ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΒΙΑ Η ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΙΑ ?
Νωρίς το απόγευμα της 5ης Μάη το άκουσμα ενός γεγονότος κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα για όσους βρίσκονται στον δρόμο.
Η οργή αντικαθίσταται από παγωμάρα…
Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.
Η πορεία της 5ης Μαΐου ήταν μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές πορείες με τουλάχιστον 150.000 κόσμο να διαδηλώνει ενάντια στα αγριότερα μέτρα καταλήστευσης του εισοδήματος των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων. Αυτό όμως που διαφοροποιεί αυτή την πορεία και την κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, πέραν της πρωτοφανούς μαζικότητας της, είναι οι συγκρουσιακές διαθέσεις ενός μεγάλου κομματιού της. Για αρκετές ώρες το κέντρο της Αθήνας από την Ομόνοια έως τη Συγγρού γίνεται πεδίο μάχης με συγκρούσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομία και επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους και δημόσια κτήρια. Η οργή του κόσμου ήταν τέτοια που τον έκανε να ξεπεράσει τις στενές πολιτικές νόρμες και να επιχειρήσει έφοδο στο κοινοβούλιο. Οι δυνάμεις καταστολής όλων των ειδών επιτίθενται με τόνους χημικών και ξύλο όμως θα καταλήξουν να αμύνονται αφού μεγάλο κομμάτι του κόσμου, τους αντιμετωπίζει με χέρια, πέτρες, ξύλα, μολότοφ, αναγνωρίζοντας το ρόλο τους ως εμπόδιο στον κοινό του στόχο… Δεν υπάρχει καμία διάθεση φυγής ή διάλυσης και όπου αυτό γίνεται στιγμιαία, ο κόσμος ανασυγκροτείται και ξαναεπιτίθεται. Κανένας δεν πάει σπίτι του, κανένας δεν έχει αυτό το σκοπό.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, ότι δεν κατάφερε η τρομοκρατία των χιλιάδων μπάτσων το κατάφερε ένα τραγικό γεγονός. Ο θάνατος τριών εργαζομένων μετά τον εμπρησμό τράπεζας στην οδό Σταδίου. Ταυτόχρονα πολλά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σπάνε την απεργία τους και αρχίζουν να μιλάνε για δολοφόνους αναρχικούς εφαρμόζοντας τη λογική της συλλογικής ευθύνης και προλειαίνοντας το έδαφος για την ωμή καταστολή που θα ακολουθήσει (τρομοκράτηση και προσαγωγή όποιου κινείται στην περιοχή των Εξαρχείων, εισβολή στο Στέκι Μεταναστών και στην κατάληψη του χώρου πολύμορφης δράσης αναρχικών στην οδό Ζαΐμη, πίσω από το Πολυτεχνείο). Μετά από λίγες ώρες, το κέντρο της Αθήνας, μοιάζει με πόλη σε καιρό κατοχής, σαν να έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας.
Είναι δεδομένο ότι όσο υπάρχει η τωρινή συνθήκη μισθωτής εργασίας, με τα αφεντικά να μας θεωρούν αναλώσιμα γρανάζια στη μηχανή τους, οι εργασιακές συνθήκες και οι παραλείψεις όσον αφορά την ασφάλεια των εργατών/υπαλλήλων, θα είναι οι χειρότερες. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τις προθέσεις και την προέλευση των δραστών αυτού του εμπρησμού αλλά και μόνο η σκέψη ότι υπάρχει η πιθανότητα τα άτομα αυτά να προχώρησαν σε αυτή την ενέργεια αδιαφορώντας για το αν υπάρχουν άνθρωποι μέσα προκαλεί οργή. Και μόνο το γεγονός ότι κανένας μας δεν είναι σε θέση να αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο λέει πολλά.
Λέει πολλά γιατί είχε γίνει διακριτή εδώ και καιρό μία λογική φετιχοποίησης της βίας. Μιας βίας αντικοινωνικής, εγκληματικής, χουλιγκανίστικης, με χαρακτηριστικά αντίθετα και εχθρικά με οποιαδήποτε αγωνιστική δράση, που ήταν δεδομένο και ξεκάθαρο, ότι θα κατέληγε σε τραγωδία. Από το Δεκέμβρη του 2008 και έπειτα, είχε γίνει ακόμα πιο φανερό, ότι η κουλτούρα του “όλοι εναντίον όλων”, η κουλτούρα της μηδενιστικής, αντικοινωνικής ελίτ “επαναστατών”, κέρδιζε έδαφος. Στην Ελλάδα των τελευταίων ετών, με τις κοινωνικές ανισότητες οξυμένες, και την κρίση να εξαπλώνεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής, τέτοιες λογικές θα βρίσκουν ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος. Λογικές που αποδεικνύουν ακριβώς το μέγεθος της βαρβαρότητας της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, όπου ο πολιτισμός της αποξένωσης, της μοναξιάς, της τσογλανιάς, του ‘’Εγώ πάνω από όλα’ βρίσκεται σχεδόν παντού.
Παντού όμως βρίσκονται και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι. Εκείνοι που μάχονται καθημερινά ενάντια στην αντικοινωνική και εγκληματική βία, θεμέλιο λίθο του εξουσιαστικού συστήματος. Εκείνοι που αντιλαμβάνονται τη βίαιη σύγκρουση σαν ένα μέσο αντίστασης και επίθεσης, ένα μέσο από τα πολλά, ενάντια στη λυσσαλέα καθημερινή βαρβαρότητα που τους επιβάλει το σύστημα και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί. Εκείνοι που προτιμούν το εμείς για να περιγράψουν τις επιθυμίες τους. Εκείνοι που επιθυμούν σε κάθε πορεία, σε κάθε διαδήλωση, η μαζική κινηματική αντιβία να γίνεται κτήμα από όλους. Κάποιοι από τους οποίους εδώ και πολλές δεκαετίες κάνουν αποκαΐδια τα σύμβολα του κράτους και του κεφαλαίου χωρίς να αφήνουν στον εαυτό τους το περιθώριο του λάθους ή της παράπλευρης απώλειας. Αγωνιζόμενοι άνθρωποι που παλεύουν ως μέρος της κοινωνίας και όχι ενάντια της. Εργαζόμενοι, άνεργοι, άεργοι, μετανάστες, φοιτητές, μαθητές που για άλλη μία φορά από το πρωί της 5ης Μάη και για πολλές ώρες διαδήλωναν και συγκρούονταν ενάντια στη λαίλαπα που μας σερβίρουν οι κρατούντες σαν τη μόνη λύση για το ‘’κοινό καλό’’.
Yπάρχει όμως κοινό καλό ανάμεσα στους εργαζόμενους και τα αφεντικά τους, ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες; Σήμερα είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι η απάντηση είναι όχι. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πειραματιστούμε με ότι μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι είναι αδύνατο να συμβεί. Να δημιουργήσουμε τις δομές εκείνες με τις οποίες θα απομακρυνόμαστε καθημερινά όλο και πιο πολύ από τα δεσμά μας και θα πλησιάζουμε στην τελική έφοδο.
Ακηδεμόνευτοι αγώνες
αυτοοργάνωση στους χώρους της δουλειάς
λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς
άγριες απεργίες
συγκρούσεις
καταλήψεις
Μέχρι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας δε θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω.
Μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.
