Ανακοίνωση για την 48ώρη γενική απεργία 19-20/10/2011
Πριν λίγες ημέρες εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί , εργαζόμενοι , άνεργοι , φοιτητές, μαθητές, μια μεγάλη μεγάλη μερίδα της ταχύτατα προλεταριοποιούμενης κοινωνίας πλημύρισε τους δρόμους της Αθήνας και της επαρχίας κατά την διάρκεια της 48ώρης γενικής απεργίας στις 19 και 20 Οκτωβρίου. Ήταν η κορύφωση ενός παρατεταμένου απεργιακού και καταληψιακού κύματος πρωτοφανούς έντασης(δυστυχώς όμως χώρις να ξεπερνούνται τα εκάστοτε κλαδικά συμφέροντα). Η καθολική συμμετοχή δημόσιου και ιδιωτικού τομέα – εδω να κάνουμε μια μικρή παρένθεση οτι μέσα σε αυτό το κόσμο υπήρχαν αγανακτισμένα μικροαφεντικά που τα συμφεροντά μας ειναι εκ διαμέτρου αντίθετα- απέδειξε περίτρανα την αντίθεση ολόκληρης της κοινωνίας ενάντια στην καθυπόταξη των ζωών μας , ενάντια στα μέτρα και τις «σωτηρίες» που σχεδιάζει και προσπαθεί να εφαρμόσει το ευρωπαϊκό, διεθνές και ντοπίο κεφάλαιο χρησιμοποιώντας σαν Δούρειο Ίππο το εγχώριο πολιτικό σύστημα και την τρόικα (ΔΝΤ , ΕΕ , ΕΚΤ). Απέναντι στις κραυγές των ΜΜΕ για φοβερή καταστολή , τις φωνές συνδιαλλαγής του ξεπουλημένου και ετοιμοθάνατου κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των υποστηρικτών τους , οι εργαζόμενοι δώσαμε την απάντηση και δείξαμε το δρόμο , με το βροντερό μας παρών , πως μπορούμε να εμποδίσουμε , να μπλοκάρουμε την καπιταλιστική μηχανή, πως η προοπτική μιας πολιτικής γενικής απεργίας διαρκείας δεν είναι όνειρο απατηλό.
Ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς μετρήσεις μιλάνε για τουλάχιστον τετρακόσιες χιλιάδες κόσμο (πολλαπλάσιος από αυτόν της 5ης Μάη 2010).. Η διάθεση του κόσμου , η αγανάκτησή του , η αντίθεσή του στην ασκούμενη πολιτική φάνηκε ξεκάθαρα από την συγκρουσιακή προδιάθεση που υπήρξε (έντονα χειροκροτήματα και φωνές παρότρυνσης σε αυτούς που συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής) , παρότι αυτή η προδιάθεση δεν μετετράπη τελικώς σε σύγκρουση όπως είχε συμβεί τον Μάη του 2010 αλλά παρέμεινε σα μια ευρεία συναίνεση και παρότρυνση. “Παρ’όλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο και είχε πολλούς αποδέκτες. Την επόμενη ακριβώς ημέρα το εξώφυλλο της εφημερίδας Το Βήμα στο κεντρικό του άρθρο έγραφε : «Είναι φανερό πια στον καθένα ότι ο λαός επεμβαίνει στις εξελίξεις, δείχνει με τη συμμετοχή και την αντίδρασή του ότι δεν εγκρίνει όσα γίνονται και κυρίως με τον τρόπο που γίνονται. Και προφανέστατα δεν μπορεί να αγνοηθεί η αντίδρασή του.
Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι η κυβέρνηση οφείλει να υπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας με όποιο κόστος. Ωστόσο η χώρα δεν κυβερνάται με το λαό αντίθετο. Γι’ αυτό όταν ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, η προσφυγή στις κάλπες είναι επιβεβλημένη. Ώστε να οικοδομηθεί μια νέα συμφωνία με τον ελληνικό λαό, χωρίς την οποία τίποτε δεν γίνεται.»
Η φυλλάδα του Λαμπράκη, όπως και ολα τα υπόλοιπα Μ.Μ.Ε, αποκάλυπτε με λιτό αλλά ξεκάθαρο τρόπο τις όποιες εναλλακτικές του συστήματος. Οι διευθετήσεις είχαν ήδη γίνει, εν αγνοία του πλήθους, και τα αριστερά και δεξιά υποστυλώματα του καθεστώτος είχαν ήδη ορίσει τον χαρακτήρα της διαμαρτυρίας της Πέμπτης.”
Παρά την τεράστια κοινωνική αντίδραση στην ακολουθούμενη πολιτική, το πολυνομοσχέδιο υπερψηφίστηκε κανονικότατα (με δραματικούς θεατρινισμούς όπως και όλες τις προηγούμενες φορές) καταδεικνύοντας την ανεπάρκεια της ειρηνικής διαμαρτυρίας στην άσκηση αποτελεσματικής πίεσης.
