Εισαγγελικό βέτο ή ένα ακόμα καθεστώς εξαίρεσης.
Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας από 2 Μαΐου Δημήτρη Κουφοντίνα.
Το σύμπλεγμα κράτους κι αγορών, που έχουν ως σκοπό την συσσώρευση του πλούτου στα χέρια των πιο ισχυρών με κάθε κόστος, επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, επιβάλλοντας μια βάρβαρη κανονικότητα: κατακρεούργηση κεκτημένων δικαιωμάτων, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ιδιωτικοποιήσεις, αποκλεισμοί και περιθωριοποίηση, λεηλασία της φύσης είναι μερικά παραδείγματα της σημερινής πραγματικότητας. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, όταν το κράτος καλείται να αντιμετωπίσει ανθρώπους που αμφισβητούν την αναγκαιότητα της ύπαρξής του και το μονοπώλιο του στη βία επιλέγει από την μία την σκληρή καταστολή και από την άλλη τον «σωφρονισμό» των αγωνιστών/τριων. Οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις και οι εξοντωτικές ποινές των αγωνιστών/τριων, εξυπηρετούν από την μια την διακοπή της πολιτικής δράσης τους, την σωματική και ηθική εξόντωσή τους και από την άλλη τον παραδειγματισμό των υπολοίπων. Ταυτόχρονα μέσα στις φύλακες όποιος/α αντιστέκεται, δεν ρουφιανεύει και δεν υποτάσσεται, κρατώντας στάση που συμβαδίζει με τις ιδέες και τις αξίες του/της, τότε τίθεται σε εφαρμογή ένα νέο νομικό πλαίσιο, ένα ειδικό καθεστώς εξαίρεσης, που στοχεύει στο να τους/τις γονατίσει, στερώντας τους δικαιώματα που κατακτήθηκαν μετά από αγώνες εντός και εκτός φυλακής.
Μέσα σε αυτή την συνθήκη ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται ακόμα μια φορά αντιμέτωπος με την εκδικητικότητα του κράτους και την προσπάθεια απομόνωσης του καθώς μέσω του βέτο που έχει έθεσε ο εισαγγελέας στο συμβούλιο της φυλακής δεν του χορηγείται η ολιγοήμερη άδεια από τη φυλακή, που δικαιούται. Έτσι επέλεξε να βάλει μπροστά το μοναδικό «μέσο», που διαθέτει για να απαντήσει στις μεθοδεύσεις εναντίον του, το ίδιο του το σώμα του. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας από τις 2 Μαΐου έχει ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας να του χορηγηθεί άδεια από τη φυλακή που κρατείται.
Απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους, οι κατασταλτικές μέθοδοι της αντιτρομοκρατικής και του δικαστικού μηχανισμού είναι αμείλικτοι και λειτουργούν με κύριο άξονα την εκδικητικότητα, την πειθάρχηση και τον παραδειγματισμό. Το «κράτος δικαίου» αποτελεί μια συνθήκη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κυρίαρχων, κι όταν το «δίκαιό τους» δεν είναι αρκετό, υπάρχουν τα «καθεστώτα εξαίρεσης» όπως αυτά που δημιουργούν οι τρομονόμοι. Ο πλήρης έλεγχος, η ένταση της καταστολής, η αντιμετώπιση με όλο και πιο στρατιωτικούς όρους των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, η απομόνωση, η εκδικητικότητα, η στοχοποίηση όσων αγωνίζονται είναι κάποιες μεθοδεύσεις που ήρθε να νομιμοποιήσει ο «αντι»τρομοκρατικός νόμος που ακούει στο όνομα 187Α.
Μέσα στις «μαύρες τρύπες» που δημιουργούν οι δικαστικοί κύκλοι επιχειρούν να πετάξουν όσους/ες θεωρούν επικίνδυνους/ες και παρείσακτους/ες του καθεστώτος και όσους/ες δεν υποτάσσονται. Τους εξοντώνει είτε νομικά, επιβάλλοντας πολύχρονες ποινές, είτε κατασκευάζοντας αποθήκες ανθρώπων όπως τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες/τριες, τα υπόγεια κελιά του Κορυδαλλού και οι φυλακές υψίστης ασφαλείας για τους πολιτικούς αντιπάλους. Σε αυτό το πλαίσιο έχει θεσμοθετηθεί και το εισαγγελικό βέτο ώστε να επιτυγχάνεται η απομόνωση τους. Η εξουσία προσπαθούσε, προσπαθεί και θα προσπαθεί πάντα να απομονώσει και να εξοντώσει όσους-όσες αγωνίζονται και να επιβάλλει ένα καθεστώς τρόμου.
