μοναδικό δίλημμα ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Οι κινήσεις της κυβέρνησης αμέσως μετά το δημοψήφισμα κατέδειξαν πως σκοπός της ήταν να εγκλωβίσει τη δυσαρέσκεια και την οργή μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, που εκφράστηκαν μέσω του όχι, μετατρέποντας το αποτέλεσμα, μέσα σ’ ένα βράδυ, σε ένα νέο μνημόνιο που διαφαινόταν από την αρχή της «περίφημης» διαπραγμάτευσης. Αμέσως μετά την επικράτηση του ΟΧΙ η συγκυβέρνηση έκανε κινήσεις που επιβεβαίωσαν αυτό το σχεδιασμό. Αποπομπή του υπουργού οικονομικών κατά παραγγελία της τρόικας, αποδοχή της πρότασης γιούνκερ, ως νέα βάση των διαπραγματεύσεων και σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών προς επίρρωση του κλίματος εθνικής ομοψυχίας και ταξικής συνεργασίας, την οποία επιθυμεί και προσπαθεί να αποκαταστήσει από την πρώτη στιγμή που ανήλθε στη διακυβέρνηση. Η δυσαρέσκεια και η οργή μεγάλων κομματιών της κοινωνίας που εκφράστηκαν με το ΟΧΙ και εγκλωβίστηκαν από τους χειρισμούς των πολιτικών διαχειριστών, πρέπει και αποτελεί στοίχημα για εμάς να βρουν διέξοδο. Η αποχή και η εναντίωση σε τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα αποτελεί τη μόνη διέξοδο για τους από τα κάτω. Το μόνο δίλημμα συνεχίζει να είναι η συνέχιση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης με ακόμα πιο δυσμενείς όρους ή οι αυτοοργανωμένοι, ριζοσπαστικοί, αδιαμεσολάβητοι, αντιιεραρχικοί αγώνες ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους υπερκρατικούς μηχανισμούς για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Το δημοψήφισμα χρησιμοποιήθηκε για να ενδυναμώσει το καθεστώς και να θέσει σε ακόμη χειρότερη θέση τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους. Το ερώτημα που τέθηκε ήταν με ποια μέτρα θέλουμε να συνεχιστεί και να οξυνθεί η ταξική μας λεηλασία. Μέσω του δημοψηφίσματος προσπάθησαν να κάνουν την κοινωνία «συνένοχη» και «συνυπεύθυνη» για τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωσή της. Το ερώτημα τέθηκε από τους από τα πάνω για να εξυπηρετήσει τις δικές τους επιδιώξεις.
Οι υπερκρατικοί μηχανισμοί ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ δεν είναι τίποτε άλλο από μηχανισμοί εξουσίας, επιβολής και ελέγχου, μηχανισμοί που προωθούν τα συμφέροντα των υπερεθνικών ελίτ και ευθύνονται για την καταστροφή και τη λεηλασία των κοινωνιών και του πλανήτη. Οι διάφοροι ανταγωνισμοί μεταξύ τους (εξαιτίας των συμφερόντων που εξυπηρετούν της Ευρώπης υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, της βόρειας Αμερικής, της Ρωσίας, της Κίνας) δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν. Η μοναδική επιδίωξή τους είναι η προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου και η διαιώνιση του καπιταλισμού. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκουν να έχουν «συνεργάτες» στις διάφορες χώρες οι οποίοι να υπακούουν πρόθυμα και να προωθούν τα σχέδιά τους χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέος πολιτικός διαχειριστής προσπάθησε να εφαρμόσει μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού, διέσπειρε την «ελπίδα» ότι όλα μπορούν να αλλάξουν, ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει η Ευρώπη των λαών, ότι το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» με λίγη υπομονή και κατανόηση θα γίνει, ότι οι συνομιλίες με τους εταίρους θα καρποφορήσουν, ότι τα μνημόνια θα καταργηθούν και η λιτότητα θα τερματιστεί. Η πραγματικότητα φυσικά ήταν και είναι «λίγο» διαφορετική, οι «εταίροι» δεν είναι φίλοι μας, αλλά στυγνοί μηχανισμοί εξουσίας και επιβολής, τα μνημόνια δεν τελειώνουν με «έντιμες» συμφωνίες, η καταστολή και η προπαγάνδα ενάντια στους απείθαρχους χρειάζεται, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η frontex είναι η απάντηση στους μετανάστες, η εξόρυξη χρυσού και η καταστροφή της Β.