Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας από 8 Ιανουαρίου Δημήτρη Κουφοντίνα
Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά
Εν μέσω πανδημίας, όπου οι κυρίαρχοι φλυαρούν για ανθρώπινες ζωές και για τη δημόσια υγεία, οι φυλακές, όπως και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστριών/ών, αντικατοπτρίζουν το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας. Αναδεικνύουν τη δολοφονική φύση του κράτους και το γεγονός ότι ενδιαφέρεται μόνο να διατηρήσει τα προνόμια και τα κέρδη των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Το μόνο που «διασφαλίζει» στην πλειοψηφία της κοινωνίας είναι εγκλεισμός, καταστολή, ταξική υγειονομική περίθαλψη, φτώχεια και θάνατο. Η κατάσταση στις φυλακές καταδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο όλα τα παραπάνω.
Αυτήν τη στιγμή, στις ελληνικές φυλακές συνωστίζονται περίπου 12.000 κρατούμενοι/ες, ενώ η χωρητικότητά τους δεν ξεπερνάει τις 10.000. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι από ανεπαρκής έως και ανύπαρκτη. Εκατοντάδες κρατούμενες/οι νοσούν από τον covid-19. Στις φυλακές των Διαβατών ήδη 3 κρατούμενοι έχουν χάσει την ζωή τους, ενώ σε όποιες φυλακές εμφανίζονται κρούσματα το Υπουργείο και η Διεύθυνση με την συνενοχή του ΕΟΔΥ εφαρμόζουν ένα και μοναδικό μέτρο, αυτό της απομόνωσης των κρατουμένων σε θαλάμους, όπου στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο και χωρίς καμία απολύτως υγειονομική φροντίδα και στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης.
Το ελληνικό κράτος, μέσω της προϊσταμένης της Γενικής Γραμματείας Αντιεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου, αντί για λήψη μέτρων, έστω και μερικής αποσυμφόρησης των φυλακών, επέλεξε την αναστολή των επισκεπτηρίων και των αδειών, την απαγόρευση της λήψης τροφίμων και ρουχισμού για τις έγκλειστες/ους, την σκληρή καταστολή κάθε εστίας αντίδρασης και διαμαρτυρίας (ξυλοδαρμός γυναικών κρατούμενων στη Θήβα από ΜΑΤ, εκδικητικές μεταγωγές κρατουμένων), τις συνεχείς εφόδους στα κελιά που συνοδεύονται από εξευτελιστική μεταχείριση, ξυλοδαρμούς, σπασίματα και καταστροφές των προσωπικών ειδών των φυλακισμένων. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία, ούτε αποτελούν εξαίρεση, είναι η νέα καθημερινότητα που επιχειρείται να επιβληθεί στις ελληνικές φυλακές. Και φυσικά η προστασία των κρατουμένων από την πανδημία δεν αποτελεί αντικείμενο μέριμνας.
Αποτελούν συνέχεια και συνέπεια της μεταφοράς της διοίκησης των φυλακών στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, κάτι που σηματοδοτεί ότι πλέον η αστυνομία παύει να είναι αρμόδια μόνο για την σύλληψη κάποιου/ας, αλλά θα καθορίζει και τους τρόπους, τους χρόνους και τους τόπους έκτισης της ποινής. Προστίθενται στην θεσμοθέτηση «πειθαρχικών φυλακών για τρομοκράτες και απείθαρχους κρατούμενους» (φυλακές Δομοκού) και στην προσπάθεια να εξοβελιστούν οι κρατούμενοι/ες μακριά από τα βλέμματα της υπόλοιπης κοινωνίας, χτίζοντας φυλακές σε απομονωμένα και απόμακρα σημεία. Είναι κομμάτι του νέου σωφρονιστικού κώδικα ο οποίος αυστηροποιεί το καθεστώς κράτησης, καταργώντας ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματα των κρατούμενων. Δικαιώματα που κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες. Μετά από μάχες που έδωσαν οι κρατούμενες και οι κρατούμενοι ενάντια στην απάνθρωπη συνθήκη του εγκλεισμού και την εκδικητικότητα. Βάζοντας οδόφραγμα το ίδιο τους το σώμα και υψώνοντας το κεφάλι απέναντι στους βασανιστές-ανθρωποφύλακες, αντιδρώντας στις συνθήκες που επικρατούν στις αποθήκες ψυχών, αγωνιζόμενοι/ες ενάντια στην ψυχική και σωματική τους εξόντωση διεκδίκησαν την μεταχείρισή τους ως άνθρωποι. Αυτό είναι το νέο δόγμα νόμος και τάξη αλά γκρέκα στις φυλακές.
