ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ενάντια στην πανδημία, την εξατομίκευση, την απομόνωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που προωθούνται ως λύση.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον ολοκληρωτισμό με όποιο όχημα και αν επελαύνει.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ με τους συνανθρώπους μας ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, ικανότητας.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο που επιβουλεύονται και διαχειρίζονται τη ζωή μας.
ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ μεταξύ μας για την κάλυψη βασικών αναγκών, υλικών και ψυχολογικών.
Σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί τόσο από υγειονομικής άποψης όσο και εξαιτίας των κρατικών επιλογών οφείλουμε να προστατευτούμε και να προστατέψουμε όλους και όλες εκείνες/ους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Να πάρουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής και προστασίας ώστε να μη νοσήσουμε αλλά και να εμποδίσουμε την εξάπλωση του κορονοϊού. Ταυτόχρονα να σκεφτούμε και να δείξουμε αλληλεγγύη στους/ις ηλικιωμένους/ες, τους/ις άστεγους/ες, τους/ις τοξικοεξαρτημένους/ες, τις/τους μετανάστριες/ες, τους φτωχούς, τους/ις έγκλειστους/ες, τις/τους εργαζόμενες/ους και σε όσες και όσους έχουν ανάγκη. Σε όσες και όσους το #μένουμεσπίτι σηματοδοτεί μια τραυματική εμπειρία.
Μετά τα σκληρά μέτρα περιορισμού της πανδημίας από το ελληνικό κράτος αλλά και άλλα ανά την υφήλιο θα προσπαθήσουμε να επιχειρηματολογήσουμε γιατί δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε κανένα κρατικό σχήμα οργάνωσης για τη διαχείριση της κρίσης του κορονοϊού αλλά προπάντων της ζωής μας. Το ελληνικό κράτος έχει συνέχεια και είναι αυτό που τα τελευταία χρόνια με την δικαιολογία της οικονομικής κρίσης ισοπέδωσε το δημόσιο σύστημα υγείας και προώθησε, ιδεολογικά και στην πράξη, ιδιωτικοποιήσεις σε υπηρεσίες υγειονομικής φροντίδας ώστε να λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος. Υπάρχουν δεκάδες δηλώσεις τωρινών κυβερνητικών στελεχών από την δεκαετία της κρίσης οι οποίοι με στόμφο και επαρκή αλαζονεία ευαγγελίζονται ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις για την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου συστήματος υγείας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αυτή την στιγμή διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, το δημόσιο σύστημα υγείας και όλα τα εργαλεία βιοπολιτικής που τους παρέχει απλόχερα η ενθρόνισή τους στην εξουσία. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αποφάσισαν ξανά, λες και τα δεκάδες εξοπλιστικά σκάνδαλα δεν συνέβησαν ποτέ, επενδύσεις δισεκατομμυρίων για εξοπλιστικά προγράμματα ενώ ταυτόχρονα έκλειναν νοσοκομεία. Είναι αυτοί που έθεσαν σε προτεραιότητα την πρόσληψη χιλιάδων μπάτσων για να επιβάλλουν το δόγμα νόμος και τάξη ενώ αμέλησαν επιδεικτικά την στελέχωση των ΜΕΘ και την πρόσληψη νοσηλευτών. Είναι το ίδιο κράτος που από την μία επιβάλλει μια σειρά απαγορεύσεων, αλλά ταυτόχρονα κρατάει χιλιάδες μετανάστες/τριες έγκλειστους/ες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιτίθεται σε αντιφασίστες διαδηλωτές στο Ρέθυμνο Κρήτης και στοιβάζει 90 τραυματισμένα άτομα σε υπόγειο πάρκινγκ, αφήνει σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης χιλιάδες έγκλειστες/ους στις φυλακές, επιβάλλει διευρυμένα ωράρια και άνοιγμα την Κυριακή στα super market οδηγώντας στην εξόντωση τους/ις εργαζόμενους/ες χωρίς καμία εργασιακή ή υγειονομική προστασία.
Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε το κράτος και το κεφάλαιο που είναι οι κύριοι υπαίτιοι όχι τόσο για τον κορονοϊό, αν και πιστεύουμε ότι η λεηλασία και η καταστροφή του πλανήτη συμβάλλει στην παραγωγή και εξάπλωση κοινωνικών καταστροφών, αλλά σίγουρα είναι υπαίτιοι για την διαχείρισή του.
