Δύο φορές τον τελευταίο μήνα, η Δημοτική Αστυνομία επιτέθηκε στους μετανάστες
μικροπωλητές στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Εξευτελισμός, απειλές και κατάσχεση εμπορευμάτων ήταν αυτά που ακολούθησαν.
Η δημοτική αστυνομία αναλαμβάνει όλο και περισσότερη δράση στην πλατεία αλλά και στις γειτονιές. Με στόχο τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, τη διασφάλιση της τάξης, και συγκεκριμένα στην πλατεία, την αέναη κίνηση χρήματος και εμπορευμάτων, την προστασία κατανάλωσης και διασκέδασης, επιτίθεται στους μετανάστες. Την επόμενη φορά, θα μας βρουν μπροστά τους. Έχουμε πολλά να πούμε για τους αστυνομικούς, δημοτικούς ή μη. Αλλά έχουμε ακόμα περισσότερα να πούμε για τους μετανάστες.
Το κράτος δολοφονεί. Τρεις νεκροί μετανάστες έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα στην περιοχή της Πέτρου Ράλλη, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Αλλοδαπών. Σε αυτό το Νταχάου της Δημοκρατίας (ένα από τα πολλά σε όλη τη χώρα), οι μετανάστες αναγκάζονται να σταθούν στην ουρά για ατελείωτες ώρες, προκειμένου να κάνουν αίτηση για άσυλο. Εκεί δέχονται την επίθεση και τη βία των μπάτσων, που υπό «αδιευκρίνιστες» συνθήκες καταλήγει σε θάνατο. (Η επίσημη ανακοίνωση μιλάει για ατυχήματα και πτώσεις στο παρακείμενο ρέμα).
Και αν ο θάνατος είναι πιθανότητα στην ουρά για αίτηση, αποτελεί συχνό φαινόμενο στον Έβρο, στο Αιγαίο ακόμα και στην Πάτρα. Μετανάστες προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα, αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με τις νάρκες του ελληνικού στρατού, τα όπλα των συνοριοφυλάκων και τα καταδρομικά των λιμενικών.
Η αστυνομία τρομοκρατεί. Όσοι μετανάστες ξεφεύγουν από τον θάνατο, βρίσκονται αντιμέτωποι με την τρομοκρατία της αστυνομίας. Από τους εξευτελισμούς στα αστυνομικά τμήματα για τη «διασκέδαση» των μπάτσων και τις επιχειρήσεις σκούπες, μέχρι τις εφόδους σε σπίτια και το κυνηγητό μικροπωλητών σε πλατείες και δρόμους, η αστυνομία έχει στο καθημερινό της πρόγραμμα την τρομοκράτηση και τον εκφοβισμό των μεταναστών.
Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται. Και όσο πιο τρομοκρατημένος είσαι, τόσο πιο εύκολη λεία γίνεσαι στα χέρια των αφεντικών. Οι εργοδότες αναζητούν φτηνό και πειθήνιο εργατικό δυναμικό, το οποίο βρίσκουν στους μετανάστες με την ανοχή και σύμπνοια του κράτους. Από τα χωράφια-κάτεργα της Μανωλάδας και τις οικοδομές μέχρι u964 τα εργοστάσια και τις εταιρείες επενοικίασης εργαζομένων η εκμετάλλευση είναι παντού η ίδια: δεκαοχτάωρα δουλειάς, μεροκάματα της ντροπής, μαύρη εργασία και εξουσία που απαιτεί τυφλή υποταγή.
Οι διεθνείς οργανισμοί και η ΕΕ προστάζουν. Οι ίδιοι που αποτελούν τις αιτίες ξεριζωμού των προσφύγων και μεταναστών με την ενεργή συμμετοχή τους σε ιμπεριαλιστικούς οικονομικούς πολέμους και την αφαίμαξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου, οι ίδιοι εμφανίζονται ως προστάτες της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας. Μόνο που αυτή πρέπει να περιοριστεί μέσα στην Ευρώπη φρούριο. Τα ανοιχτά σύνορα ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη βολεύουν για να μετακινούνται αγαθά, υπηρεσίες και εργατικό δυναμικό, αλλά αποτελούν προβληματικό σημείο, όσον αφορά την κυκλοφορία των μεταναστών και προσφύγων. Για αυτό και τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ πρέπει να είναι αδιαπέραστα και οι φρουροί αμείλικτοι σε όποιον παρείσακτο στη «χαρούμενη» και «πολύχρωμη» οικογένεια της Ευρώπης.
