Περί της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης
Η επιχειρούμενη αναδιάρθρωση της γ’βαθμιας εκπαίδευσης δεν είναι ζήτημα μόνο της εκπαιδευτικής “κοινότητας”. Ο νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου αφορά ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας και ουσιαστικά ολόκληρη την κοινωνία και δεν είναι τυχαίο ότι προωθείται σε μια χρονική περίοδο που επιχειρείται η ολική αναδιαμόρφωση των παραγωγικών σχέσεων προς όφελος των αφεντικών. Πρόκειται για ένα ακόμη νομο υλοποίησης των αποφάσεων της συνόδου Μπολόνια ένα σύνολο αποφάσεων κομμένο και ραμμένο για να ωφελήσει τα συμφέροντα του Ευρωπαϊκού Κεφαλαίου προωθώντας και νομιμοποιώντας την νεοφιλελεύθερη πρακτική στο χωρο της παιδείας· μείωση της δημόσιας δαπάνης (εστίες, σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη συγγράματα, δίδακτρα, κατάργηση τμημάτων-συγχωνεύσεις κ.α.) περαιτέρω διείσδυση και ανάπτυξη του ιδιωτικού κεφαλαίου, λειτουργία του πανεπιστημίου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με άμεση συμμετοχή επιχειρηματιών στα όργανα διοίκησης και αποκλεισμό των φοιτητών.Με δυο λόγια το πανεπιστήμιο αναγαγεται σε μια ιδιωτική επιχείρηση που λειτουργεί προς όφελος του ιδιώτη -χρηματοδότη και οχι του κοινωνικού συμφέροντος. Πέραν των άμεσα οικονομικών επιδιώξεων εντατικοποιείται η ιδεολογική εδραίωση του εργαζομένου-λάστιχο. Αυτο επιτυγχάνεται με την περαιτέρω εξειδίκευση και το συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ πτυχιούχων (πιστωτικές μονάδες κατακερματισμός του γνωστικού αντικειμένου) δημιουργώντας εργαζόμενους χωρίς συλλογικά δικαιώματα ,εύκολη λεία στην εργοδοτική εκμετάλλευση. Τέλος, δημιουργούνται και εντείνονται
περαιτέρω τα ταξικά κριτήρια στην δυνατότητα απόκτησης πτυχίου, οδηγώντας σε ταξικούς αποκλεισμούς.
Η εναντίωση μας και η εχθρική μας στάση προς το ν/π, δεν μεταφράζεται επ’ ουδενί σε μια συμφωνία με τον μέχρι τώρα τρόπο λειτουργίας και ρόλο του πανεπιστημίου.Το πανεπιστήμιο, αποτελώντας μια μικρογραφία της κοινωνίας, είναι ο χώρος, οπού συναντιέται ο,τι εχθρευόμαστε σε αυτό το κόσμο. Η ιεραρχική δομή του πανεπιστημίου , η καθηγητική αυθεντία και αυθαιρεσία, ο φοιτητικός μικροαστισμός(απότοκο του μικροαστισμού της κοινωνίας), η διδασκαλία της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι κάποια από τα πολλά ακόμα που θα μπορούσαν να ειπωθούν. Οι φοιτητικές/κομματικές παρατάξεις συμπυκνώνουν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Λειτουργώντας ως κομματικός βραχίονας μέσα στα πανεπιστήμια ,ειτε υπονομεύουν ξεκάθαρα τις απόπειρες ενός ριζοσπαστικού κινήματος, είτε προσπαθούν να το ελέγξουν και να το καπηλευτούν για τα στείρα κομματικά τους συμφέροντα, ενώ στο μικροπολιτικό επίπεδο εκπαιδεύουν τους φοιτητές-τριες στο ρουσφέτι, το γλείψιμο και την υποταγή.