Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη. Τη λήθη που θέλει να επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο για να μας πείσει ότι η κατάσταση αδικίας και εκμετάλλευσης ήταν πάντα η ίδια, κανείς ποτέ δεν την αμφισβήτησε και άρα κανείς δεν πρόκειται ποτέ να την αλλάξει.
Ο μακρόχρονος αγώνας των εργατ(ρι)ών του Σικάγο για την κατοχύρωση του 8ώρου (και άλλων κατακτήσεων για τη βελτίωση των όρων εκμετάλλευσης), και η ιδιαίτερη συμβολή των αναρχικών, ο οποίος κορυφώθηκε με τα γεγονότα της πρωτομαγιάς του 1886 και τη καταδίκη σε θάνατο 7 αναρχικών, θα θυμίζει πάντοτε πως ένα αποφασισμένο εργατικό κίνημα, με επαναστατική συνείδηση, θα είναι πάντοτε σε θέση να διεκδικεί και να κατοχυρώνει κατακτήσεις που βελτιώνουν τους όρους ζωής των εκμεταλλευόμενων. Όρους που μας τοποθετούν σε καλύτερη θέση για την επαναστατική ανατροπή κράτους και καπιταλισμού και για την κατάργηση της μάστιγας της μισθωτής σκλαβιάς. Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τις/τους καταπιεσμένες/ους και εκμεταλλευόμενες/ους σε μια συνθήκη συνεχούς και ολομέτωπης επίθεσης κράτους και κεφαλαίου υπό πρωτόγνωρες συνθήκες ελέγχου και καταστολής (με πρόσχημα την πανδημία) και αυτό της προσδίδει μια ιδιαίτερη σημασία. Δεν είναι μόνο το πεδίο της εργασίας αλλά κάθε πτυχή της δημόσιας σφαίρας.
Είναι γεγονός ότι η πανδημία έχει μονοπωλήσει τον δημόσιο διάλογο και το πεδίο άσκησης κρατικής πολιτικής τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ενώ έχει ουσιαστικά «παγώσει» οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα όπως την γνωρίζαμε. Βρισκόμαστε σε μια χρονική στιγμή που έχουμε κλείσει περισσότερο από ένα χρόνο «έκτακτων» συνθηκών λόγω της πανδημίας του κορονοϊού και το κράτος συνεχίζει να τις εκμεταλλεύεται όσο περισσότερο μπορεί για να προωθήσει την αντικοινωνική του ατζέντα. Αυτό δεν αποτελεί ελληνικό «προνόμιο» ή πρωτοτυπία. Εν μέσω λοκντάουν και αναρίθμητων περιορισμών, τα ευρωπαϊκά κράτη νομοθετούν αντικοινωνικά μέτρα, που ήρθαν για να μείνουν, εγκαθιδρύοντας ένα μόνιμο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Η πανδημία λειτουργεί προσχηματικά για μια αναδιάρθρωση στον πυρήνα του κράτους, η οποία κινείται σε μια κατεύθυνση ολοκληρωτισμού και στοχεύει στη μόνιμη περιστολή ελευθεριών, τον έλεγχο και την επιτήρηση. Η σύλληψη και εγκαθίδρυση του μονίμου καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης συνεπάγεται την αυτόματη καταστολή οποιασδήποτε μορφής αντίστασης. Οι νέες κατασταλτικές μέθοδοι είναι εγγεγραμμένες στην νέα λογική διακυβέρνησης όπως εκφράζονται από αυτά τα μέτρα και τους νόμους που τα κανονικοποιούν. Τον Απρίλη του 2020, η Ουγγαρία ψήφισε τον νέο κορονονόμο, ο οποίος επιτρέπει στον φασίστα Ορμπάν να κυβερνά με προεδρικά διατάγματα και νομιμοποιεί αυτό το καθεστώς επ’ αόριστο. Ο νόμος προβλέπει ποινές φυλάκισης για όσους/ες διαδίδουν πληροφορίες οι οποίες δυσχεραίνουν την