Ο «αντι»τρομοκρατικός νόμος επιφυλάσσει μια «ιδιαίτερη» αντιμετώπιση για τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος, αυτούς και αυτές δηλαδή που επιδιώκουν την συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, ώστε να αντιμετωπίζονται με όλο και πιο εξοντωτικές μεθόδους με απώτερο σκοπό τον «παροπλισμό» τους. Για τους πολιτικούς αντιπάλους, λοιπόν, νομοθετήθηκε ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης, ώστε οι κατασταλτικές και δικαστικές υπηρεσίες να μπορούν να ενεργοποιήσουν κάθε πρόσφορο μέσο, ώστε να τους/τις εξοντώσουν ηθικά, πολιτικά και σωματικά.
Η εξουσία, λοιπόν, επιβάλλει ένα καθεστώς εξαίρεσης σε ένα συγκεκριμένο κάθε φορά κοινωνικό κομμάτι και το καταδεικνύει ως τον «εσωτερικό εχθρό», ο οποίος πρέπει να χτυπηθεί και να κατασταλεί. Το κράτος, δηλαδή, δημιουργεί μια μαύρη τρύπα στο θεσμικό και νομικό πεδίο μέσα στην οποία δεν ισχύουν οι νόμοι και τα δικαιώματα τα οποία προβλέπει το ίδιο το σύνταγμα και η αστική δικαιοσύνη και τα οποία ισχύουν για όλη την κοινωνία, αλλά παρέχεται η κάλυψη και το «ελεύθερο» στους κατασταλτικούς και δικαστικούς μηχανισμούς να μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο το οποίο θεωρούν πρόσφορο και αποτελεσματικό για να ελέγξουν και να καταστείλουν τον εκάστοτε «εσωτερικό εχθρό». Με αυτή τη μέθοδο, η εξουσία επιλέγει στόχους για παραδειγματισμό και τρομοκράτηση των υπολοίπων και ταυτόχρονα επιδιώκει συνεχώς να μονιμοποιήσει και να διευρύνει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποίο να περιλαμβάνει όποιον/α αντιστέκεται και αγωνίζεται, όποιον/α εν δυνάμει θα διανοηθεί να ορθώσει το ανάστημά του/της, όποιον/α δεν συμβαδίζει με τα κυρίαρχα πρότυπα, όποιον/α θεωρούν «παρείσακτο/η και ανεπιθύμητο/η» οι κυρίαρχοι. Επίδικο αποτελεί ο πλήρης έλεγχος και η στράτευση, με απόλυτους όρους, ολόκληρης της κοινωνίας στις επιταγές του κράτους και του κεφαλαίου, μια συνθήκη που οδηγεί σε ένα μοντέλο κοινωνίας οργουελικού τύπου.
Μέσα λοιπόν από κάθε κατασταλτική επίθεση δεν επιχειρείται μόνο η εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων, αλλά και η απομόνωσή τους και η αποκοπή από το κοινωνικό τους περιβάλλον πολιτικό και προσωπικό, κάτι το οποίο αποτελεί βασικό προαπαιτούμενο. Απέναντι σε όλο αυτά τασσόμαστε με τη μεριά των αγωνιζόμενων, των αντιστεκόμενων, των εξεγερμένων, αναγνωρίζοντας την κοινή μας θέση, η οποία είναι από την ίδια μεριά του οδοφράγματος απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Για εμάς, τα δίπολα «ένοχος/η» ή «αθώος/α» δεν καθορίζουν τη στάση μας απέναντι σε όσους/ες βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής. Αν το κράτος προσπαθεί να θωρακιστεί, να επιβληθεί και να ορίσει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, ώστε να διαιωνίσει τα προνόμιά του και να προασπίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οφείλουμε να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη των από τα κάτω, να οργανωθούμε και να ανατρέψουμε κάθε κατασταλτική μεθόδευση και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που προσπαθεί να επιβληθεί και να παλέψουμε για τη συνολική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, μέχρι και το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής.
Ενάντια στους τρομονόμους, τα έκτακτα τρομοδικεία και το καθεστώς εξαίρεσης που επιχειρείται να επιβληθεί.
Αγώνας μέσα και έξω από τα κελιά, για ένα κόσμο ισότητας-αλληλεγγύης-δικαιοσύνης-ελευθερίας.
Πορεία αλληλεγγύης Τρίτη 14 Μαΐου, 7μμ, Προπύλαια
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
