιτεθούμε σε κάθε εξουσία, να περπατήσουμε στα χνάρια της εξέγερσης προς… την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό.
Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 2019, 6μμ, Προπύλαια
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