διαχείριση της πανδημίας από το κράτος. Στα μέσα του πρώτου κύματος της πανδημίας, η Πολωνική κυβέρνηση ψήφισε το νομοσχέδιο ενάντια στις αμβλώσεις. Ο νέος «επιδημικός νόμος» (epidemilov) στη Δανία, ο οποίος ψηφίστηκε επίσης την άνοιξη του 2020, δίνει αυξημένες εξουσίες στην κυβέρνηση να λαμβάνει περιοριστικά μέτρα βιοπολιτικής φύσης (απαγόρευση συναθροίσεων, λοκντάουν, απαγόρευση κυκλοφορίας) για την διαχείριση της πανδημίας. Μια από τις σοβαρές κριτικές που δέχτηκε ο νόμος αυτός αναφέρεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση μπορεί πλέον να εξαναγκάσει επιχειρήσεις και οργανισμούς να κοινοποιούν στο κράτος πληροφορίες και δεδομένα για τους/τις υπαλλήλους τους, όσον αφορά την κίνηση τους στην πόλη ή την κατάσταση της υγείας τους, προωθώντας ξεκάθαρα μια κουλτούρα εποπτείας. Στην Γαλλία, η κυβέρνηση προσπάθησε να ψηφίσει ένα νόμο ο οποίος ποινικοποιεί την βιντεοσκόπηση ή φωτογράφιση ένστολων και «εκθέτει σε κίνδυνο την φυσική και ψυχολογική τους ακεραιότητα». Στην Σουηδία, ενώ χιλιάδες έχουν χάσει τις δουλειές τους λόγω της πανδημίας, το κράτος άδραξε την ευκαιρία να καταργήσει τον νόμο για την προστασία της απασχόλησης (τον λεγόμενο LAS), έναν από τον πυλώνα του σουηδικού μοντέλου από την δεκαετία του 1930. Η νέα μεταρρύθμιση επιτρέπει στα αφεντικά να απολύουν σχεδόν χωρία καμία αιτιολόγηση. Για παράδειγμα, όσοι/ες «δεν είναι συνεργάσιμοι/ες», «καθυστερούν να πηγαίνουν στην δουλειά τους», «έχουν προβλήματα με την χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών», είναι υποψήφιοι προς απόλυση. Επιπλέον, ψηφίζεται ο νέος «επιδημικός νόμος» τον Γενάρη του 2021, ο οποίος δίνει στο σουηδικό κράτος ένα σύνολο εργαλείων για την εποπτεία και τον έλεγχο του πληθυσμού, αποφασίζοντας λοκντάουν, κλείσιμο δημόσιων χώρων, και περιορισμό μετακινήσεων. Κανένας από αυτούς τους νόμους δεν έχει προσωρινό χαρακτήρα. Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, είναι ιδιαίτερα περιορισμένη η δυνατότητα διαμαρτυρίας εξαιτίας των μέτρων για την πανδημία.
Στον ελλαδικό χώρο παρατηρούμε ακριβώς το ίδιο φαινόμενο. Έχοντας ποινικοποιήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα την πολιτική διαμαρτυρία και επιβάλλοντας ένα καθεστώς ολοένα και περισσότερο στρατιωτικοποιημένο, το κράτος προχωράει στη νομοθέτηση μέτρων που υπό άλλες συνθήκες θα δυσκολευόταν πολύ περισσότερο να επιβάλλει. Ο νόμος για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, η αντι-εκπαιδευτική μεταρρύθμιση όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης και η ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ο νόμος για την εντατικοποίηση της λεηλασίας της φύσης, η αλλαγή του πτωχευτικού κώδικα για να διευκολυνθούν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ψηφίστηκαν μέσα στην περίοδο της καραντίνας για να ωφεληθεί το κράτος και το κεφάλαιο από το μούδιασμα του κόσμου και τις δυσκολίες στην ανάπτυξη αντιστάσεων.