Παρόλα αυτά, η διαχείριση των φυλακών δεν διαφέρει από την κρατική διαχείριση της υπόλοιπης κοινωνίας. Το κράτος διαχειρίζεται την υγειονομική κρίση με τον προσφιλέστερο του τρόπο: επιβάλλοντας απαγορεύσεις, κανονικοποιώντας την εποπτεία και την καταστολή και οξύνοντας την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Μας βομβαρδίζει καθημερινά μέσω των χρηματοδοτούμενων MMΕ και των «αντικειμενικών» επιστημόνων με «ατομική ευθύνη» μετακυλώντας τη δική του ευθύνη για την εδώ και χρόνια μεθοδευμένη υποστελέχωση, υποχρηματοδότηση και απαξίωση του συστήματος υγείας. Η υποβάθμιση του συστήματος υγείας συνακολουθείται από την αναβάθμιση των κατασταλτικών δυνάμεων, ως διαχειριστές ακόμη και της πανδημίας.
Η διαχείριση του covid-19 είναι ένα ακόμα πεδίο άσκησης ταξικής πολιτικής που καταδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο τη δολοφονική και αντικοινωνική φύση της βιοπολιτικής του κράτους. Ενώ παρουσιάζει τα μέτρα απαγόρευσης συναθροίσεων και συνωστισμού ως μέτρα προστασίας από τον covid-19, ταυτόχρονα στοιβάζει εργαζομένους/ες στα εργασιακά κάτεργα και στα ΜΜΜ και συνεχίζει να κατασκευάζει αποθήκες ψυχών, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/τριών, ενώ το σύνθημα «μένουμε σπίτι» δεν αφορά τοξικοεξαρτημένους/ες και άστεγους/ες. Το κράτος αποτελεί το μεγαλύτερο παράδοξο της σύγχρονης εποχής. Ενώ δήθεν επωμίζεται την προστασία της δημόσια υγείας και διαφόρων κοινωνικών ομάδων, είναι το ίδιο το κράτος που κατασκευάζει κοινωνικούς παρίες και αποδιοπομπαίους τράγους: φτωχούς/ες, παράνομους/ες μετανάστες/ριες, νεολαίους/ες σε πλατείες, φυλακισμένους/ες.
Το κράτος και το κεφάλαιο επιδιώκουν χρησιμοποιώντας τον covid-19 να επιταχύνουν τους σχεδιασμούς τους για τη νέα δυστοπική κανονικότητα που θέλουν να εγκαθιδρύσουν στις κοινωνίες μας. Δράττονται της ευκαιρίας για να εξαπολύσουν μια εκ νέου επίθεση στους/στις από τα κάτω με μια σειρά από αντεργατικά-αντικοινωνικά μέτρα (τηλεργασία-εκ περί τροπής εργασίας-απολύσεις-πολυνομοσχέδιο για την παιδεία-περιβαλλοντικός νόμος-απαγόρευσή διαδηλώσεων), ενώ με το νέο πτωχευτικό νόμο ακυρώνουν το δικαίωμα στη στέγαση.
Παράλληλα, βάζουν στο στόχαστρο κάθε κοινωνική και ταξική αντίσταση στους κρατικούς και καπιταλιστικούς σχεδιασμούς. Στοχεύουν τους αγωνιστές/ριες που εναντιώνονται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Στοχεύουν τον αγώνα για την ίδια την ζωή, την υγεία και την ελευθερία. Στοχεύουν όλους τους κοινωνικούς, ταξικούς, πολιτικούς αγώνες του χθες, του σήμερα και του αύριο για να επιβάλλουν ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, ο αγωνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας στέλνει το δικό του αγωνιστικό σινιάλο μέσα από τις φυλακές του Δομοκού, ξεκινώντας για μια ακόμα φορά απεργία πείνας. Μια κίνηση που αποτελεί κομμάτι των αγώνων των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων ενάντια στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης με αφορμή την διαχείριση του covid-19. Συνέχεια των αγώνων του χθες, ένα ακόμα λιθαράκι στην οικοδόμηση των συλλογικών αγώνων του σήμερα για την ανατροπή της δυστοπίας που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο.