«Η ασθένεια αναπτύχθηκε αρχικά στην αγορά της Wuhan, πρωτεύουσα του Hubei, μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Κίνας. Μια περιοχή –χτισμένη από υψικαμίνους και τσιμεντοβιομηχανίες- που μετατράπηκε στο φουγάρο της χώρας: ακριβώς εκεί χτυπάει η καρδιά που αιμοδότησε τη βιομηχανική ανάπτυξη του ασιατικού γίγαντα. Οι μεγάλες ποσότητες οικοδομικών υλικών και η επιμόρφωση ειδικευμένων μηχανικών, των οποίων η περιοχή αποτελεί τη γενέτειρα, ενίσχυσαν όλη την περίοδο μετά την κρίση του 2008. Πράγματι, μέσα σ’ αυτά τα χρόνια το κινέζικο Κράτος υλοποίησε τεράστια έργα οικοδομών και άλλων υποδομών. Σε όλη την Κίνα, η υγειονομική κάλυψη είναι ουσιαστικά μηδαμινή. Ένα τεράστιο πλήθος εργατών, προερχόμενων από άλλες περιοχές, οι οποίοι είναι -εκ των πραγμάτων- παράνομοι σε αυτές όπου βρίσκονται να εργάζονται (εξαιτίας του διαβολικού συστήματος hukou) και επομένως ζουν σε μια συνθήκη ημιπαρανομίας, χωρίς καμία κάλυψη…Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι αυτή είναι μια δομική συνθήκη η οποία δεν οφείλεται στην έντονη ή χλιαρότερη σκληρότητα των εκάστοτε κυβερνώντων. Όπως έχουμε υπογραμμίσει και σε άλλα κείμενα [1], το τέλος των κεϋνσιανών πολιτικών βρίσκει μια από τις εξηγήσεις του στην μείωση των παγκόσμιων κερδών, φαινόμενο που ενισχύθηκε από την ύφεση που ξεκίνησε το 2008. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του blog Chuang [2] -του οποίου συνιστούμε την ανάγνωση- αποσαφηνίζει το γεγονός πως σε περίπτωση που -στην περιοχή του Dongguan- οι επιχειρήσεις αναλάμβαναν την υγειονομική κάλυψη της εργατικής δύναμης τους, τότε θα έβλεπαν τα κέρδη τους να μειώνονται στο μισό και έτσι θα αναγκάζονταν να μεταφέρουν αλλού την παραγωγή τους. Υπερπληθυσμός σε ανθυγιεινούς και πυκνοκατοικημένους χώρους και έλλειψη μιας στοιχειώδους υγειονομικής κάλυψης συνεισέφεραν στο περιβόητο πέρασμα στο ανθρώπινο είδος του Covid-19. Σύμφωνα με διάφορες έρευνες εκτιμάται ότι μελλοντικά το πέρασμα ιογενών μορφών από τα ζώα στον άνθρωπο θα είναι όλο και πιθανότερο και -θα προσθέταμε εμείς – όλο και πιο θανατηφόρο.»
Απόσπασμα από κείμενο των Ιταλών συντρόφων, prolprot.espivblogs.net
Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε το κράτος και το κεφάλαιο γιατί αποτελούν βαθιά αντικοινωνικούς θεσμούς. Είναι αυτοί που λεηλατούν τη φύση με κάθε τρόπο και καταστρέφουν τον πλανήτη με μόνο γνώμονα το κέρδος, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους τις ζωές όλων των έμβιων όντων, ανθρώπινων και μη, χωρίς να υπολογίζουν τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές που αποτελούν φυσική συνέπεια των επιλογών τους. Στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να μην ευθύνονται άμεσα για την εμφάνιση και την εξάπλωση του ιού, αλλά ευθύνονται για την έλλειψη πρόσβασης χιλιάδων ανθρώπων σε βασικά αγαθά και την κατάσταση των δομών υγείας που βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση εξαιτίας της επιτηδευμένης και χρόνιας υποβάθμισής τους. Η χρόνια έκθεση των συστημάτων υγείας σε νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις αυξάνει κάθετα την επικινδυνότητα και τα ποσοστά θνησιμότητας από τον κορονοϊό. Δεν μπορούμε να δεχτούμε να χρησιμοποιείται ο φόβος σαν εργαλείο για την επιβολή σκληρότερων όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης αλλά και για την πειθάρχηση της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι τα μέτρα αυτά που εντείνουν τον έλεγχο, την καταστολή, την καταπίεση και την εκμετάλλευση δεν θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται και μετά τη σημερινή υγειονομική κρίση.