Έχει φανεί πλέον ξεκάθαρα, μετά από ένα χρόνο κρατικής διαχείρισης πως η κρατική προτεραιότητα δεν είναι η υγεία και η ανθρώπινη ζωή αλλά τα συμφέροντα των αφεντικών και η καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων είτε με τη βία είτε μέσω στυγνής παραπληροφόρησης. Πανάκριβα συμβόλαια για ενοικιάσεις ιδιωτικών ΜΕΘ, ρουσφετολογικές απευθείας αναθέσεις προμηθειών υγειονομικού υλικού, επίμονη άρνηση προσλήψεων μόνιμων θέσεων εργασίας στο ΕΣΥ και αντ’ αυτού αθρόες προσλήψεις μπάτσων και αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών, απροκάλυπτη χρηματοδότηση φίλα προσκείμενων ΜΜΕ (λίστα Πέτσα), διώξεις συνδικαλιστών υγειονομικών, αισχροκέρδεια στη διενέργεια των τεστ κορονοϊού, διαρκή περιστατικά ρουσφετολογικών εμβολιασμών, εκτός σειράς, στελεχών της κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή καμία μέριμνα δεν λαμβάνεται για την αποσυμφόρηση των φυλακών, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, για τη βελτίωση της κατάστασης στα ΜΜΜ. Η απόλυτη υποκρισία των δηλώσεων για «ανυποχώρητη δέσμευση» για τη «δημόσια υγεία» και την «ανθρώπινη ζωή» καταδεικνύεται με την απόφαση για επιστροφή στην «κανονικότητα» εν όψει έναρξης της τουριστικής σεζόν. Με την στατιστική των κρουσμάτων στα χειρότερα επίπεδα από την αρχή της πανδημίας, η κυβέρνηση αναιρεί την προηγούμενη επίκληση στην επιστημονική αυθεντία διαρρέοντας την άμεση άρση του λοκντάουν, σε πλήρη αναντιστοιχία με την επιχειρηματολογία για την εφαρμογή του. Γίνεται ξεκάθαρο πως η διαχείριση της πανδημίας είναι ένα ακόμα πεδίο άσκησης ταξικής πολιτικής που καταδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο την δολοφονική και αντικοινωνική φύση της βιοπολιτικής του κράτους.
Από την αρχή της πανδημίας το κράτος επέλεξε απλώς να επεκτείνει αυτό που κάνει πάντα, επιτήρηση, τρομοκρατία, καταστολή. Οι μπάτσοι καλούνται να ρυθμίσουν κάθε πτυχή όχι μόνο της δημόσιας αλλά πλέον και της ιδιωτικής ζωής στριμώχνοντας τις ανάγκες μας σε έξι κωδικούς που περιστρέφονται γύρω από την δουλειά, την κατανάλωση και την επιβίωση. Ο δημόσιος χώρος ποινικοποιήθηκε, η νεολαία που δεν προτιμάει την εμπορευματική διασκέδαση ξυλοκοπήθηκε και κυνηγήθηκε σε πάρκα και πλατείες. Χώροι αντίστασης και ανάπτυξης κινημάτων όπως οι καταλήψεις και το πανεπιστημιακό άσυλο χτυπιούνται και «αλώνονται» από την αστυνομία. Η κινηματική δράση ποινικοποιείται σε βαθμό που αναρχικές συλλογικότητες βαφτίζονται «εγκληματικές οργανώσεις» για δράσεις όπως τρικάκια και μπογιές σε πολιτικά γραφεία. Σύντροφοι/ισσες συλλαμβάνονται ή προσάγονται για αφισοκολλήσεις και μοιράσματα κειμένων ενώ άλλοι/ες απαγάγονται και βασανίζονται σε αστυνομικά τμήματα.
