Γκρεμίζουμε φράχτες και συνοριογραμμές. Πυρπολούμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χτίζουμε κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης ενάντια στη φτώχεια, την εξαθλίωση, την ιδιώτευση, την υποταγή, τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Ζούμε στιγμές όπου ο όλεθρος του πολέμου της εξουσίας και τα αποτελέσματα των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών σημαδεύουν και καλύπτουν ολόκληρο τον παγκόσμιο χάρτη. Τα τελευταία χρόνια στο έδαφος της Συρίας ξεδιπλώνονται οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί ισχυρών κρατών (ΗΠΑ, Γαλλία, Ρωσία), αλλά και περιφερειακών δυνάμεων (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Ιράν). Στη Συρία ήταν για χρόνια εγκαθιδρυμένο το απολυταρχικό καθεστώς του Άσαντ, το οποίο αμφισβητήθηκε κατά την Αραβική Άνοιξη(2011) και αναπτύχθηκε ένοπλη αντιπολίτευση. Η Ρωσία έσπευσε να βοηθήσει τον Άσαντ, καθώς τα συμφέροντά της είναι άμεσα συνδεδεμένα με το καθεστώς αυτό. Η Ρωσία έχει τη μοναδική ναυτική της βάση εκτός των συνόρων της στη Συρία, ενώ έχει κάνει πολλές επενδύσεις και έχει παράσχει δάνεια στη κυβέρνηση της Συρίας. Αντίθετα, οι ΗΠΑ μαζί με τη Γαλλία έσπευσαν να ενισχύσουν την αντιπολίτευση (μέρος της οποίας ήταν και ο ISIS) καθώς είδαν μια ευκαιρία να ανατρέψουν το φιλορωσικό καθεστώς, ώστε να αποδυναμώσουν την Ρωσία, ειδικά έπειτα από την προσάρτηση της Κριμαίας, να αποσταθεροποιήσουν την κατάσταση στην περιοχή και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Η επιδίωξη των ισχυρών κρατών για το ξαναμοίρασμα και το χώρισμα του κόσμου, τον έλεγχο και την καθυπόταξη των κοινωνιών, καθώς και τον επαναπροσδιορισμό των παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης έχουν μετατρέψει τις περιοχές της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής σε εμπόλεμες ζώνες, με τη λεηλασία και καταστροφή ολόκληρων περιοχών, μέσω οικονομικών και στρατιωτικών επεμβάσεων, με τη στήριξη, ενίσχυση ή ανατροπή καθεστώτων και την ταυτόχρονη πριμοδότηση και εξόπλιση εξουσιαστικών μηχανισμών, όπως οι φονταμενταλιστές του ISIS και η επένδυση στους θρησκευτικούς φανατισμούς. Η συνολική επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου ενάντια στις κοινωνίες τόσο στο εσωτερικό των δυτικών κρατών όσο και στην καπιταλιστική περιφέρεια έχουν επιβάλλει μια πραγματικότητα φτώχειας, εξαθλίωσης, πολέμου, θανάτου, φόβου, καταπίεσης, ανελέητης εκμετάλλευσης και εκτοπισμού εκατομμυρίων ανθρώπων.
H Ε.Ε. έδειξε ευθύς εξαρχής το πως αντιμετωπίζει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που με την πολιτική της στις χώρες προέλευσής τους τους εξαναγκάζει σε ξεριζωμό. Η αντιμετώπιση αυτή έχει όλα τα χαρακτηριστικά της στρατιωτικής απειλής και γι’ αυτό τα μέτρα που υιοθέτησε ήταν ανάλογα. Ενίσχυσε άμεσα την FRONTEX και αναβάθμισε τον θεσμικό της ρόλο δίνοντάς της χαρακτηριστικά μόνιμου στρατοαστυνομικού σώματος. Η στρατιωτικοποίηση αυτή ωστόσο δε στάθηκε ικανή να «ανασχέσει» την προσφυγική «απειλή» και ήδη από τις 8 Μάρτη 2016, πριν ακόμη την κατάληξη συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για το μηχανισμό καταστολής και επαναπροώθησης των προσφύγων, ξεκίνησαν οι περιπολίες του ΝΑΤΟ με τη ναυαρχίδα της Μόνιμης Ναυτικής Δύναμης Μεσογείου γερμανική φρεγάτα «Fgs-Bonn» να ηγείται αλλά και με συμμετοχή τουρκικών και ελληνικών φρεγατών και άλλων ευρωπαϊκών πολεμικών πλοίων. Από τις αρχές μάλιστα του 2016 μια σειρά κρατών της Δύσης προχώρησαν σε κλείσιμο των συνόρων τους, υψώνοντας τείχη, με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων στις χώρες εισόδου. Η στάση αυτών των κρατών παρ’ ότι παρουσιαζόταν σαν μονομερής και μη σεβόμενη τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων εντός της ΕΕ πριμοδοτήθηκε και υποστηρίχτηκε έμπρακτα από τις ισχυρές χώρες της ΕΕ αφού εξυπηρετούσε την πολιτική της αποτροπής. Συγχρόνως, η συμφωνία Ε.Ε. και Τουρκίας της 18ης Μάρτη προβλέπει τις επαναπροωθήσεις όσων περισσότερων προσφύγων και μεταναστών είναι εφικτό, επικυρώνοντας έτσι την πρόθεση των κρατών της Ευρώπης να τους ξεφορτωθούν με κάθε τρόπο. Ήδη εκατοντάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί, απελαθεί και βρίσκονται σε καθεστώς εγκλεισμού στην Τουρκία.
