μια μπροσούρα που εκδόθηκε απο την αναρχική ομάδα Εν Πλω τον Γενάρη του 2005
«Η Ιντιφάντα δεν είναι απλώς ένας πόλεμος. Ο πόλεμος διαρκεί ημέρες ή μήνες, στη δική μας περίπτωση όμως έχει γίνει τρόπος ζωής»
Μπάνα, γυναίκα από τη Δ. Όχθη
Από την ίδρυση του το κράτος του Ισραήλ διατηρεί μια τόσο ιδιαίτερη και θετική σχέση με τις ΗΠΑ που οι κινήσεις των δύο κρατών στο πλαίσιο της αραβο-ισραηλινής διένεξης βγάζουν νόημα μόνο αν ιδωθούν υπό αυτό το πρίσμα αλληλοϋποστήριξης. Το ύψος της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ προς το Ισραήλ είναι αποκαλυπτικό καθώς κατατάσσεται μακράν πρώτο σε σχέση με τον πληθυσμό του κράτους ενώ και η διπλωματική υποστήριξη δεν έχει προηγούμενο. Με την υποστήριξή τους προς το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ το 1948 και ιδιαίτερα μετά τον επεκτατικό πόλεμο του 1967, οι ΗΠΑ έρχονται να επιβεβαιώσουν το μεταπολεμικό status quo του νέου παγκόσμιου κουμανταδόρου στις περιοχές των πλούσιων σε υδρογονάνθρακες αραβικών εδαφών, περνώντας ένα σαφές μήνυμα πως το κενό από την αποχώρηση της αποικιοκρατικής Βρετανικής Αυτοκρατορίας θα καλυφθεί από τις ίδιες ή από κράτη και καθεστώτα μαριονέτες τους. Έτσι, μετά την αποχώρηση των βρετανών το 1948- οι οποίοι από το 1917 είχαν επιβάλλει κατοχικό καθεστώς στην Παλαιστίνη- έρχεται να εγκαθιδρυθεί το ισραηλινό κράτος και ουσιαστικά να συνεχιστεί να υπάρχει ένα κράτος-επιτηρητής των συμφερόντων των ΗΠΑ. Ο διχασμός και η αιματοχυσία στη συνύπαρξη αράβων και εβραίων στα παλαιστινιακά εδάφη κορυφώθηκε, όπως γίνεται συνήθως, λόγω των επιδιώξεων των μεγάλων δυνάμεων. Η εισήγηση των Ηνωμένων Εθνών το Μάιο του 1948 για το μοίρασμα των παλαιστινιακών εδαφών σε δύο κράτη, Ισραηλινό και Αραβικό δεν υλοποιήθηκε ποτέ και αντ’ αυτού ολόκληρη η περιοχή που προοριζόταν (σύμφωνα με την εισήγηση) για το Παλαιστινιακό κράτος κατακτιέται από το Ισραήλ, την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Το 1967, με τον πόλεμο των 6 ημερών, το Ισραήλ θα κατακτήσει ολόκληρη την παλαιστινιακή περιοχή και από εκείνη την στιγμή μέχρι και σήμερα το κράτος του Ισραήλ συνεχίζει τους εποικισμούς στα παλαιστινιακά εδάφη εκτοπίζοντας, δολοφονώντας, φυλακίζοντας και καταπιέζοντας τους Παλαιστίνιους-ες με σκοπό την περαιτέρω ανάπτυξη των συμφερόντων του. Ενδεικτικός είναι ο τεράστιος αριθμός των προσφύγων που φτάνουν τους 5,5 εκατομμύρια, των φυλακισμένων αγωνιστών-στριών που φτάνουν τους 6,5 χιλιάδες, μεταξύ των οποίων και παιδιά, και των νεκρών ο αριθμός των οποίων είναι αδιευκρίνιστος αφού πολλοί είναι εκείνοι που αγνοούνται.
Στην όλο και πιο έκρυθμη κατάσταση έρχεται φέτος στις 14 Μάιου (επέτειος 70 χρόνων από τον αρχικό βίαιο διωγμό των παλαιστινίων (Νάκμπα) από το ισραηλινό κράτος) η υλοποίηση της απόφασης των ΗΠΑ για τη μεταφορά της αμερικάνικης πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Η απόφαση αυτή έρχεται σχεδόν ταυτόχρονα με την αποχώρηση των ΗΠΑ από την ιστορική συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν (δύο μόλις χρόνια μετά την υπογραφή της και ενώ οι όροι τηρούνταν πλήρως) και την επαναφορά των κυρώσεων εναντίον του. Σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση αποχώρησης από τη συμφωνία, το Ισραήλ πραγματοποιεί πυραυλικές επιθέσεις εναντίον Ιρανικών δυνάμεων στο συριακό έδαφος. Μια σειρά κινήσεων από πλευράς ΗΠΑ που επειδή διαπιστώνουν πως η ειρήνη ευνοεί πολιτικά τους αντιπάλους τους στην περιοχή (Ρωσία, Ιράν), καταφεύγουν στην πρόκληση εντάσεων, εχθροπραξιών και πολέμου.