Στον εργασιακό τομέα, όλες οι πρωτοβουλίες του κράτους για την αντιμετώπιση της πανδημίας έχουν πλήξει, τους εργαζόμενους. Από την πρώτη στιγμή, χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν να προσπαθούν να επιβιώσουν με 534 ευρώ το μήνα, πάρα πολλοί να αποκλείονται ακόμα και από αυτό το επίδομα, αδήλωτοι εργαζόμενοι να ζουν σε καθεστώς οικονομικής τρομοκρατίας του προστίμου προκειμένου να πάνε στη δουλειά, εργαζόμενοι σε καθεστώς αναστολής να εξαναγκάζονται να δουλέψουν τσάμπα για τα αφεντικά τους ενώ η εισβολή των αφεντικών στα σπίτια των εργαζομένων με την επέκταση και την καθιέρωση της τηλεργασίας είναι μια νέα ζοφερή πραγματικότητα.
Ο νέος νόμος για την εργασιακή εκμετάλλευση βρίσκεται στα σκαριά και έρχεται για ακόμη μια φορά να βάλει χέρι σε δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων αγγίζοντας το ίδιο το 8ωρο και προωθώντας και πάλι την απορρύθμιση των σχέσεων εργασίας με ατομικές συμβάσεις έναντι των συλλογικών, προς όφελος πάντα των αφεντικών, ενώ γίνεται άρση της Κυριακάτικης αργίας σε επτά ακόμη κλάδους. Σε σχέση με το ωράριο, δίνεται η «δυνατότητα» στους εργαζόμενους να δουλεύουν δέκα ώρες αντί για οχτώ, δίχως καν να αμείβονται με υπερωριακή απασχόληση αλλά με ρεπό και άδειες. Η δεξιά διαχείριση αντιστρέφει την πραγματικότητα ισχυριζόμενη πως κατοχυρώνει το 8ωρο ενώ κάνει το ακριβώς αντίθετο. Οι αναρχικοί του Σικάγο είχαν ρίξει κάποτε το αίτημα «οκτώ για δέκα» προωθώντας το αίτημα για 8ωρη εργασία αλλά με τις αμοιβές της 10ωρης που ίσχυε τότε. Εδώ βλέπουμε ακριβώς την αντιστροφή αυτού του αιτήματος αφού το κράτος θέλει να περάσει την 10ωρη εργασία με αμοιβές 8ωρου. Οι προφάσεις για την «εθελοντικότητα» του μέτρου δεν μπορούν να ξεγελάσουν κανέναν. Ποιος εργαζόμενος μπορεί να διαπραγματευτεί ελεύθερα την αμοιβή του και την κατανομή των ωρών εργασίας του όταν αντιμετωπίζει το φάσμα της ανεργίας; Έχουμε δει εργαζόμενους να εξαναγκάζονται να επιστρέψουν τα δώρα των αργιών στους λογαριασμούς των αφεντικών τους, θα διστάσουν τα αφεντικά να εξαναγκάσουν τέτοιες «εθελοντικές» συμφωνίες για 10ωρη εργασία; Οι επιδιώξεις της δεξιάς διαχείρισης είναι η εκπλήρωση των ονείρων κάθε αφεντικού: εργαζόμενοι-εργαλεία και όχι άνθρωποι, να τους χρησιμοποιούν όσο και όποτε τους χρειάζονται ανάλογα με τις ανάγκες του κάτεργού τους.