Οι φασίστες – «αγανακτισμένοι πολίτες» επιτίθενται. Θιασώτες του νεοναζισμού και του φασισμού, λειτουργώντας συμπληρωματικά ως προς το κράτος, αναλαμβάνουν δράση βρίσκοντας στα πρόσωπα των μεταναστών τον εχθρό του έθνους και της καθαρότητας της φυλής. Παίρνοντας το ρόλο των «αγανακτισμένων πολιτών», οργανώνουν εκδηλώσεις μίσους (Άγιος Παντελεήμονας) και ομαδικές επιθέσεις σε σπίτια μεταναστών (Αιγάλεω, Ρέντη).
Η κοινωνία σφυρίζει αδιάφορα. Στα πογκρόμ στο κέντρο της πόλης, στις ταπεινώσεις σε μαγαζιά, μέσα μεταφοράς και χώρους εργασίας, η κοινωνία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποστρέφει το βλέμμα και επιλέγει τη σιωπή. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις όπου κομμάτια της κοινωνίας παύουν να σφυρίζουν αδιάφορα και παίρνουν ξεκάθαρα θέση με επιχειρήματα του τύπου «μας παίρνουν τις δουλειές». Τα μεροκάματα του τρόμου ονομάζονται «δουλειές», τις οποίες άλλωστε ο μέσος νεοέλληνας αρνείται και θεωρεί υποτιμητικό να κάνει. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που αυτός ο ισχυρισμός θα είχε κάποια βάση στην πραγματικότητα, η επίπτωση του είναι η διάσπαση της ταξικής συνείδησης και αλληλεγγύης των από κάτω δημιουργώντας πλαστούς διαχωρισμούς (έλληνες-ξένοι εργάτες), αποπροσανατολίζοντας από τον κοινό εχθρό που δεν είναι άλλος από το κεφάλαιο και το κράτος.
Τα ΜΜΕ διαστρεβλώνουν. Κραυγές αγωνίας για την εγκληματικότητα των ξένων που αυξάνεται, χωρίς ωστόσο να αναζητούνται τα βαθύτερα αίτια της παραβατικότητας ελλήνων και ξένων που είναι οι κοινωνικές ανισότητες. Προβολή εθνικιστικών και μισαλλόδοξων απόψεων με τους φασίστες του ΛΑΟΣ να παραληρούν και να συμβάλλουν στην διαμόρφωση της περιβόητης «κοινής γνώμης»κάνοντας την όλο και πιο αντιδραστική. Τα γεμάτα μετανάστες καράβια στον πάτο του Αιγαίου, η σεξουαλική κακοποίηση μεταναστριών και οι ξυλοδαρμοί αποκρύπτονται επιμελώς. Και δε θα μπορούσε κανείς να έχει αυταπάτες για τα ΜΜΕ και τον καθεστωτικό – κατασταλτικό τους ρόλο.
Η Αριστερά αρθρώνει τον καθεστωτικό της λόγο. Ενώ ένα μέρος της αρκείται σε μαθήματα, πάρτυ και φεστιβάλ και διατυπώνει μερικά αιτήματα. Αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα για τη νομιμοποίηση των μεταναστών, στο μέτρο που αυτή θα τους οπλίσει καλύτερα απέναντι στην ασυδοσία των αφεντικών και του κράτους, για αυτό και είμαστε αλληλέγγυοι σε αυτή τη διεκδίκηση. Σε καμία περίπτωση όμως δεν περιοριζόμαστε σε τέτοια μερικά αιτήματα και δεν προτάσσουμε την νομιμοποίηση ως λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες γιατί στόχος μας δεν είναι να γίνουν «ίσοι» με τους έλληνες στους όρους εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι, όλοι μισθωτοί σκλάβοι».
Στόχος είναι η κατάργηση των συνθηκών που γεννούν την εκμετάλλευση και την καταπίεση ξένων και ελλήνων. Βαρεθήκαμε λοιπόν να ακούμε τις δημοκρατικές και προοδευτικές φωνές να υπερασπίζονται τους μετανάστες και να ζητούν καλύτερη μεταχείριση και συνταγματικά δικαιώματα. «Τα συνταγματικά δικαιώματα των μεταναστών θα κατοχυρωθούν άμεσα και στην πράξη μόνο με την κατάργηση του συντάγματος και του κράτους.»