Η προκλητική απόφαση μεταφοράς της πρεσβείας απαντήθηκε με μαζικές διαδηλώσεις χιλιάδων παλαιστινίων στην Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, με το ισραηλινό κράτος να ξαναδείχνει για ακόμη μια φορά το ανελέητο πρόσωπό του δολοφονώντας πάνω από 100 διαδηλωτές και δίνοντας ουσιαστικά τέλος στις όποιες ψεύτικες ελπίδες είχαν δημιουργηθεί στον παλαιστινιακό λαό από τους κυρίαρχους, για την λήξη των εγκλημάτων εις βάρος του.
Η Λωρίδα της Γάζας όπως και η Δυτική Όχθη αποτελούν πλέον τα μόνα εδάφη που ανήκουν στους Παλαιστίνιους-ες και θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με άτυπα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλες οι λειτουργίες αυτών των δύο περιοχών ελέγχονται από το ισραηλινό κράτος όπως η οικονομία, η κοινωνική και πολιτική ζωή, οι μετακινήσεις, η παροχή τροφίμων και νερού καθώς και πολλά άλλα τα οποία συνθέτουν αυτό που είναι το Ισραήλ, δηλαδή ένα κράτος απαρτχάιντ. Συγκεκριμένα στη Δυτική Όχθη εκτός από το τείχος που έχει χτιστεί στα σύνορα, οι οικισμοί των Ισραηλινών είναι επίσης περιφραγμένοι και υπάρχουν ξεχωριστοί δρόμοι στους οποίους κυκλοφορούν μόνο αυτοί και απαγορεύεται η χρήση στους Παλαιστίνιους-ες. Στο ίδιο πλαίσιο ελέγχου και κατασταλτικού σχεδιασμού, στην Λωρίδα της Γάζας, το Ισραηλινό κράτος έχει δημιουργήσει μια μεγάλης έκτασης γκρίζα ζώνη στην οποία όποιος-α πατήσει εκτελείται από τους ισραηλινούς σκοπευτές.
Βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη του παλαιστινιακού λαού είναι να μπορεί να έχει γη να πατά και νερό να πιεί. Αυτά όσο αυτονόητα και αν μας φαίνονται στερούνται από τους Παλαιστίνιους-ες, οι οποίοι βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο της φυσικής εξόντωσης. Η προσπάθεια εξόντωσης/καθυπόταξης των παλαιστινίων, όπως και των κούρδων στη Συρία, συντελείται λόγω των οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών συμφερόντων των κυρίαρχων. Ο στόχος του ισραηλινού κράτους είναι να απομονώσει και να εξοντώσει τον παλαιστινιακό λαό ή να τον χρησιμοποιήσει ως φτηνό διαχειρίσιμο εργατικό δυναμικό.
Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει όλα αυτά στην ισραηλινή κοινωνία, το ισραηλινό κράτος μέσω των ΜΜΕ αποκρύπτει την αλήθεια και μετατρέπει τους Παλαιστίνιους-ες από θύματα σε θύτες δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου και ρατσισμού το οποίο δίνει τη δυνατότητα στο Ισραήλ να νομιμοποιήσει το κατοχικό καθεστώς. Αν και αυτό που προσπαθείται είναι η συνενοχή της ισραηλινής κοινωνίας στα εγκλήματα που διαπράττονται, υπάρχουν και εκείνοι που υψώνουν το ανάστημά τους και αντιστέκονται προπαγάνδα των ΜΜΕ, στις κρατικές πιέσεις και την στρατιωτικοποίηση της ζωής τους. Πολλά είναι τα παραδείγματα κομματιών της ισραηλινής κοινωνίας που κόντρα στην κυρίαρχη αφήγηση διαδηλώνουν κατά του κράτους-δολοφόνο του Ισραήλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι περιπτώσεις άρνησης στράτευσης που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με το μιλιταριστικό κράτους του Ισραήλ και για αυτό αντιμετωπίζονται ακόμα και με φυλάκιση. Αν και η λεγόμενη «ειρηνευτική διαδικασία» κάνει λόγω για την δημιουργία δυο εθνών κρατών, υπάρχουν και ισραηλινοί και παλαιστίνιοι που προτείνουν κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι μια ελεύθερη γη που κατοικείται εξίσου από Παλαιστίνιους-ες και Ισραηλινούς-ές, από μουσουλμάνους-ες, εβραίους-ες και χριστιανούς-ές. Είναι εκείνοι-ες οι άνθρωποι που δεν ξεγελιούνται ότι είτε με το κατοχικό κράτος του Ισραήλ είτε με την δημιουργία δύο κρατών θα σταματήσει να υπάρχει καταπίεση, εκμετάλλευση, αδικία και ανισότητα. Είναι εκείνοι-ες που βάζουν μπροστά τα συμφέροντα των από τα κάτω και αντιτίθονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είναι εκείνοι-ες που αγωνίζονται για δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και ισότητα. Για έναν κόσμο χωρίς πολέμους και αδικίες. Για την ολική απελευθέρωση που έρχεται μόνο όταν οι καταπιεσμένοι-ες αποτινάζουν από πάνω τους τα δεσμά τόσο των ξένων όσο και των ντόπιων αφεντικών και παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.
Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενες στην Παλαιστίνη,
στο Αφρίν και τη Συρία, στα βουνά της Τσιάπας του Μεξικού
και σε όλο τον κόσμο που αγωνίζονται για γη και ελευθερία
“μικρό χρονικό του παλαιστινιακού ζητήματος”
μια μπροσούρα που εκδόθηκε απο την αναρχική ομάδα Εν Πλω τον Γενάρη του 2005
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
https://vogliamotutto.espivblogs.net/
