Οι μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους.
Δεν φοράνε στολές παρέλασης, αλλά μαύρα ρούχα και κουκούλες.
Δεν κρατάνε ξεφτιλισμένα εθνικά σύμβολα, αλλά πέτρες.
Δεν είναι παραταγμένοι σε σειρές, αλλά δημιουργούν αυθόρμητους σχηματισμούς και ομάδες.
Δεν περπατάνε με βηματισμό στο ρυθμό εμβατηρίων προκαθορισμένων από άλλους, αλλά χορεύουν
και κινούνται στο ρυθμό που τους οδηγεί η οργή τους.
Δεν αναγκάζονται να παρελαύνουν για να τιμήσουν κάποιους που κάποτε κάπου αντιστάθηκαν, αλλά
αντιστέκονται εδώ και τώρα οι ίδιοι.
πέτρες μολότωφ συνθήματα διαδηλώσεις
περικυκλώσεις αστυνομικών τμημάτων
άγριες συγκρούσεις
σπασμένες βιτρίνες
Τον περασμένο Δεκέμβρη, χιλιάδες μαθητές σε όλη την Ελλάδα, μαζί με τους υπόλοιπους εξεγερμένους, κατέβηκαν στους δρόμους με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη. Ανυπακοή,αντίσταση, οργή, εξέγερση.
Αμέσως το κράτος, θέτοντας σε κίνηση όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, επιτέθηκε με μένος στους εξεγερμένους. Εκτός από το δόγμα της μηδενικής ανοχής που περιλαμβάνει σκληρή καταστολή, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και προφυλακίσεις, πραγματοποιήθηκε και ολόπλευρη ιδεολογική επίθεση.
“Να θωρακίσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα απέναντι στη βία ακραίων ομάδων. Γι’ αυτό η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας. Κατέστησα σαφή τη θέση μου ότι όλοι όσοι
προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας. (από το διάγγελμα του πρωθυπουργού στις 9/12/08’’). Αποδεχόμαστε όλες τις κατηγορίες που μας προσάπτει η Αυτού Εξοχότης του, ως ακραίων ομάδων, εχθρών της εθνικής ενότητας, της κοινωνικής ειρήνης, της αστικής δημοκρατίας κι ενός σάπιου εξουσιαστικού συστήματος.
Η εθνική ομοψυχία χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα βασικότερα όπλα με στόχο την επιστροφή στην κανονικότητα. Μπροστά στον κίνδυνο της αποδιοργάνωσης της καθημερινής ζωής, το παλιό επιχείρημα «για το καλό της πατρίδας» βγήκε πάλι από τη φαρέτρα των κυρίαρχων. Οι κοινωνικές συγκρούσεις, η αντίσταση στους δρόμους, η συνολική και γενικευμένη επίθεση στα θεμέλια του υπάρχοντος συστήματος, επιχειρήθηκε να σταματήσουν στο όνομα της κατανόησης, της υποχωρητικότητας και της ενότητας που προστάζει η εθνική ταυτότητα. Δίπλα στο τρίπτυχο «εργασία, σπίτι και χαρά» προστέθηκε για ακόμη μια φορά το τρίπτυχο «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας είναι ένας από τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους κινείται το κράτος για να δικαιολογήσει την ύπαρξη του. Με πρόσχημα τον «εσωτερικό εχθρό, τους αλλόθρησκους, τους βάρβαρους» («Πας μη Έλλην, βάρβαρος»), και γενικά τον Άλλον (οποιαδήποτε μορφή και αν παίρνει αυτός και οποιαδήποτε χαρακτηριστικά και αν του αποδίδονται κατά καιρούς), το κράτος βασίζεται ακριβώς σε αυτόν τον «τρόμο» του Άλλου για να διαφυλάξει την αιώνια υποταγή των υπηκόων του. Η εθνική ασφάλεια προϋποθέτει την εθνική ενότητα, ενώ η δεύτερη εξασφαλίζει την πρώτη. Κάποιος αόρατος εχθρός πάντα u952 θα επινοείται, τον οποίο πρέπει όλοι να φοβόμαστε και απέναντι στον οποίο πρέπει να συσπειρωθούμε.
Η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα …
Και αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός του πολύ ισχυρού, κοινωνικά, ιδεολογήματος της εθνικής
ενότητας: η συσπείρωση απέναντι σε κάποιον άλλο για να αγνοηθούν και να ξεπεραστούν οι
εσωτερικές κοινωνικές αναταράξεις. Σε όλη την παγκόσμια ιστορία, τα παραδείγματα μιλάνε από μόνα τους: κάθε φορά που οι καταπιεσμένοι αμφισβητούν έμπρακτα τους θεσμούς και τις δομές αυτής της κοινωνίας, οι φύλακες του συστήματος προτάσσουν την εθνική ταυτότητα. Μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα από τον ελληνικό χώρο: τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο ακολούθησαν οι εκκλήσεις για επούλωση πληγών και ανάπτυξη της χώρας, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τις μαζικές πορείες στα χρόνια της μεταπολίτευσης ανέλαβε να εξομαλύνει η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενώ οι μαθητικές καταλήψεις του 1991 ξεχάστηκαν στο φρικιαστικό βουητό των συλλαλητηρίων για το Σκοπιανό. Το ίδιο έγινε και το Δεκέμβρη κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, όταν οι εκκλήσεις για κατάπαυση του
πυρός και εθνική ομόνοια πολλαπλασιάζονταν με γεωμετρικό ρυθμό.
Με απλά λόγια, κάθε μορφή αντίστασης πρέπει να πνιγεί στο βούρκο του πατριωτισμού και του
εθνικισμού. «Πάνω απ’ όλα η πατρίς και το εθνικό συμφέρον.» Συμφέρον ποιανού όμως; Προφανώς όχι των καταπιεσμένων, των από κάτω, των εργατών, των φτωχών, αλλά των καταπιεστών, των από πάνω, των αφεντικών, των πλουσίων και φυσικά του ίδιου του συστήματος. Και αυτό το ιδεολογικό όπλο στα χέρια των κυρίαρχων δεν ανακαλείται μόνο σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής. Είναι πάντα εδώ: στις εθνικιστικές παρελάσεις που διοργανώνονται 2 φορές το χρόνο, στις ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, στις προκλητικές συγκεντρώσεις φασιστικών ομάδων στα κέντρα των πόλεων, στην αποδοκιμασία αλλοδαπών σημαιοφόρων μαθητών, στην εθνικιστική ιστορία που αποτυπώνεται στα σχολικά βιβλία, στην άνοδο ακροδεξιών κομμάτων, στις υστερικές φωνές των συμμετεχόντων σε τηλεοπτικά πάνελ ενάντια σε όποιον δε δηλώνει παρών για την πατρίδα του και πατριώτης.
(Mία μικρή παρένθεση σχετικά με τον όρο πατριώτης. Η αντιπαραβολή του φασιστικού, ακροδεξιού εθνικισμού με τον αγνό δήθεν πατριωτισμό προωθείται ιδιαίτερα στα σχολεία και αποτελεί ένα από τα πλέον πετυχημένα τεχνάσματα των αστικών εθνικών κρατών. Αυτός ο διαχωρισμός ωστόσο είναι πλαστός. Το ζήτημα δεν είναι αν ο πατριωτισμός είναι υγιής ή μη, αλλά το ότι αποτελεί ένα ιδεολόγημα που στοχεύει στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, εντάσσοντας τους ανθρώπους σε μία φαντασιακή κοινότητα, όπου ανεξάρτητα από τη θέση τους είναι πάνω απ’όλα Έλληνες. Και έτσι παρουσιάζεται ως μεγαλύτερο συμφέρον το εθνικό συμφέρον, που στην ουσία είναι το συμφέρον των από πάνω, των εξουσιαστών.)