Η αλληλεγγύη σε μετανάστες και πρόσφυγες που δεν γίνεται στα πλαίσια της ανατροπής αυτού του κόσμου είναι μερική και αποσπασματική και συνήθως εκτός από τα άλλα, σκοπό έχει την κάρπωση πολιτικής υπεραξίας. Γιατί όταν μιλάς για τους μετανάστες και δεν αγωνίζεσαι ενάντια στην άγρια εργασιακή εκμετάλλευση, τα εργατικά ατυχήματα, τα εξαντλητικά ωράρια, τις Μανωλάδες και την επίθεση κράτους και κεφαλαίου, μιλάς με ένα πτώμα στο στόμα.
Το κράτος δολοφονεί. Τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Η αστυνομία τρομοκρατεί. Διμοιρίες σε κάθε γωνία, ομάδα Δέλτα, περιπολίες και έντονη αστυνομοκρατία παντού.
Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται. Μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες.
Οι διεθνείς οργανισμοί και η ΕΕ προστάζουν.H Ευρωπαϊκή Ένωση ενόψει κρίσης ζήτησε αυστηρότερα μέτρα λιτότητας από την ελληνική κυβέρνηση.
Οι φασίστες – «αγανακτισμένοι πολίτες» επιτίθενται. Χειροβομβίδα και εμπρηστικές επιθέσεις σε στέκια και καταλήψεις.
Η κοινωνία σφυρίζει αδιάφορα. Η κατανάλωση και η διασκέδαση καταλαμβάνουν όλο τον συρρικνωμένο ελεύθερο χρόνο του ατόμου. Η κοινωνία σφυρίζει αδιάφορα ακόμα και για ζητήματα που την αφορούν άμεσα όπως η επίθεση του κεφαλαίου εν όψει της οικονομικής κρίσης των αφεντικών.
Τα ΜΜΕ διαστρεβλώνουν. Η ιδεολογική καταστολή εκτελείται με αίσθηση καθήκοντος, συνέπεια και συνέχεια από όλα τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης.
Η Αριστερά αρθρώνει τον καθεστωτικό της λόγο. Είτε περιχαρακωμένη σε κομματικά γκέτο, απομονωμένη από την κοινωνία και πιο συντηρητική από τους συντηρητικούς, είτε διστακτικά αιωρούμενη ανάμεσα στο επαναστατικό προφίλ το οποίο θα φέρει ψήφους και στο κατά βάθος σοσιαλδημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό πραγματικό πρόσωπο.
Δεν είμαστε φιλάνθρωποι. Δεν στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους μετανάστες από ανθρωπιστική σκοπιά, από λύπηση ή οίκτο, γιατί δεν τους βλέπουμε ως μία διαχωρισμένη κοινωνική ομάδα, μακριά από μας, την οποία καλούμαστε εμείς ως “σωτήρες” να βοηθήσουμε. Στεκόμαστε πλάι τους (και όχι μπροστά τους) γιατί αναγνωρίζουμε στην καταπίεση και στην εκμετάλλευσή τους, την καταπίεση και την εκμετάλλευση που υφιστάμεθα όλοι μας. Αντιλαμβανόμενοι πως η διαφορά στην εξαθλίωση και την αλλοτρίωση μεταναστών ή μη είναι απλά ποσοτική και όχι ποιοτική, τους βλέπουμε συντροφικά και πράττουμε αλληλέγγυα ώστε από κοινού να προχωρήσουμε στην καταστροφή των συνθηκών που μας κλέβουν τη ζωή. Εκτός από την καθημερινή έμπρακτη αλληλεγγύη μας στο δρόμο, στη δουλειά και παντού (όπως σε κάθε άνθρωπο που δέχεται την καταπίεση και την εκμετάλλευση), συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και σε κάθε καταπιεσμένο αυτής της γης, είναι να παλέψουμε με νύχια και με δόντια στα πλαίσια του κοινωνικού ταξικού πολέμου για την ανατροπή αυτού του εξουσιαστικού κόσμου.
Μήπως τελικά αυτό το κείμενο δεν είναι (μόνο) για τους μετανάστες;
Μήπως είναι για τις ρημάδες τις ζωές όλων μας, ελλήνων και ξένων;
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ
ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΙΚΤΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ
