Η απάτη των εκλογών
Η εξαπάτηση του εκλογικού σώματος είναι πλέον πέρα για πέρα εμφανής. Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγες εβδομάδες από την εκλογική νίκη της ΝΔ τον Ιούνη και τα σλόγκαν της επαναδιαπραγμάτευσης, της μη αντοχής της κοινωνίας για άλλες επώδυνες περικοπές (πόπό στενοχώρια!) και οι υπόλοιπες διγλωσσίες ξεχάστηκαν και έχουν πλέον αντικατασταθεί από τις «προσπάθειες για δίκαια (sic) μέτρα» και την «ανάγκη παραμονής της χώρας στο ευρώ με κάθε κόστος». Φυσικά δεν μας προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη αυτή η στροφή. Πάγια πιστεύουμε και διαδίδουμε ότι η υποτιθέμενη εκλογική διαδικασία δεν είναι τίποτα παραπάνω από στάχτη στα μάτια των καταπιεσμένων, των από τα κάτω, εκείνων που την εποχή της κρίσης θυσιάζονται χωρίς δεύτερη σκέψη στο βωμό του κέρδους των αφεντικών. Για το λόγο αυτό προτάσσουμε την εκλογική αποχή. Ας προβληματιστούν ωστόσο οι απονήρευτοι ψηφοφόροι, εκείνοι που δυστυχώς έχουν εμποτιστεί και διακατέχονται από την αυταπάτη της δήθεν προερχόμενης από τους ίδιους εξουσίας. Εξαπατήθηκαν για ακόμη μια φορά, εγκλωβίστηκαν σε διλήμματα που έθεσε το ελεγχόμενο από το σύστημα εξουσίας μιντιακό σύστημα και έδωσαν ακόμα μία λευκή επιταγή στους εξουσιαστές τους.
Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως νέα σοσιαλδημοκρατία
Με γοργό ρυθμό συντελείται η σταδιακή μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο ΠΑΣΟΚ, στη νέα σοσιαλδημοκρατία που φιλοδοξεί να πάρει την θέση της παλιάς. Λες και δεν έχουν πάρει χαμπάρι εκεί στη Κουμουνδούρου ότι αυτό ακριβώς που βιώνουμε στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ολόκληρη είναι ακριβώς η αποτυχία της σοσιαλδημοκρατίας. Η αποτυχία ενός «σοσιαλιστικού» συστήματος που μοίρασε «κοινωνικό κράτος» και λοιπά τυράκια προκειμένου να κάμψει τον ριζοσπαστισμό που αναδυόταν στην Ευρώπη και να υφαρπάξει τη συναίνεση. Και τα κατάφερε. Οι τελευταίες όμως δεκαετίες και ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης κατέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο την αξία του κοινωνικού κράτους, των λεγόμενων «κατακτήσεων» που δυστυχώς δεν ήταν αποτέλεσμα ενός συνεπούς ριζοσπαστικού εργατικού κινήματος αλλά μικρών ίσως μόνο εκλάμψεων αυτού. Ως συνέπεια αυτής της ανεπάρκειας είναι η κυριαρχία να διαχειρίζεται αυτές τις «κατακτήσεις» (στην ουσία πρόκειται για παραχωρήσεις από πλευράς της εξουσίας) προς όφελός της. Εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και άγριων ενδοσυστημικών ανταγωνισμών η σοσιαλδημοκρατία και οι παραλλαγές της χωρίς δεύτερη σκέψη θυσίασαν το στρατόπεδο της εργασίας προκειμένου να διασωθεί εκείνο της ιδιοκτησίας, της εξουσίας και των προνομίων. Με διαχειριστικά προτάγματα του στυλ «ένας άλλος καπιταλισμός είναι εφικτός» ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διασπείρει μακροπρόθεσμα μόνο ήττα και απογοήτευση. Παρακολουθούμε τη στροφή αυτή με μεγάλη ικανοποίηση γιατί είναι ιδιαίτερα ευχάριστο για τις θέσεις μας να αποκαλύπτεται ο φιλοσυστημικός ρόλος της ρεφορμιστικής αριστεράς. Αποκορύφωμα της φιλοσυστημικής θέσης του ΣΥΡΙΖΑ οι φωτογραφίες με τους συνδικαλιστές της αστυνομίας, τους «ανθρώπους» που ψεκάζουν με χημικά τους διαδηλωτές του ΣΥΡΙΖΑ και που τώρα η ηγεσία του γλείφει μπροστά στην προοπτική ανάληψης της εξουσίας. Η διαχειριστική λογική του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αντίθεση με τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και γενικά των καταπιεσμένων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τους «ανθρώπους» με τους οποίους τώρα φωτογραφίζεται για να καταστείλει τις κοινωνικές και εργατικές διεκδικήσεις.
Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία. Το οικονομικό και πολιτικό αυτό σύστημα δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα παραπάνω από περισσότερη φτωχοποίηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, περισσότερη συγκέντρωση εξουσίας, περισσότερο αποκλεισμό της κοινωνικής βάσης από τη λήψη αποφάσεων, κοινωνικό καννιβαλισμό και αποκτήνωση.
Η ευρωπαϊκή-διεθνής διάσταση των εξελίξεων
Αν και στην έναρξη του σίριαλ Τρόικας και μνημονίων η κρίση παρουσιαζόταν ως ένα ιδιαίτερο ελληνικό φαινόμενο οφειλόμενο στα ειδικά χαρακτηριστικά του έλληνα εργαζόμενου στο δημόσιο και καταναλωτή (τεμπέλης, χαραμοφάης, υπερκαταναλωτικός, ευνοημένος) πλέον είναι φανερό ότι η ελληνική κρίση αποτελεί απλώς ένα μέρος της γενικότερης καπιταλιστικής κρίσης στην Ευρώπη και φυσικά δεν έχει σχεδόν τίποτα να κάνει με το ανύπαρκτο «υπερδιογκωμένο» δημόσιο. Ας μας εξηγήσουν τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια πως γίνεται μαζί με την Ελλάδα να αντιμετωπίζουν προβλήματα δανεισμού και ύφεση όλες οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Ρωτάμε με αφέλεια, μήπως δεν φταίει ο κωλοχαρακτήρας των Ελλήνων, των Ισπανών, των Ιταλών και των Πορτογάλων; Μήπως αυτό που βιώνουμε είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της οικονομικής ενοποίησης άνισων ανταγωνιστικά οικονομιών (βλέπε Ε.Ε. – Μαάστριχτ); Μήπως τελικά ο στόχος μέσα από τα προγράμματα δανειοδοτήσεων (διάσωση τα λένε) και εξαρτημένης «ανάπτυξης» είναι η μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική μας υποδούλωση; Μήπως τελικά αυτό το περίπλοκο σύστημα διαπλοκής κράτους, κεφαλαίου και υπερεθνικών οργανισμών (βλέπε Ε.Ε., ΔΝΤ, ΕΚΤ) επωφελείται από τη φτωχοποίηση του εργατικού δυναμικού, την κατάργηση δικαιωμάτων του, τον αποκλεισμό του από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και τελικά την περιθωριοποίηση του; Η απάντηση είναι ένα κραυγαλέο ΝΑΙ. Η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, η βαθύτερη εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και ο αποκλεισμός του κοινωνικού παράγοντα από τη λήψη των αποφάσεων ευνοεί τα καπιταλιστικά συμφέροντα της Ευρώπης (κυρίως της Γερμανίας-Γαλλίας) στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ. Ωστόσο επειδή το οικονομικό σύστημα είναι πλέον τόσο πολυδαίδαλο και αλληλοσυνδεόμενο αυτοί οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί προσπαθούν να ισορροπήσουν έτσι ώστε να αποτρέψουν μια πιθανή κατάρρευση ολόκληρου του συστήματος. Εξ ού και οι εκκλήσεις Ομπάμα, ακόμα και του Κινέζου γενικού γραμματέα για τη διατήρηση της σταθερότητας της Ευρωζώνης.