Μέτρα που επιβάλλουν τη στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής, την επιτήρηση και τον απόλυτο έλεγχο ως όπλο απέναντι τόσο στον ιό όσο και απέναντι στην «ανευθυνότητα» των πολιτών οι οποίοι «δεν αναλογίζονται την ατομική ευθύνη που τους βαραίνει». Το κράτος λοιπόν μιλάει μέσω των ΜΜΕ για ατομική ευθύνη για να καλύψει τις κρατικές ευθύνες για την εξάπλωση και αντιμετώπιση του ιού. Μιλάει για ατομική ευθύνη για να καλύψει ότι χρωστάει μισθούς και εφημερίες σε γιατρούς και νοσοκόμες. Μιλάει για ατομική ευθύνη για να κρύψει ότι έκλεισε νοσοκομεία και δεν έκανε προσλήψεις στον τομέα της υγείας. Μιλάει για ατομική ευθύνη για να κρύψει ότι μεθοδευμένα απαξιώνει το δημόσιο σύστημα υγείας και επιδιώκει να το μετατρέψει σε ιδιωτική επιχείρηση. Μιλάει για ατομική ευθύνη για να ξεχάσουμε ότι αντί για χρηματοδότηση του τομέα της υγείας έκανε προσλήψεις μπάτσων. Όταν σπέρνεις καταστολή, θα θερίσεις έλεγχο και πειθάρχηση ολόκληρης της κοινωνίας, όχι πρόληψη, δημόσια υγεία, και αλληλεγγύη.
Είναι τουλάχιστον αστείο οι έχοντες την εξουσία να μιλούν για ατομική και ίση ευθύνη. ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΗ ΕΥΘΥΝΗ ΕΧΟΥΝ ΟΣΟΙ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΙΣΟΤΙΜΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ αλλιώς η ατομική ευθύνη θυμίζει κάτι από το «μαζί τα φάγαμε». Σε μια κοινωνία ταξικά διαστρωμένη και ιεραρχικά δομημένη, η «ατομική ευθύνη» είναι το πρόσχημα για να μοιράζονται τα βάρη σε όλους και όλες και τα προνόμια σε λίγους. Δεν έχουμε όλοι-ες την ίδια οικονομική δυνατότητα, δεν έχουμε όλοι/ες σπίτι, δεν έχουμε όλοι/ες πρόσβαση σε όλες τις υγειονομικές υπηρεσίες και στην ίδια ποιότητα, δεν έχουμε όλοι/ες πρόσβαση στις λήψεις αποφάσεων που αφορούν την υγεία και τις χρηματοδοτήσεις, δεν έχουμε επιλογή όλοι και όλες να μην εργαστούμε. Δεν είναι εύκολο για όλους/ες να μείνουν σπίτι. Κυβερνήσεις που επιλέχθηκαν από το 20% της κοινωνίας δεν μπορούν να μιλάνε εκ μέρους όλης της κοινωνίας και για αυτό κύρια μέριμνά τους είναι η κατασταλτική τους δύναμη (βλέπε προσλήψεις μπάτσων). Η ατομική ευθύνη λοιπόν επιστρατεύεται από το κράτος και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια για να αποκρύψει τις φονικές ευθύνες όσων μας κυβερνάνε και αποφασίζουν για την ζωή μας.
Απέναντι σε αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση δεν θα μοιραστούμε οι από τα κάτω τις ίδιες ευθύνες με το κράτος και το κεφάλαιο, όπως δεν μοιραζόμαστε και τα προνόμια. Δεν θα εμπιστευτούμε τη ζωή μας και την υγεία μας σε κυβερνητικούς προύχοντες, σε παντογνώμονες ειδικούς, μπάτσους, στρατό και δημοσιογράφους. Γιατί αυτήν τη στιγμή πρέπει να προστατευτούμε τόσο από τον κορονοϊό όσο και από τις μεθοδεύσεις κράτους και κεφαλαίου για περαιτέρω έλεγχο και υποδούλωση της ζωής μας. Για αυτό πρέπει να προστατεύσουμε την υγεία μας αλλά και την ελευθερία μας.
Οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους συνανθρώπους μας να λαμβάνουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μην διαδώσουμε τον ιό. Να τηρούμε αποστάσεις στις κοινές μας συνευρέσεις, να πλένουμε τακτικά τα χέρια μας, να καθόμαστε σπίτι αν είμαστε άρρωστοι, να καλύπτουμε το στόμα και την μύτη με κάποιο μαντήλι και να ακολουθούμε τις οδηγίες υγιεινής.
