10 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008
Τότε που δεν είχαμε συνηθίσει τον θάνατο.
Τότε που χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, για να εκφράσουν την οργή τους, για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη.
Τότε που η ουτοπία χάραξε τα σημάδια της στους δρόμους και στα κτήρια των πόλεων.
Τότε που ανατράπηκε η κανονικότητα και καθετί φάνταζε εφικτό.
Τότε που κατέρρευσαν οι εξουσιαστικές νομοτέλειες και φάνηκε το μονοπάτι για την συνολική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Ιχνηλατώντας την εξέγερση και την παρακαταθήκη της
Στις 6 Δεκέμβρη 2008 ο 15χρoνος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες των ένστολων δολοφόνων της δημοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων. Για άλλη μία φορά το όπλο ενός μπάτσου «εκπυρσοκροτεί τυχαία», μια ακόμη «παρεξήγηση»… Μια ακόμη αστυνομική δολοφονία που ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων του κράτους. Από τα πρώτα λεπτά της δολοφονίας ξέσπασαν άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, έγιναν καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων, σχολείων από μαθητές, και δημοσιών κτηρίων. Η εξέγερση εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.
Δεν ήταν απλά ένα νεολαιίστικο ξέσπασμα, ήταν η οργή που αυθόρμητα αλλά και οργανωμένα εκφράστηκε από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που βίωνε και βιώνει την καθημερινή βία της κυριαρχίας. Ήταν οι χιλιάδες που στο πρόσωπο του Αλέξη είδαν τον εαυτό τους. Ήταν οι δολοφονίες μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα σύνορα, ο βασανισμός νεαρών μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα, η νεκρή μητέρα που δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ αγωνιζόμενη ενάντια στην εγκατάσταση χωματερής στην Λευκίμμη της Κέρκυρας, ήταν οι δολοφονημένοι στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, τα θύματα βίας των πραιτόρων του κράτους και το ξέπλυμα της «ζαρντινιέρας», ήταν οι νεκροί από τις πυρκαγιές σε Πελοπόννησο και Εύβοια, η καταστροφική πυρκαγιά στο οικοσύστημα της Πάρνηθας, ήταν εξάλλου το 2008 που τα πρώτα σημάδια της οικονομικής και θεσμικής κρίσης είχαν αρχίσει να διακρίνονται εν μέσω συνεχόμενων αποκαλύψεων οικονομικών σκανδάλων (Βατοπέδι, δομημένα ομόλογα, Siemens και άλλα) και της διαχρονικής ατιμωρησίας. Ποιό κράτος αλήθεια τιμωρεί τον εαυτό του; Η πραγματικότητα αυτή διανθισμένη με τη διάχυτη δυσαρέσκεια των από τα κάτω έφερε την έκρηξη του Δεκέμβρη, αφορμή για την οποία αποτέλεσε η δολοφονία του συντρόφου Αλέξη. Μια έκρηξη η οποία δεν αποζητούσε και δεν αιτούνταν τίποτα, μιας και τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει μια απελπιστική καθημερινότητα για ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι του πληθυσμού. Ο Δεκέμβρης ήρθε να καταστρέψει κάθε σύμβολο ενός κόσμου, που το μόνο που μπορούσε να υποσχεθεί και να προσφέρει ήταν και είναι η εκμετάλλευση, η μιζέρια, η καταπίεση, η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο κοινωνικός αυτοματισμός, ο ρατσισμός, ο συνεχόμενος εξορθολογισμός της βίας που ασκούν οι κλειδοκράτορες των σαλονιών της εξουσίας. Όπως γράφτηκε και στον τοίχο, «ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση».
Παρά το αυθόρμητο των πρώτων ημερών, η συνέχεια έδειξε ότι αυτό που οι εξεγερμένοι/ες επιζητούσαν ήταν κάτι παραπάνω από μια «καταγγελία» της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ταυτόχρονα με την έκρηξη της κοινωνικής οργής γεννήθηκε και το καινούργιο. Το πάθος για καταστροφή κατά την διάρκεια του Δεκέμβρη, ήταν και δημιουργικό πάθος το οποίο χάραξε νέα κοινωνικά και ταξικά σύνορα μέσα στην μητρόπολη. Αυτή τη φορά, τις διαχωριστικές γραμμές αποτελούσαν φλεγόμενα οδοφράγματα. Ο κόσμος του αγώνα από την μια και ο κόσμος της εξουσίας από την άλλη. Εκεί στην δική μας πλευρά γεννήθηκαν σχέσεις και εγχειρήματα, γράφτηκαν δεκάδες κείμενα, οικειοποιήθηκαν και μεταστράφηκαν τεχνολογίες και τεχνικές της κυριαρχίας, απελευθερώθηκε αστικός χώρος, χειραφετήθηκαν βλέμματα. Αν η καταστροφή προήλθε από την απελπισία, η δημιουργία προήλθε από την αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση της αξιοπιστίας όχι μόνο των θεσμών, των κυριαρχικών σχέσεων και των δομών αλλά και των μέσων, των δράσεων και των τρόπων οργάνωσης των ίδιων των αγώνων. Μια αμφισβήτηση η οποία δημιούργησε το κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο άνθισαν η αντιιεραρχία, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη, η αντίσταση.
Η άμεση δράση, οι ανοιχτές συνελεύσεις, οι συλλογικές αδιαμεσολάβητες ριζοσπαστικές αντιστάσεις, η κοινωνική αντιβία, η οργάνωση από τα κάτω, το σαμποτάζ, η ελεύθερη μετακίνηση, η απαλλοτρίωση καταναλωτικών αγαθών και το «όλα για όλους» πήραν σάρκα και οστά σε μεγάλή έκταση και επηρέασαν κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Σε αυτό συνετέλεσε η καθοριστική συμβολή του αναρχικού χώρου που έδωσε δυναμικό παρόν στην εξέγερση του Δεκέμβρη, διαχέοντας τα προτάγματα του και εφαρμόζοντας μεθόδους αγώνα. Λογικές και επιλογές αγώνα, οι οποίες πέρα από την αντανάκλαση τους στο δρόμο βρήκαν και το συλλογικό τους έδαφος στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα τα οποία γεννήθηκαν μετά το Δεκέμβρη. Καταλήψεις κτηρίων που πραγματοποιήθηκαν από λαϊκές συνελεύσεις σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, πάρκα και δημόσιοι χώροι που καταλήφθηκαν από κατοίκους ενάντια στα «αναπτυξιακά» σχέδια δημάρχων και εργολάβων, κτήρια στο κέντρο της Αθήνας στα οποία πραγματοποιήθηκε κατάληψη από κόσμο, που συναντήθηκε και ζυμώθηκε τις μέρες που ακολούθησαν την 6η Δεκέμβρη. Η ενίσχυση των σωματείων βάσης και η ταξική αλληλεγγύη ήταν άλλο ένα πεδίο όπου ο Δεκέμβρης άφησε τα σημάδια του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δράσεις αλληλεγγύης στην εργάτρια και συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα από την Βουλγαρία η οποία δέχτηκε επίθεση µε βιτριόλι, έξω από το σπίτι της επιστρέφοντας από τη δουλειά της στις 23 Δεκεμβρίου 2008. Ακολούθησαν πανελλαδικά δεκάδες καταλήψεις εργατικών κέντρων, σταθμών ΗΣΑΠ, και άλλων δημόσιων κτηρίων, πορείες συγκρουσιακές ή προπαγανδιστικές, συναυλίες και εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης μέχρι τα τέλη Μαρτίου. Και αυτή ήταν η παρακαταθήκη του Δεκέμβρη. Η αίσθηση ότι κανείς και καμία δεν ήταν μόνη της απέναντι στην βία του κράτους και του κεφαλαίου. Εκείνους τους μήνες πιστέψαμε στις δυνάμεις μας και επιστρέψαμε στους καταπιεστές λίγη από την βία που βιώνουμε διαχρονικά.
Ο Δεκέμβρης ως πηγή έμπνευσης κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων και η αντίδραση του κράτους
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κομβικότερη στιγμή στην σύγχρονη ιστορία του εγχώριου αναρχικού κινήματος. Η οικειοποίηση και αποδοχή από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας πρακτικών και εννοιών του αναρχικού προτάγματος δεν ήταν απλά μια «μεταφυσική» διαδικασία ή ένα θεαματικό πυροτέχνημα αλλά το αποτέλεσμα συνεπούς δράσης-παρέμβασης σε γειτονιές, σχολεία, πανεπιστήμια, και εργασιακούς χώρους. Ήταν το αποτέλεσμα της συμμετοχής των αναρχικών σε τοπικούς και κεντρικούς πολιτικούς αγώνες, των αναλυτικών μας εργαλείων, της δημιουργίας δομών αντίστασης και αυτοοργάνωσης, της συνεπούς θέσης ενάντια στους θεσμούς διαμεσολάβησης και της πίστης στις δυνάμεις μας για την δυνατότητα της χειραφέτησης της κοινωνίας, με στόχο τη συνολική ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Η εξέγερση του 2008 ανέδειξε τις δυνατότητες και τους διαύλους που ανοίγονται για τον κόσμο του αγώνα ενώ παράλληλα έθεσε και στοιχήματα καταδεικνύοντας τα όρια που θέτει μια εξέγερση όταν δεν ανοίγει το δρόμο για την κοινωνική επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση.
