Τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες μιας συνεχώς αυξανόμενης έντασης μεταξύ ελληνικού και τουρκικού κράτους με αφορμή τις διενέξεις για τα ενεργειακά αποθέματα της ανατολικής μεσογείου αλλά όχι μόνο. Η ένταση αυτή είναι ένα ακόμη επεισόδιο στα πολλά μεταξύ των δύο κρατών τα τελευταία χρόνια και τα οποία περιλαμβάνουν και ζητήματα «εθνικής κυριαρχίας» όπως τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα, την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου κ.α.
Τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία, μέσα από τη διακυβέρνηση του AKP και του Ερντογάν παρατηρούνται σημαντικές αλλαγές στην εσωτερική δομή και την εξωτερική πολιτική της. Απεμπολώντας σταδιακά την κεμαλική παράδοση του αυστηρά κοσμικού κράτους ενισχύεται σταθερά ο ισλαμιστικός χαρακτήρας και παράλληλα γίνεται προσπάθεια χάραξης ανεξάρτητης πολιτικής στην περιοχή που πατάει στην θρησκευτική/εθνικιστική συσπείρωση, την εσωτερική καταστολή και τη στρατιωτική ενδυνάμωση. Η παρουσία και ο έλεγχος των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή μειώνεται και αυτό δημιουργεί κενά εξουσίας τα οποία επιχειρεί να καταλάβει η Τουρκία με αυτή την αλλαγή ρότας. Έτσι, έχουμε δει την Τουρκία να εισβάλλει στη Συρία και το βόρειο Ιράκ ενάντια στους επαναστατημένους Κούρδους, να ενισχύει ανοικτά το ισλαμικό κράτος, να προμηθεύεται ρωσικό πολεμικό υλικό (σε βαθμό πρωτόγνωρο για μια χώρα μέλος τους ΝΑΤΟ), να κατοχυρώνει την ΑΟΖ με τη Λιβύη ερήμην των υπόλοιπων κρατών κ.α. Είδαμε ακόμη την Τουρκία να χρησιμοποιεί εντέχνως τις μετακινήσεις μεταναστών για να ασκήσει πίεση και να καρπωθεί οικονομικά οφέλη από την ΕΕ. Κινήσεις ιδιαίτερα επιθετικές που αντικατοπτρίζουν την αδηφάγα διάθεση του τουρκικού (και κάθε κράτους) για επέκταση και έλεγχο.
Από την άλλη, το ελληνικό κράτος προχωράει σε στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες με τη στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου, το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ και την Κύπρο προσπαθώντας να ενισχύσει τη θέση τους στη σκακιέρα της ανατολικής μεσογείου και να ελέγξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των ενεργειακών πόρων. Παρότι δε διαθέτει τη στρατιωτική ισχύ του τουρκικού, επιδίδεται σε διπλωματικές συμμαχίες και στρατιωτικές συνεργασίες για να αντισταθμίσει τα μειονεκτήματά του. Αναβαθμίζει σε πρωτοφανές επίπεδο τη στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ με τη συμφωνία για επέκταση των βάσεων σε Άραξο, Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Ανδραβίδα, Στεφανοβίκειο, Σούδα, ενώ σχεδιάζει και τη δημιουργία νέων βάσεων. Στέλνει δυνάμεις και αντιπυραυλικά συστήματα Patriot στη Σαουδική Αραβία και προχωράει σε νέες πολεμικές συμφωνίες με τη Γαλλία. Με τη συμφωνία των Πρεσπών αυξάνει την επιρροή του και την οικονομική διείσδυσή του στα Βαλκάνια, αυξάνει τη στρατιωτική του παρουσία στη Βόρεια Μακεδονία και συμβάλλει ενεργά στην επέκταση του ΝΑΤΟ.