Όλα αυτά απαρτίζουν ένα πανεπιστήμιο που ως ένας βραχίονας του ιδεολογικού μηχανισμού της εκπαίδευσης –μια εκπαίδευση θεμέλιο λίθο του καπιταλισμού-έρχεται να αποτελέσει άλλο ένα όπλο καθυπόταξης και έλεγχου του μετέπειτα εργατικού δυναμικού και όχι μόνο. Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο κατα βάση αναπαράγεται η κυρίαρχη ιδεολογία. Όπως αναφέραμε αρχικά η χρονική περίοδος της αναδιάρθρωσης της γ’ βάθμιας εκπαίδευσης δεν είναι τυχαία. Βρισκόμαστε στην περίοδο όπου πραγματοποιείται η συνολικότερη και πιο οργανωμένη επίθεση του κόσμου της πολιτικής κυριαρχίας και κεφαλαίου με στόχο την ολοκληρωτική αφαίμαξη των καταπιεσμένων, στην περίοδο που και τα όποια ψήγματα κοινωνικών κατακτήσεων διαλύονται (υγεία-παιδεία, κοινωνική ασφάλιση). Μέσα στην οικονομική κρίση, η επίθεση αυτή έρχεται να δώσει μια ακόμη ευκαιρία μπίζνας στα χέρια των αφεντικών -μαφιόζων από την μια να ξελασπώσουν οι ίδιοι και από την άλλη να εξαθλιώσουν όλους εμάς. Σε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση κάθε κοινωνικός – ταξικός αγώνας δεν πρέπει να μένει απομονωμένος και κλεισμένος στα στενά «συμφέροντά» του και στις αγκυλώσεις του. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε αγώνα πρέπει να αναλύονται και σε δεύτερο βαθμό να συλλογικοποιούνται και να συναντιούνται χωρίς μερικότητες. Απ’ το άγριο και οργισμένο φοιτητικό κίνημα της Χιλής , απο τις εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο, την εξέγερση των αθλίων στον Λονδίνο , μέχρι τις συγκρουσιακές απεργιακές πορείες του Ιουνίου στην Αθήνα τα πάντα δείχνουν ρευστά και δυνατά για τους καταπιεσμένους
Λίγες σημειώσεις για την κατάργηση του ασύλου .
Σχέτικα με το άσυλο δεν τρέφουμε αυταπάτες. Το άσυλο αποτέλεσε κατάκτηση που απ’ την πλευρά μας η προστασία του αναγνωρίζοταν και οφείλοταν στους κοινωνικούς συσχετισμούς. Σίγουρα θα εθελοτυφλούσαμε αν δεν αναγνωρίζαμε ότι και το θεσμικό κομμάτι του ασύλου (δηλαδή η μη επίσημη παρουσία της αστυνομίας σε πανεπιστημιακούς χώρους) έδωσε την δυνατότητα για την ύπαρξη πεδίων αγώνα και πολιτικής ζύμωσης. Πέρα από όλα αυτά όμως που αναγνωρίζονται και αξιολογούνται, όσοι άνθρωποι έχουν βιώσει το δρόμο, γνωρίζουν ότι το θεσμικό κομμάτι τις διασφάλισης του ασύλου αποτέλεσε ένα πάγιο επικοινωνιακό και όχι μόνο παιχνίδι της πολιτικής κυριαρχίας. Μονό όσοι έχουν ακόμα δημοκρατικές αυταπάτες δεν κατανοούν ότι το άσυλο υπερασπιζόταν και θα υπερασπίζεται απ’ τους κοινωνικούς συσχετισμούς και από την ποιότητα και ποσότητα των αγωνιζόμενων. Εξάλλου γνωρίζουν και γνωρίζουμε και εμείς καλά ότι όταν οι συσχετισμοί δεν ήταν ισχυροί το άσυλο παραβιαζόταν. Όσο το άσυλο παραμένει κατοχυρωμένο στην κοινωνική συνείδηση ως ένας χώρος κοινωνικών αγώνων κανένας νόμος δεν μπορεί να το καταργήσει.
Το μόνο που οφείλουμε εμείς να απαντήσουμε στην κατάργηση του ασύλου ειναι ότι θα φροντίζουμε συνέχεια να μην υπάρχει σπιθαμή χώρου “ασύλου” για τα αφεντικά. Ραντεβού εκεί που πάντα ξέρουμε, στους δρόμους…
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