Ο Δεκέμβρης του 2008 αποκάλυψε ότι η εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου δεν είναι παντοδύναμη. Ότι όταν οι από τα κάτω πιστέψουν στις δυνάμεις τους όλα είναι εφικτά. Έτσι από τον Δεκέμβρη του 2008 και έπειτα το κράτος θέλοντας να θωρακιστεί και να πάρει την «ρεβάνς» από τους εξεγερμένους-ες που αμφισβήτησαν την παντοδυναμία του και μπροστά στις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις που θα έφερνε η συστημική κρίση αναβάθμισε τους μηχανισμούς καταστολής και το νομικό του οπλοστάσιο (ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ, αντιτρομοκρατική νομοθεσία, κουκουλονόμος, αύρες κ.α.) και ταυτόχρονα ενθάρρυνε και ενίσχυσε τις φασιστικές του εφεδρείες. Η βασική αρχή οργάνωσης των δυτικών φιλελεύθερων κοινωνιών ορίζει ότι το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα στηρίζεται στη βία και ότι η μονοπωλιακή άσκησή της διασφαλίζει την βιωσιμοτητά του.
Η αστυνομία ως ένας από τους κύριους μηχανισμούς καταστολής του κράτους έχει αναλάβει διαχρονικά να «διασφαλίζει» την κοινωνική και ταξική ειρήνη με κάθε τρόπο, ειδικά όταν οι αντιστάσεις των καταπιεσμένων οξύνονται και η κοινωνική συναίνεση έχει διαρρηχθεί. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις την περίοδο 2006-2007, η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, οι συγκρούσεις ενάντια στον ΧΥΤΑ στην Κερατέα, οι κινητοποιήσεις ντόπιων και αλληλέγγυων ενάντια στα μεταλλεία στις Σκουριές της Χαλκιδικής, οι διαδηλώσεις και αντιστάσεις ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, είναι μερικά από τα πολλά παραδείγματα αγώνων οι οποίοι έμπρακτα αμφισβήτησαν κρατικές αποφάσεις και θεσμούς και γνώρισαν το κατασταλτικό μένος.
Να κάνουμε το μέλλον επικίνδυνο για τον κόσμο της εξουσίας
Οι σημερινοί αριστεροί διαχειριστές του κράτους ήρθαν να συνεχίσουν αυτή την πραγματικότητα τρομοκρατίας, καταστολής και λεηλασίας. Με ψεύτικες υποσχέσεις στους από τα κάτω και εγγυήσεις νομιμοφροσύνης στο καθεστώς και σε ένα κομμάτι των οικονομικών ελίτ, ότι μπορούν να διασφαλίσουν την κοινωνική και ταξική ειρήνη (τις οποίες έδωσαν και τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008 αποκηρύσσοντας και εξισώνοντας τη βία κράτους και διαδηλωτών και λέγοντας πως η λύση είναι το «ραντεβού στις κάλπες») κατάφεραν να αναρριχηθούν στην εξουσία αποδεικνύοντας στη συνέχεια με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι το κράτος έχει συνέχεια. Είναι πολλά τα παραδείγματα που μας θυμίζουν ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι πιο επίκαιρη από ποτέ και ανατριχιαστικές οι συγκρίσεις της κοινωνικής/πολιτικής συγκυρίας του τότε με το σήμερα. Η συνεχιζόμενη οικονομική λεηλασία, η εξαθλίωση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εκκένωση καταλήψεων, το καθεστώς εξαίρεσης στους πολιτικούς αντιπάλους της δημοκρατίας, η κατάργηση εργατικών κεκτημένων, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, οι δολοφονίες στα σύνορα (ας θυμηθούμε την πρόσφατη δολοφονία τριών μεταναστριών στον Έβρο ή τους εννιά πνιγμένους μεταξύ Σμύρνης και Χίου τον Οκτώβρη του 2018), ο μαζικός εγκλεισμός προσφύγων και μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ένταση του ελέγχου και της καταστολής, η ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων και του συνδικαλισμού βάσης, η ποινικοποίηση των προσωπικών σχέσεων, τα οικονομικά σκάνδαλα και η «πλάτη» σε επιχειρηματικά και τραπεζικά συμφέροντα, τα αλισβερίσια θανάτου με στρατιωτικές χούντες και αυταρχικά καθεστώτα, οι τεμενάδες στους ισχυρούς του πλανήτη, η δολοφονική πυρκαγιά στο Μάτι, τα ρατσιστικά πογκρόμ συνθέτουν την πραγματικότητα στις μέρες της αριστερής διακυβέρνησης. Απλώς η ρητορική της «τρόικα», των μνημονίων, των «εστιών ανομίας» και των κουκουλοφόρων αντικαταστάθηκαν από τους «θεσμούς», τις δανειακές συμβάσεις, το real politik και τους προβοκάτορες και πολέμιους της αριστεράς που επιθυμούν μια δεξιά εκτροπή.