ΚΚΕ
Η στάση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-ΜΑΣ την Πέμπτη κατέδειξε για ακόμη μια φορά τον βασικό ρόλο αυτού του κόμματος στη διατήρηση και προφύλαξη της αστικής νομιμότητας. Από το πολυτεχνείο του ’73, τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ το ’89, μέχρι το Σύνταγμα του ’11, όποτε χρειάστηκε έδωσε τα διαπιστευτήριά του. Τα σταλινικά απολιθώματα της ηγεσίας του ΚΚΕ απέδειξαν, πλέον πέρα πάσης αμφιβολίας, ότι θεωρούν τον εαυτό τους το μοναδικό και αποκλειστικό εκφραστή της εργατικής λαϊκής τάξης βάζοντας απέναντί τους οποιοδήποτε δεν υποτάσσεται και υπακούει τυφλά στη νομενκλατούρα του Περισσού. Με την πολιτική επιλογή της περιφρούρησης της βουλής(αφού η διέλευση των βουλευτών ήταν εγγυημένη) και όχι της συγκέντρωσής του, όπως εντέχνως προσπάθησαν να πείσουν, έκαναν σαφές ότι ο εχθρός για αυτούς δε βρίσκεται στο κοινοβούλιο αλλά στο κομμάτι εκείνο του κινήματος που δε μπορούν να ελέγξουν. Η ξεκάθαρη πολιτική στόχευση αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η ίδια τακτική ακολουθήθηκε και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας (Γιάννενα, Ηγουμενίτσα, Χανιά) με την περιφρούρηση δημοσίων κτιρίων αποτρέποντας την προσέγγιση των υπόλοιπων διαδηλωτών χωρίς καν να έχουν τη δικαιολογία των λεγόμενων «κουκουλοφόρων». Είναι ξεκάθαρο ποιους θεωρούν προβοκάτορες.
Συγκεκριμένα στην Αθήνα παρατάχθηκαν στο Σύνταγμα από το πρωί με σειρές παλουκοφόρων-κρανοφόρων(Κ.Ν.Α.Τ= Κομμουνιστική Νεολαιά Αποκατάστασης Τάξης) με πλάτη στη Βουλή και την αστυνομία και με πρόσωπο προς τους υπόλοιπους διαδηλωτές, απαγορεύοντας τη διέλευση οποιουδήποτε δεν ενέκριναν την εμφάνιση, ψάχνοντας τσάντες και ζητώντας ταυτότητες ακόμα και σε μέλη εργατικών σωματείων. Αντικατέστησε τις κατασταλτικές δυνάμεις και μάλιστα σε άμεση και αγαστή συνεργασία μαζί τους. Τα εύσημα που εισέπραξαν από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και ΜΜΕ για την προστασία του κοινοβουλίου και της «δημοκρατίας» ας τα κουβαλάνε ως παράσημα ντροπής.
Η ηγεσία του ΚΚΕ γνώριζε ότι με τη στάση του αυτή θα έρθει αντιμέτωπο με τους υπόλοιπους διαδηλωτές και γι’ αυτό ήταν κατάλληλα εξοπλισμένο, όπως αναφέρθηκε και πριν. Επέλεξε επομένως τη σύγκρουση με την υπόλοιπη κοινωνία αντί με την αστική εξουσία. Καθαρά για λόγους ψηφοθηρικούς και τηλεοπτικού εντυπωσιασμού έπρεπε να συσπειρώσει τον κόσμο του που ασκούσε πιέσεις ώστε να παραμείνει για μια φορά στο Σύνταγμα, μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Μετά από ώρες λεκτικών αντεγκλήσεων για την προστασία της Βουλής από τους υπόλοιπους διαδηλωτές η υπομονή του κόσμου εξαντλήθηκε και οι αψιμαχίες μετατράπηκαν σε ανοικτή σύγκρουση που σαφέστατα επιδίωξε το Κ.Κ.Ε.
Μια σύγκρουση που σε πολλές τις στιγμές της εγινέ σε πλαισία που αντιτίθονται στον αξιακό μας κωδικά για το πως συγκρουόμαστε.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι η σύγκρουσή με την ηγεσία του Κ.Κ.Ε και τα τσιράκια της έχει κοινωνικά και πολιτικά κριτήρια και δεν είναι ζήτημα βεντέτας.
Η εχθρική μας στάση όπως και η συγκρουσιακή μας διάθεση είναι δεδομένη πάντα όμως ως συνειδητή πολιτική επιλογή.
Η αισχρή αυτή στάση του Κ.Κ.Ε συνεχίστηκε με τον επικοινωνιακό χειρισμό του θέματος.Το Κ.Κ.Ε επιδόθηκε και πάλι στην εμετική προβοκαταρολογική του προπαγάνδα. Χαρακτήρισε το κομμάτι της διαδήλωσης που συγκρούστηκε μαζί του ως φασίστες, παρακρατικούς, και κουκουλοφόρους. Μέσα στον προβοκατορολογικό του παροξυσμό δε δίστασε να αποδώσει το τραγικό θάνατο του άνεργου οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη στη συγκεκριμένη σύγκρουση, ενώ όπως όλα δείχνουν ήταν αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας την οποίο ποτέ δεν έχει “καταδικάσει”. Ο θάνατος του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ πρόκειται για μια ακόμη κρατική δολοφονία. Η πλευρά των καταπιεσμένων για μια ακόμη φορά μετρά νεκρούς και τα καθίκια της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε με το πιο ανήθικο τρόπο αποδεικνύουν ότι οι “σύντροφοι “ τους είναι απλά εργαλεία.
Όμως το Κ.Κ.Ε όπως φάνηκε δεν ήταν μόνο του σ’ αυτήν την αισχρή προβοκατορολογία. Το σύνολο σχεδόν της εξωκοινωβουλευτικής και μη αριστεράς με ανακοινώσεις τους έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους στο Κομμα, αφήνοντάς το στο απυρόβλητο και συντασσόμενο πλήρως μαζί του.Οι δικαιολογίες τους τουλάχιστον φτηνές έως εχθρικές. Όσοι πιστεύουν οτι μπορεί να υπάρξει μια συνεργασία ή συμπόρευση με το Κ.Κ.Ε αν δεν είναι απλά ηλίθιοι απλά ονειρεύονται καρέκλες.