Διαχρονική στρατηγική του συστήματος εξουσίας και των κυρίαρχων ΜΜΕ είναι να παρουσιάζουν το ελληνικό κράτος ως προαιώνια αμυνόμενο, να έχει όλα τα δίκια με το μέρος του και να αντιμετωπίζει έναν αδηφάγο, προκλητικό και παράλογο γείτονα που επιβουλεύεται τα πάντα. Στην πραγματικότητα έχουμε δύο εξουσιαστικούς μηχανισμούς, οπλισμένους και ετοιμοπόλεμους για να υπερασπιστούν τα συμφέρονται των προνομιούχων στην κάθε πλευρά του Αιγαίου, αυτά που ονομάζονται εθνικά συμφέροντα τα οποία είναι αντίθετα με τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων. Γιατί ποιοί θα ωφεληθούν από την κατοχύρωση των ενεργειακών κοιτασμάτων παρά οι γνωστές οικογένειες βιομηχάνων και εφοπλιστών. Τα κράτη δε διστάζουν να στέλνουν στα σφαγεία των πολέμων τους εργάτες προκειμένου να πολεμήσουν για τα κέρδη των αφεντικών τους. Για αυτό ακριβώς μιλάμε τώρα και στην ανατολική μεσόγειο. Οι εργάτες που θα δουλέψουν μεθαύριο στις πλατφόρμες γεωτρήσεων, όποια και αν είναι η καταγωγή τους, θα εξακολουθήσουν να είναι αναλώσιμοι και εκμεταλλεύσιμοι, αποκλεισμένοι απο τις λήψεις αποφάσεων, να δουλεύουν με κίνδυνο της ζωής τους για να καρπώνονται υπερκέρδη τα αφεντικά τους.
Δε ξεχνάμε πως ελληνικό και τουρκικό κράτος αποτελούν συμμάχους στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και μάλιστα είναι και τα πρώτα μη ιδρυτικά του μέλη. Μια στρατιωτική συμμαχία που για δεκαετίες επεμβαίνει, τρομοκρατεί, καταστρέφει χώρες και ανατρέπει καθεστώτα που δεν είναι αρεστά στα ισχυρά κράτη της Δύσης. Και οι δύο κρατικοί μηχανισμοί διατηρούν κάποιους από τους μεγαλύτερους στρατούς σε σχέση με την οικονομική τους δυνατότητα εντός της συμμαχίας και κάθε τόσο προσφέρουν απλώχερα έμψυχο δυναμικό και υλικά μέσα για τις καταστροφικές στρατιωτικές εισβολές του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο.
Οι εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο δε θα μπορούσαν παρά να αξιοποιηθούν από τα κράτη για να ενισχύσουν αυτό που πάντα κάνουν. Να γιγαντώνουν τις πολεμικές τους μηχανές, να συσπειρώνουν τον εθνικό κορμό, και να προσπαθούν να εντάξουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας σε αυτόν, μιλώντας συνεχώς για ανάγκη εθνικής συσπείρωσης και ομοψυχίας. Η ομοψυχία όμως αυτή στην οποία καλούνε είναι ομοψυχία ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Με τον τρόπο αυτό συσκωτίζουν την πραγματικότητα των ταξικών και εξουσιαστικών διαχωρισμών, ενισχύουν την φαντασιακή κοινότητα του έθνους προκειμένου να διαιωνίζουν τα προνόμια των λίγων. Σαμποτάρουν τους ταξικούς αγώνες και παρουσιάζουν την εναντίωση στον πόλεμο ως «προδοτική» και κατακριτέα. Κερδισμένοι από αυτό βγαίνουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, οι φασίστες και η εκάστοτε κυβέρνηση.
Όπως και στην Τουρκία, έτσι και στην Ελλάδα διάφορες αφορμές αξιοποιούνται για να ενισχύσουν τον εθνικισμό και τους ψευδοδιαχωρισμούς μεταξύ των εκμεταλλευόμενων. Η πρόσφατη συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση. Κράτος, κόμματα, ΜΜΕ και εκκλησία επιδόθηκαν σε εθνικιστικό παραλήρημα με αφορμή το «μακεδονικό ζήτημα». Όλοι οι όψιμοι σήμερα «αντιφασίστες» συμπορεύτηκαν με τους φασίστες της χρυσής αυγής και τον υπόλοιπο ακροδεξιό συρφετό πουλώντας εθνικισμό. Αριστερά, Δεξιά και φασίστες διαγωνίστηκαν στο ποιός θα πλειοδοτήσει σε πατριωτισμό. Και αυτό για μια συμφωνία που εξυπηρετεί τη διείσδυση των ελλήνων επιχειρηματιών στη μακεδονία και την επέκταση του ΝΑΤΟ.
Μια ακόμη τέτοια αφορμή ήταν το κύμα μεταναστών στα ελληνοτουρκικά σύνορα το οποίο το κράτος αντιμετώπισε με σιδηρά πυγμή. Βαφτίζοντας τη σκατοψυχιά και τον μισανθρωπισμό ως δίκαιο αγώνα για την υπεράσπιση των συνόρων. Υπεράσπιση απέναντι σε άοπλους ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους πάρα πολλά παιδιά. Με παραστρατριωτικούς να κυνηγούν και πυροβολούν άοπλους μετανάστες υπό την ανοχή και την προστασία των σωμάτων ασφαλείας. Γίναμε μάρτυρες εκστρατείας εθνικής ανάτασης στις πλάτες του πιο αδύναμου πληθυσμού ανθρώπων. Καραβανάδες να παρευλάνουν στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και να δηλώνουν περήφανα πως προστατεύουν τα σύνορα και τα «εδάφη μας» ως νέοι λεωνίδες ή πολεμιστές του ’40. Δημοσιογράφοι να εξαίρουν το αξιόμαχο και τη «ψυχική δύναμη» των «παλικαριών μας» στον Έβρο. Η αντιστροφή της πραγματικότητας σε όλο της το μεγαλείο.