Σε όλα αυτά προστέθηκε ξανά και ο διαχρονικός (παρα)κρατικός μπαμπούλας του φασισμού. Με αφορμή και πρόσχημα την επίλυση του ονοματολογικού ζητήματος του κράτους της Μακεδονίας, παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες την έξαρση της εθνικιστικής πανώλης αρχικά ως «αυθόρμητα» και δήθεν ακομμάτιστα συλλαλητήρια και εσχάτως με το τερατούργημα των εθνικιστικών καταλήψεων. Ενώ είναι προφανές ότι κράτος και πολιτικοοικονομικά κέντρα εξουσίας ταΐζουν το κοινοβουλευτικό κοινό με έθνος και εξωτερικούς εχθρούς, ένας μέρος της κοινωνίας σηκώνει το γάντι και αναπαράγει την εθνικιστική ρητορεία και πρακτική. Αν η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου προέκυψε σε μια περίοδο γενικευμένης καθεστωτικής ανομίας, ακόμη και για τα στάνταρ του αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος, με τεράστια οικονομικά σκάνδαλα, με μπάτσους να ξεφτιλίζουν μετανάστες, τοξικό-εξαρτημένους και άστεγους στο κέντρο της Αθήνας και καταστροφή της φύσης, την σημερινή κατάσταση συνθέτουν η συνεχιζόμενη λεηλασία της φύσης, ο εκφασισμός της κοινωνίας, ο εθνικισμός, το ρατσιστικό παραλήρημα και το δεδηλωμένο μίσος για οτιδήποτε δεν ταιριάζει στην πατριαρχική, ορθόδοξη, εθνοετεροκανονικότητα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, δολοφονήθηκε ο/η Ζακ Κωστόπουλος/Zackie Oh από αφεντικά και μπάτσους ως απόδειξη απόλυτης νίκης της «πολύτιμης» ιδιοκτησίας απένταντι στην ευτελή ανθρώπινη ζωή. Μέσα σε αυτό το κλίμα, δολοφονήθηκε ο Αλβανός εργάτης γης, Petrit Zifle, από σφαίρα χρυσαυγίτη στα Δραγωτινά Λευκίμμης γιατί άκουσον άκουσον τόλμησε να αμφισβητήσει το εθνικιστικό κρεσέντο του δολοφόνου. Μέσα σε αυτό το κλίμα, παλικαράδες της ΕΛΑΣ χτύπησαν με μένος την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου και λήστευαν Πακιστανούς πωλητές τσιγάρων (και δεν σταματά η λίστα βίας από μπάτσους). Μέσα σε αυτό το κλίμα, προκύπτουν ξανά οικονομικά σκάνδαλα (NOVARTIS, ΚΕΕΛΠΝΟ) ενώ η οικονομική εξαθλίωση που έφερε η κρίση έγινε ο κανόνας και όχι καθεστώς εξαίρεσης. Μέσα σε αυτό το κλίμα καταδικάζεται σε πολύχρονη κάθειρξη η κοπέλα που αντιστάθηκε και σκότωσε τον βιαστή της και οδηγείται στη φυλακή 53χρονη καθαρίστρια για πλαστογραφία απολυτηρίου του Δημοτικού. Γιατί το κράτος και ο καπιταλισμός έχουν μακάβρια συνέχεια!
Ο Δεκέμβρης του 2008 μπορεί να φαντάζει μακριά και οι συνθήκες που έχουν επιβληθεί στους από τα κάτω να είναι δυσμενείς και να φαντάζουν αμετάβλητες, καθώς ένα πέπλο μιζέριας και απογοήτευσης καλύπτει τη ζωή μας. Όμως οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η παραίτηση, η ανάθεση, και η μοιρολατρία είναι απλώς αδιέξοδα. Οφείλουμε να αντισταθούμε στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα στις γειτονίες μας, στις σχολές μας, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας πολύμορφα και οριζόντια. Ο Δεκέμβρης έδειξε ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και η φαντασία συμμαχός μας. Ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση συνεχίζεται. Τίποτα δεν τελείωσε. Αρκεί να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, στις δυνάμεις μας και να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη και όλοι/ες μαζί απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.
Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι.
Πόλεμο στο πόλεμο κράτους και αφεντικών
«η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα»
Το δίκιο το έχουν οι εξέγερμενοι και όχι ρουφιάνοι και οι προσκυνήμενοι.
Πόλεμο στο πόλεμο κράτους και αφεντικών
ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ να επιτεθούμε σε κάθε εξουσία, να περπατήσουμε στα χνάρια της εξέγερσης προς… την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό.
6 Δεκέμβρη και κάθε μέρα όλοι και όλες στους δρόμους εκεί που το αδιανόητο γίνεται δυνατό.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