Αλλά το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο χτυπάει και το συνδικαλισμό με διάφορους τρόπους: Επιχειρεί το φακέλωμα των οργανωμένων σε σωματεία εργαζομένων (με τη δημιουργία ψηφιακού μητρώου), ποινικοποιεί τον έλεγχο του εργασιακού χώρου από τους απεργούς (απεργιακοί αποκλεισμοί και περιφρουρήσεις) και προστατεύει τους απεργοσπάστες, αυστηροποιεί σε βαθμό απαγόρευσης τους όρους για κήρυξη νόμιμης απεργίας και βάζει χέρι στο πως οι εργαζόμενοι ψηφίζουν στις διαδικασίες τους για την κήρυξη απεργίας. Για το τελευταίο, προβλέπονται ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, πατώντας και πάλι πάνω στην επέκταση των καθεστώτων τηλε-εκπαίδευσης, τηλε-εργασίας και γενικά οποιασδήποτε τηλε-διαδικασίας απομακρύνει τους εργαζόμενους μεταξύ τους, μειώνει τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης μεταξύ τους, τις ζυμώσεις τους, τις γειώσεις με τους χώρους ζωής και εργασίας τους.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως όλα τα «έκτακτα» και κατ’ εξαίρεση μέτρα έρχονται για να μείνουν και να επεκταθούν και δε θα πρέπει να υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στους κρατικούς διαχειριστές και τις προφάσεις που χρησιμοποιούν κάθε φορά για να κάμψουν τις αντιδράσεις. Είναι αδίστακτοι, θα κάνουν τα πάντα για να προωθήσουν τα εξουσιαστικά τους προνόμια και τα κέρδη των αφεντικών συμμάχων τους.
Όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο, καμία εργατική κατάκτηση και καμία ελευθερία δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Η εξουσία θα προσπαθεί συνεχώς να βαθύνει την κυριαρχία και εκμετάλλευση των από τα κάτω και εναπόκειται μόνο στους ακηδεμόνευτους αγώνες μας η επιτυχής αντίσταση και αντεπίθεση. Μακριά από και κόντρα στις κρατικά ελεγχόμενες και αμειβόμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μέσα στο ζόφο που το κράτος διαμορφώνει ξεπετάγονται ακτίδες ελπίδας. Τα γεγονότα της Ν. Σμύρνης αποτελούν τέτοιες λαμπρές στιγμές. Στιγμές που η οργή των καταπιεσμένων ξεσπάει, το μονοπώλιο της κρατικής βίας αμφισβητείται και ένα μικρό μέρος της βίας που υφιστάμεθα καθημερινά επιστρέφει πίσω στους βασανιστές. Αλλά όπως και η εξέγερση του Σικάγο, έτσι και οποιαδήποτε εξέγερση δεν ξεπηδάει από το πουθενά ούτε είναι απαραίτητα προωθητική. Οι καθημερινές μας αντιστάσεις στην κυριαρχία, οι εναντιώσεις σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, εργασιακής, φυλετικής, έμφυλης είναι απαραίτητες. Η ανάπτυξη δικτύων αλληλο-υποστήριξης των καταπιεζόμενων, η απελευθέρωση χώρων από το κράτος, η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης και η ανάπτυξη της κοινής συνείδησης και συνειδητοποίησης των κοινών συμφερόντων των από τα κάτω, η συμμετοχή και στήριξη των σωματείων βάσης, η αντιθεσμική και αδιαμεσολάβητη δράση σε κάθε γειτονιά, σε σχολεία, σχολές και κάθε κοινωνικό πεδίο, είναι όλα ψηφίδες στο πολύχρωμο ψηφιδωτό αντιστάσεων και οικοδόμησης σχέσεων που προωθούν την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης. Αυτές οι αντιστάσεις είναι που πρέπει να διατηρηθούν και να επεκταθούν κόντρα στη δυστοπική κανονικότητα που η εξουσία θέλει να μας επιβάλλει.
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά
Δεν ξεχνάμε τους δολοφονημένους του Σικάγο και κανέναν δολοφονημένο/-η σύντροφο/ισσα
Αντίσταση-Αυτοοργάνωση-Αλληλεγγύη
Δεν υπάρχει υγεία, χωρίς ελευθερία
Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών μέχρι την κατάργηση του κράτους και της μισθωτής σκλαβιάς
Πορεία 6 Μαϊου – Προπύλαια 11:00
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