Οι δεξιοί διαχειριστές του κράτους, δια στόματος πρωθυπουργού, μιλάνε πάλι για αναγκαίες θυσίες για τις ένοπλες δυνάμεις. Προκλητικά, ανακοινώνεται η πρωτοφανής συμφωνία με τη Γαλλία που φτάνει σε ύψος δαπάνης πάνω από 6 δις ευρώ για την αγορά 18 μαχητικών αεροπλάνων και 4 φρεγατών. Τη στιγμή που το κράτος χτυπάει με τα ΜΑΤ τους υγειονομικούς που ζητάνε προσλήψεις εν μέσω πανδημίας, ανακοινώνεται η πρόσληψη 15.000 επαγγελματικών στελεχών στο στρατό. Τη στιγμή που μαθητές μέσα από τις καταλήψεις και καθηγητές εδώ και χρόνια παλεύουν για προσλήψεις για την παιδεία, προσλήψεις καθαριστριών και περισσότερες αίθουσες για προστασία από την Covid19 ανακοινώνονται τρομακτικού ύψους πολεμικές δαπάνες, για την υπεράσπιση του έθνους. Πέραν της προσπάθειας για ανάπτυξη της εκλογικής βάσης της ΝΔ, οι συνεχώς αυξανόμενες προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας είναι βήματα στην αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Στρατιωτικοποίηση που έφτασε το απόγειό της με την αστυνομική/στρατιωτική διαχείρηση της πανδημίας covid19.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η συζήτηση, για υποχρεωτική στράτευση στα 18 και αύξηση της θητείας στο στρατό ξηράς. Με το μέτρο αυτό γίνεται ξεκάθαρο το πως η εξουσία επιχειρεί να αρπάξει όσο νωρίτερα μπορεί τη νεολαία για να τη μαντρώσει στους στρατώνες και να τη γαλουχίσει στα εθνικά ιδεώδη πριν προλάβει να εκτεθεί σε ιδέες απελευθερωτικές και χειραφετητικές. Προτεραιότητά τους είναι να καθυποτάξουν τη νεολαία, να την καταστήσουν όσο πιο πειθήνια και δουλική στα προστάγματα της εξουσίας, έτοιμη να υπακούσει τον εργοδότη, να ανεχτεί την εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα αύριο έτσι όπως ανέχεται και υπακούει τις διαταγές σήμερα. Θέλουν να την εξοικειώσουν από νωρίς με τον φυσικό στρατώνα προκειμένου να δέχεται την προέκταση της στρατιωτικοποίησης στην καθημερινή ζωή, τα χαρτιά αιτιολόγησης εξόδου, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Επιπλέον αυτών, με τη στράτευση στα 18 θέλουν να μειώσουν τους τεράστιους δείκτες ανεργίας, ειδικά στους νέους. Το σύστημα εκείνο λοιπόν που δεν επιτρέπει σε τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας να βιοπορίζεται υποχρεώνει τους νέους σε τσάμπα εργασία που τη βαφτίζει «υποχρέωση».
Εμείς λέγαμε, λέμε και θα λέμε πως εθνική είναι η ενότητα των απατεώνων. Οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι στις δύο πλευρές του Αιγαίου δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από τη συστράτευση με την προνομιούχα τάξη. Οφείλουμε να αρνηθούμε τη συνεργασία με τους κρατικούς μηχανισμούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα συμφέροντα των λίγων. Να διατρανώσουμε την εναντίωσή μας στους εθνικούς πολέμους και το στρατό. Η μόνη μάχη που έχει νόημα για εμάς είναι εκείνη ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και κάθε εξουσία.
Αγώνας ενάντια στους εθνικισμούς, τον φασισμό, την μισαλλοδοξία και τους πολέμους των κυρίαρχων, για την ανατροπή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.
Δεν πολεμάμε για κανένα αφέντη/κράτος/θεό.
Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών.
Σε Ελλάδα, Τουρκία, Μακεδονία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