«Το έγγραφο του υπουργείου που μου γνωστοποιήθηκε χθες, αποκαλύπτει την πρωτοφανή του μεθόδευση απέναντί μου, καθώς, σύμφωνα με αυτό, στην μιάμιση ώρα που διήρκεσε η μεταγωγή μου από την Κασσαβέτεια στο Δομοκό, όπου και όπως απαιτούσε η εγχώρια Φαμίλια, φαίνεται ότι μετάχθηκα και στον Κορυδαλλό, για να φαίνεται ότι τηρήθηκε αυτό που απαιτούσε ο φωτογραφικός νόμος για τις αγροτικές, που έφτιαξαν για να με εκτοπίσουν από αυτές.
Μετά τα όσα απροκάλυπτα γίνονται και όσα κυνικά αποκαλύπτονται στον πόλεμο εναντίον μου, η απεργία πείνας αποτελεί πια ζήτημα προσωπικής συνέπειας και ατομικής αξιοπρέπειας.
Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να θάψει την 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή».
Δημήτρης Κουφοντίνας, Φυλακές Δομοκού, 8 Ιανουαρίου 2021
Ο αγωνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας βάζει ακόμα μια φορά το σώμα του ως οδόφραγμα στην εκδικητικότητα, την καταπίεση, την υποταγή και την αλαζονεία της εξουσίας. Μια εξουσία που δεν μπορεί να ανεχτεί την αμφισβήτηση της καθώς γνωρίζει ότι η παραμικρή χειρονομία που αψηφά την παντοκρατορία της μπορεί να γιγαντωθεί αν δεν χτυπηθεί εν τη γενέσει.
Δεν είναι απλά ότι φοβούνται έναν άνθρωπο, δεν είναι ότι κάποιος πήρε ένα όπλο, ούτε ότι θρηνούν για τους νεκρούς τους (Γουέλς, Μάλλιος, Πέτρου, Τσάντες, Μπακογιάννης κα). Δεν μας πείθουν οι δακρύβρεχτες δηλώσεις, ούτε τα online μνημόσυνα κατά της τρομοκρατίας, ούτε η δήθεν ανθρωπιστική ρητορική τους περί του ιερού της ανθρώπινης ζωής. Άλλωστε η διαχείριση του covid-19, αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι ουδόλως ενδιαφέρονται για την υγεία και τη ζωή. Στο πρόσωπο του Δημήτρη Κουφοντίνα βλέπουν κάποιον ο οποίος αμφισβήτησε την κυριαρχία τους και κάπως έτσι έστω και για μια στιγμή ο φόβος άλλαξε στρατόπεδο. Είναι η υπενθύμιση ότι οι από τα κάτω μπορούν και πρέπει να τους επιτεθούν. Ότι κάποιος ή κάποια δε σκύβει το κεφάλι. Ότι ένας αγωνιστής ή αγωνίστρια δε ζητάει συγνώμη γιατί στράφηκε ενάντια στους «δυνατούς» αυτού του κόσμου. Αυτό είναι που προσπαθούν να θάψουν όλο και πιο βαθιά, σε όλο και πιο σκοτεινό κελί. Γιατί για το κράτος και το κεφάλαιο ο αγωνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας συμβολίζει όλα αυτά που δεν μπορούν να κατανοήσουν και που φοβούνται. Για αυτό προσπαθούν να τον εξοντώσουν με κάθε μέσο.
Να σταθούμε δίπλα στον αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα και να αγωνιστούμε από το δικό μας μετερίζι για την ανατροπή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Να αγωνιστούμε για το γκρέμισμα κάθε φυλακής. Ενάντια στη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την καταπίεση και τον θάνατο να αγωνιστούμε για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