Α. Χαλκιδικής προς όφελος του Μπόμπολα και της Eldorado gold καλά κρατεί, οι συλλογικές συμβάσεις και οι κατώτατοι μισθοί των 700ευρώ θέλουν την συναίνεση των αφεντικών, ο ΕΝΦΙΑ εξακολουθεί να εισπράττεται, η κυριακάτικη αργία και οι εργατικές κατακτήσεις θέλουν λίγο παραπάνω «κατανόηση και υπομονή», και σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί ένα νέο μνημόνιο με δυσμενέστερους όρους που συνεχίζει ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση των προηγουμένων μνημονίων, στην κατεύθυνση της βίαιης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης των καταπιεσμένων. Η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στα δικά της αδιέξοδα, γιατί όλα αυτά που προανήγγειλε δεν πραγματοποιούνται με καπιταλιστικές μεθόδους και χωρίς ΡΗΞΗ με την ΕΕ. Μπροστά στο δικό της αδιέξοδο προσπάθησε να μετακυλήσει την ευθύνη για την εφαρμογή ενός μνημονίου στις πλάτες της κοινωνίας (όπως έκανε από την πρώτη στιγμή με τα κυβερνητικά συλλαλητήρια του Φλεβάρη) μέσω του δημοψηφίσματος. Προώθησε το ΟΧΙ παρουσιάζοντάς το ώς αξιοπρεπή και πατριωτική απάντηση του περήφανου λαού (προωθώντας την εθνική ενότητα) και έθεσε το αποπροσανατολιστικό και ψεύτικο ερώτημα «μνημόνιο των θεσμών ή μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ».
Η λύση για τους από τα κάτω δεν μπορεί παρά να είναι η αποδέσμευση από την ευρωπαϊκή ένωση και η ρήξη με κάθε υπερκρατικό μηχανισμό εξουσίας (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ). Η αποδέσμευση από αυτούς τους μηχανισμούς και η άρνηση προσαρμογής και εναρμόνισης με τις επιταγές τους είναι ο μοναδικός δρόμος στον οποίο μπορούν να ελπίζουν οι από τα κάτω αν θέλουν ένα καλύτερο μέλλον. Αυτός ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και σίγουρα δεν θα μας οδηγήσει κανένας κυβερνητικός υπάλληλος του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Η κάθε κυβέρνηση το μόνο που θα προσπαθήσει να κάνει είναι να διασφαλίσει τα συμφέροντα των από τα πάνω, να διατηρήσει τα προνόμιά της και να εξασφαλίσει την ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν οι ενδοεξουσιαστικές διαμάχες και οι λυκοφιλίες, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τα επικοινωνιακά παιχνίδια.
Οι ρήξεις με τον κόσμο της εξουσίας δεν γίνονται με ψήφους, Grexit και στημένα ερωτήματα, γίνονται όταν θέτουμε τους δικούς μας ταξικούς όρους, έχοντας πίστη στις δυνάμεις μας και στο ίδιο το κίνημα, μέσα από οργανωμένους αγώνες των από τα κάτω, μέσα στους δρόμους και στήνοντας οδοφράγματα, μέσα από επαναστάσεις, μέσα από την καταστροφή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, επιδιώκοντας την συνολική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και οραματιζόμενοι μια άλλη κοινωνία.
Πρέπει να ξαναπούμε ότι ο μοναδικός αρμόδιος και ικανός να διαχειριστεί τις ανάγκες του είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο εκμεταλλευόμενος. Καμία γραφειοκρατική και ιεραρχική ομάδα που διψάει για εξουσία δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, είτε αυτή είναι «συντηρητική» και αντιδραστική είτε «προοδευτική». Η αυτοοργάνωση και η αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας μπορεί και πρέπει να αποδομήσει το κύρος και την εξουσία των κρατικών και οικονομικών θεσμών εάν η κοινωνία θέλει κάποτε να ζήσει εκτός ζυγού των κάθε λογής πολιτικών εξουσιαστών και οικονομικών αφεντικών.
Να αναδείξουμε και να βάλουμε μπροστά τα προτάγματά μας για κοινωνική επανάσταση και συνολική ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου και να σκιαγραφήσουμε το όραμά μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, οργανωμένη σε κομμούνες, η οποία θα βασίζεται στις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Για την αταξική και κομμουνιστική προοπτική που μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική ελπίδα για τους από τα κάτω.
Οργανωμένοι, ριζοσπαστικοί, αδιαμεσολάβητοι, αντιιεραρχικοί αγώνες για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, για την κοινωνική χειραφέτηση, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti.
στην Νέα Σμύρνη και τις γύρω περιοχές.
www.vogliamotutto.espiv.net