Μπροστά και στη λεγόμενη οικονομική κρίση, οι φωνές που εγκαλούν σε εθνική συσπείρωση και ομοψυχία, γίνονται ακόμα πιο εφιαλτικές. Πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε για το καλό των επιχειρήσεων, της οικονομίας, και κατ’ επέκταση του συστήματος, αντί για την ανατροπή του. Με το ίδιο σκεπτικό πρέπει να συνεχίζουμε να σκύβουμε το κεφάλι για το καλό της χώρας, μέχρι αυτή να βγει από τη δύσκολη περίοδο.
…Γι’ αυτό είμαστε προδότες
Απέναντι στην οικονομική κρίση και την ιδεολογία της εθνικής ενότητας, αρνούμαστε τους εξουσιαστικούς διαχωρισμούς ανάλογα με κατασκευασμένες εθνικές ή άλλες ταυτότητες.
Αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας όχι ως Έλληνες, αλλά ως κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα, απορρίπτουμε κάθε εθνικό φρόνημα και κάθε εθνικιστική τάση. Ξέρουμε ότι η οικονομική, πολιτική και θρησκευτική εξουσία, επιβάλλει κάθε είδους διαχωρισμούς ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτοί οι κάθετοι διαχωρισμοί ανάμεσα σε έθνη με τη χάραξη συνόρων και την καλλιέργεια μίσους ανάμεσα στους λαούς, το μόνο που κάνουν είναι να καλύπτουν την ιεραρχική δόμηση του συστήματος: οι από κάτω και οι από πάνω. Η επικράτηση των εθνικών διαχωρισμών εις βάρος της ταξικής συνείδησης αφαιρεί από τους καταπιεσμένους ένα από τα πιο σημαντικά όπλα που έχουν να αντιτάξουν απέναντι στους δυνάστες τους: την αλληλεγγύη. Τα εθνικά ιδεώδη και οι μύθοι δεν μπορούν όμως να καλύψουν πλήρως αυτό που αναδύεται καθημερινά: ο εχθρός παντού και πάντα είναι ίδιος: το κράτος, το κεφάλαιο και κάθε εξουσία.
Στα πλαίσια αυτά, ο μόνος πόλεμος που διεξάγεται καθημερινά και αδιάκοπα, είναι ο κοινωνικός ταξικός πόλεμος. Απέναντι στην εθνικιστική υστερία, τις φασιστικές επιθέσεις, τις πατριωτικές γιορτές και τα εθνικοεγερτικά καλέσματα να προτάξουμε το όπλο των καταπιεσμένων, την αλληλεγγύη και την ταξική συνείδηση.
Το κράτος και τα αφεντικά που χειραγωγούν την κοινωνία με εθνικιστικά παραληρήματα, ψεύτικες γιορτές και συγκινητικές παρελάσεις, θα μας βρουν ξανά μπροστά τους, όπως και το Δεκέμβρη. Στην πραγματική γιορτή των εξεγερμένων. Μαζί με τους μαθητές, όλοι εμείς θα βρεθούμε ξανά στους δρόμους και στα οδοφράγματα που θα στήσει η οργή μας ενάντια σε αυτόν τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Για τη συμμετοχή των μαθητών στις εθνικές παρελάσεις
Απ’ ότι φαίνεται, ένα σημαντικό ποσοστό των μαθητών είτε έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται όλη
αυτή την πλάνη και την υποκρίσια, είτε έστω και ενστικτωδώς απωθείται από το να συμμετέχει
σε πατριωτικές φιέστες. Η απροθυμία των μαθητών να συμμετέχουν, ωθεί τις διευθύνσεις των
σχολείων να εκβιάζουν με απουσίες και αποβολές.
Δεδομένων λοιπόν όλων των παραπάνω, εναντιωνόμαστε στο ξεφτιλισμένο εθνικιστικό έθιμο
των παρελάσεων με τον σαφή στρατιωτικό χαρακτήρα, που στοχεύει στην πειθάρχηση, την
πλύση εγκεφάλων και την κατασκευή συνειδήσεων από πολύ νεαρές ηλικίες, και γι αυτό
προτείνουμε σε όλους τους μαθητές την ανταρσία και την αποχή από την παρέλαση.