Η τάση για περισσότερο οικονομικό και πολιτικό συγκεντρωτισμό στην Ευρώπη φαίνεται πλέον ξεκάθαρα. Το εγχώριο πολιτικό προσωπικό της οικονομικής εξουσίας παραγκωνίζεται από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό (ευρωπαϊκή επιτροπή – Γερμανία) και διεθνές (ΔΝΤ). Η ντόπια πολιτική εξουσία απλώς επικυρώνει τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ενώ συγχρόνως οι δηλώσεις για περισσότερη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» (έτσι εννοούν το να αποφασίζουν όλο και λιγότεροι πλούσιοι για όλο και περισσότερους φτωχούς) συνεχώς πληθαίνουν και παρουσιάζονται ως πανάκεια για την κρίση! Οι ίδιες ακριβώς αιτίες που οδηγούν στη περαιτέρω φτωχοποίηση μας πλασάρονται ως μοναδικές λύσεις διεξόδου. Σαφέστατα, η ντόπια πολιτική εξουσία είναι στην ουσία σε πλήρη συμφωνία με τις αποφάσεις αυτές απλώς όπως διατείνονται θα επιθυμούσαν ένα πιο ήπιο ξεζούμισμα μας, αλλά στην παρούσα φάση οι ενδοκαπιταλιστικές διαμάχες δεν τους επιτρέπουν κάτι παραπάνω.
Η τελική έξοδος από την κρίση
Βασικός πυλώνας της κυρίαρχης ρητορικής είναι η περίφημη έξοδος από την κρίση, η οποία συστηματικά μας πλασάρεται είτε σαν ένα τυχαίο γεγονός (όπως π.χ. η κακοκαιρία) είτε σαν αποτέλεσμα σχεδόν άσχετων αιτιών. Όλα αυτά για να κρυφτεί η πραγματική φύση της, ότι είναι δηλαδή μια κανονικότατη καπιταλιστική κρίση με όλα τα δραματικά αποτελέσματά της. Η κρίση ενός συστήματος οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που όταν είναι πιο σταθερό βασίζεται στην εκμετάλλευση, την απομόνωση, την ανισότητα και την καταστολή και όταν κλονίζεται η μοναδική του διέξοδος είναι η ενίσχυση των βάσεών του. Επομένως, για τους εργαζόμενους, για τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους αυτό το σύστημα βρίσκεται συνεχώς σε κρίση. Μόνο η ξεθεμελίωσή του πρώτα από τις συνειδήσεις των ανθρώπων και μετά από το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πεδίο μπορεί να προσφέρει τις δυνατότητες δημιουργίας μιας κοινωνίας ισότητας και αλληλεγγύης.
Στην διάρκεια του προηγούμενου αιώνα δοκιμάστηκαν οι εναλλακτικοί τρόποι διεξόδου από τις καπιταλιστικές κρίσεις: Φασιστικά καθεστώτα και πόλεμος για να ταϊστούν οι εργαζόμενοι βορά στην καπιταλιστική μηχανή. Ολοκληρωτικά «κουμμουνιστικά» καθεστώτα σπαρμένα με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όσο και να προσπαθούν οι διάφοροι νοσταλγοί τους να τα ξεθάψουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας δεν θα τα καταφέρουν γιατί έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του κόσμου.
Μοναδική μας διέξοδος είναι η αποτίναξη του εξουσιαστικού ζυγού από τις ανθρώπινες σχέσεις. Η δημιουργία κοινοτήτων ισότητας και η ελεύθερη συνένωσή τους. Ο στόχος αυτός περνάει μέσα από τους ακηδεμόνευτους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Από την επανίδρυση της κοινότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων και τη δημιουργία κοινού μετώπου απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά. Κανένα κόμμα, καμία ιεραρχική μορφή οργάνωσης δε θα μπορέσει ποτέ να εκφράσει τις επιθυμίες και ανάγκες μας.. Η κατάργηση της μάστιγας του κράτους και του κεφαλαίου και η πραγματική κοινωνική αυτοδιεύθυνση μπορεί να προσφέρει την μοναδική έξοδο από τη βαρβαρότητα.