Δεν αποδεχόμαστε καμία απαγόρευση κυκλοφορίας και κανενός είδους στρατιωτικό νόμο ως αναγκαίο κακό. Η ελευθερία μας δεν πρέπει να θυσιαστεί στο βωμό κανενός «ειδικού σκοπού» και πρέπει να πηγαίνει μαζί με την υπευθυνότητα και την ελευθερία της κοινότητας (γειτονιάς) στην οποία ζούμε. Είναι άλλο πράγμα η αυτοπροστασία μας, που όλοι και όλες πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη, και άλλο η στρατιωτικοποίηση, ο έλεγχος, η επιτήρηση και η επιβολή μέτρων προς όφελος των σχεδιασμών των κυρίαρχων.
Πρέπει να σκεφτούμε τι θα γίνει με τους/τις χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες έγκλειστους/ες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το να παίρνει το κράτος μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας και ταυτόχρονα να στοιβάζει χιλιάδες ανθρώπους κάτω από άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες αποτελεί το πιο εξόφθαλμο στοιχείο για τις προθέσεις του. Να καταργηθούν τώρα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να αποκτήσουν όλοι και όλες πρόσβαση σε πληροφορίες προφύλαξης, σε υγειονομικές υπηρεσίες, σε ανθρώπινες συνθήκες στέγασης και διατροφής.
Πρέπει να στηρίξουμε τα αιτήματα των φυλακισμένων για πρόσβαση στην υγεία, καλύτερες συνθήκες υγειονομικής περίθαλψης, ενάντια στον περιορισμό των επισκεπτηρίων και την άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών.
Πρέπει να φροντίσουμε τους ανθρώπους που είναι άστεγοι. Να μπουν σε άδεια και παρατημένα σπίτια. Να αναρωτηθούμε αν χρειάζονται κάτι και να τους βοηθήσουμε. Να ξανανοίξουν οι καταλήψεις στέγασης που εκκενώθηκαν τους προηγούμενους μήνες και να λειτουργήσουν οι δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που στεγάζονταν σε αυτές.
Πρέπει να δομήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης και να ενισχύσουμε όσα υπάρχουν. Κανένας και καμία, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, ηλικίας και γλώσσας δεν πρέπει να μείνει μόνος/η και αβοήθητη/τος αυτές τις δύσκολες ώρες. Να μην ανεχτούμε κανιβαλιστικές συμπεριφορές και διακρίσεις. Να μοιράσουμε ανακοινώσεις, να μιλήσουμε με τους γείτονές μας και να στηρίξουμε έμπρακτα τις αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης σε κοινωνικά κέντρα και καταλήψεις. Η αυτοοργάνωση, η αλληλοβοήθεια και η συλλογικοποίηση της καθημερινότητας είναι η μόνη απάντηση τόσο απέναντι στον ιό όσο και απέναντι σε όσους επιβουλεύονται τη ζωή μας.
Να στηρίξουμε και να σεβαστούμε τους εργαζόμενους/ες σε super market, νοσοκομεία, delivery και γενικά όσους και όσες εκτίθενται σε κίνδυνο για εμάς. Να απαιτήσουμε καλύτερους μισθούς, μέσα αυτοπροστασίας, διατήρηση της κυριακάτικης αργίας, να πληρωθούν οι υπερωρίες και οι εφημερίες και να στηρίξουμε τα αιτήματα των εργαζόμενων. Nα μην επιτρέψουμε το ξεχείλωμα των ωραρίων λόγω της εργασίας από το σπίτι. Να μην μπουν οι εργαζόμενοι/ες στο δίλημμα «όλοι μαζί να βάλουμε πλάτη για τα “χαμένα” κέρδη των αφεντικών». Να προτάξουμε τις ανάγκες μας και να σκεφτούμε ως εργαζόμενοι και όχι ως πελάτες.
Πρέπει αυτήν τη δύσκολη ώρα να αναζητήσουμε τους σωτήρες στους συνανθρώπους μας και τους διπλανούς μας και όχι στους κυβερνώντες. Η υγεία του καθενός είναι και υγεία για όλες και όλους μας. Να προτάξουμε την αλληλεγγύη απέναντι στον κανιβαλισμό. Την αλληλοβοήθεια απέναντι στην απομόνωση και τον ατομισμό. Την αντίσταση απέναντι στην πειθάρχηση και την παράδοση της ζωής μας.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