Το ελληνικό κράτος ενώ μιλάει για ανάγκη σεβασμού των προσφύγων και μεταναστών, για ανάγκη προστασίας και περίθαλψής τους, την ίδια στιγμή προσυπογράφει και συμμετέχει στην στρατιωτική αντιμετώπισή τους μέσω του ΝΑΤΟ και της FRONTEX, και εφαρμόζει τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για συλλήψεις και επαναπροωθήσεις. Ταυτόχρονα διατηρεί το φράχτη στον Έβρο, εντείνει την καταστολή, τη διαλογή και τις απελάσεις και δημιουργεί διαρκώς νέους χώρους εγκλεισμού, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πρόσφατη εκκένωση της Ειδομένης με την κινητοποίηση χιλιάδων αστυνομικών και τη χρήση ελικοπτέρων, τον αποκλεισμό των δημοσιογράφων, την κήρυξη της περιοχής σε στρατιωτική ζώνη και τις προσαγωγές αλληλέγγυων, δεν αφήνουν περιθώριο παρερμηνείας. Ενώ και οι ανακοινώσεις για την επικείμενη εκκένωση των καταυλισμών στον Πειραιά και το Ελληνικό κινούνται στην ίδια λογική. Ταυτόχρονα το ελληνικό κράτος εφαρμόζει μια πολιτική απομόνωσης των μεταναστών ώστε να εξουδετερώσει τις πιθανές αντιστάσεις τους. Βασική πρακτική είναι ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, των οποίων οι τοποθεσίες επιλέγονται έτσι ώστε να είναι απομονωμένες, πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης ή ακόμη και από σημεία πρόσβασης ή προσέγγισης. Έτσι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες αποκλείονται από τα κεντρικά σημεία του αστικού ιστού δεν είναι ορατοί, άρα «δεν υπάρχουν» και δεν μπορούν συλλογικά και δημόσια να διεκδικήσουν το άνοιγμα των συνόρων και την ελεύθερη μετακίνησή τους στους τόπους που αυτοί επιθυμούν να πάνε.
Σε αυτή την κατεύθυνση απομόνωσης των μεταναστών εντάσσονται και οι επιθέσεις στους αλληλέγγυους (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις συλλήψεις αλληλέγγυων στην Ειδομένη) και στις δομές που αυτοί δημιουργούν, τόσο από το κράτος όσο και από τα κυρίαρχα ΜΜΕ που με κάθε τρόπο υποστηρίζουν την κρατική αντιμεταναστευτική πολιτική και τη «φιλανθρωπία» των ΜΚΟ ενώ συκοφαντούν τους αλληλέγγυους. Επειδή η εξουσία την αλληλεγγύη δεν μπορεί να την ενσωματώσει, γιατί ταυτόχρονα με την έμπρακτη βοήθεια αναδεικνύει και τα πραγματικά αίτια και τους υπεύθυνους των πολέμων, του ξεριζωμού και της καταλήστευσης της ζωής μας, επιχειρεί να την καταστείλει και να τη συκοφαντήσει. Παρόλα αυτά οι κινήσεις για άμεση βοήθεια, από συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης μέχρι καταλήψεις στέγης, διευρύνονται διαρκώς.
Καθώς οι δίοδοι προς την κεντρική Ευρώπη έχουν κλείσει, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που εγκλωβίζονται, θα αυξάνονται διαρκώς και ο ελλαδικός χώρος θα μετατραπεί σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η συνθήκη αυτή θα είναι μόνιμη καθώς δεν φαίνεται οτι θα αλλάξει η διαχείριση από την πλευρά των κρατών της Ε.Ε. Το στοίχημα της επόμενης περιόδου, για όλους τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, είναι η σύνδεση και η συμπόρευση όλων μας στο δρόμο του αγώνα. Οφείλουμε να εντείνουμε τις προσπάθειες προσέγγισης των σύγχρονων «εξόριστων» προκειμένου να σπάσει η απομόνωσή τους, να τους μεταφερθεί πως υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν το αίτημά τους για ελεύθερη μετακίνηση και πως ο εχθρός μας είναι κοινός και δεν είναι άλλος από το κράτος και τον καπιταλισμό. Οι αγώνες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ελληνικού, οι δεκάδες κινήσεις αλληλεγγύης στην πλατεία Βικτωρίας, στον Πειραιά και σε άλλες περιοχές, οι χειρονομίες βοήθειας από χιλιάδες ανθρώπους ατομικά ή συλλογικά, οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις στο κέντρο της πόλης και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι απεργίες πείνας και οι εξεγέρσεις των μεταναστών για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και για ελεύθερη μετακίνηση συμβάλλουν στη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα και προωθούν την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη.
Απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την κατεύθυνση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού στην οποία κινείται η κυριαρχία προκειμένου να διαιωνιστούν τα προνόμιά και η εξουσία των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, οφείλουμε να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη των από τα κάτω, να οργανωθούμε και να παλέψουμε για τη συνολική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Να χτίσουμε κοινότητες αγώνα ενάντια στους πλαστούς διαχωρισμούς που επιβάλλει η εξουσία και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο δρόμος για όλους τους από τα κάτω είναι κοινός ή θα μοιραστούμε τις ήττες ή θα μοιραστούμε τις νίκες.
Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο ντόπιοι και μετανάστες, όλοι οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι και να παλέψουμε για την συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναρχία και το κομμουνισμό.
