Το Σάββατο 10 Μάρτη 2018 συμμετείχαμε μαζί με χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες στην παμβαλκανική-διεθνιστική διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη προτάσσοντας απέναντι στον εθνικισμό, τον φασισμό, την μισαλλοδοξία και τον πόλεμο των κυρίαρχων την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Στη διαδήλωση κάλεσαν πλήθος αναρχικές, αντιεξουσιαστικές και ελευθεριακές συλλογικότητες από όλο τον ελλαδικό χώρο, αλλά και από άλλα μέρη των Βαλκανίων. Η πορεία, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 3000 άτομα, κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της πόλης στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα ότι σε Ελλάδα, Τουρκία, Μακεδονία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία.
Απέναντι στο νέο κύμα εθνικιστικού παραληρήματος που ξερνάνε ΜΜΕ, εκκλησία, κόμματα με αφορμή το «μακεδονικό ζήτημα» αποτελεί ταξικό, πολιτικό και διεθνιστικό μας καθήκον να γίνουμε το ανάχωμα. Απέναντι στους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς των κρατών, που έχουν μετατρέψει τον πλανήτη και κυρίως την Μέση Ανατολή σε εμπόλεμη ζώνη, να προτάξουμε την αλληλεγγύη των λαών και να βροντοφωνάξουμε ότι δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους. Να αντιτάξουμε απέναντι στα κατακερματισμένα και ματωμένα Βαλκάνια των κρατών, μια βαλκανική χερσόνησο απαλλαγμένη από τις ουλές των συνόρων και των θρησκευτικών και εθνικιστικών διαχωρισμών, τα Βαλκάνια ως χώρο ελεύθερης μετακίνησης ντόπιων και μεταναστών, τα Βαλκάνια ως μια ενιαία κομμούνα, τα Βαλκάνια των από τα κάτω.
Διεθνιστικοί αγώνες ενάντια στους εθνικισμούς, τον φασισμό, την μισαλλοδοξία και τους πολέμους των κυρίαρχων, για την ανατροπή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και σε όλους τους χώρους αγώνα που βρίσκονται στο στόχαστρο κράτους και παρακράτους.
Με τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους και τον κόσμο του αγώνα απέναντι στον κόσμο της εξουσίας.
Στηρίζουμε την αντεθνική πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις το Σάββατο 17 Μαρτίου 2018, 12μμ, ΗΣΑΠ Θησείου.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης την Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018 στα δικαστήρια της Ευελπίδων για την δίκη των 92 αγωνιστριών και αγωνιστών που συμμετείχαν στην ανακατάληψη της Villa Amalias.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
Ακολουθεί το κείμενο της συλλογικότητας, το οποίο μοιράστηκε και στην διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη στα ελληνικά και στα αγγλικά:
Σε Ελλάδα, Τουρκία, Μακεδονία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία.
Η Αλληλεγγύη το όπλο των λαών.
«Πατριωτισμός είναι η αρχή με την οποία δικαιολογούμε την εκπαίδευση αδίστακτων δολοφόνων»
Λέων Τολστόι
Δεν είναι θεμιτό να καλύψουμε τα ακάλυπτα και να ωραιοποιήσουμε καταστάσεις. Προφανώς και όσοι συμμετείχαν στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας για το «μακεδονικό ζήτημα» δεν ήταν κατά πλειοψηφία φασίστες. Αν ήταν φασίστες, η Ελλάδα αυτή την στιγμή θα βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο. Κάπου εδώ όμως αρχίζει το επικίνδυνο του πράγματος. Όπως σημειώθηκε «η πολιτική ηγεμονία δεν αφορά πλειψηφία αλλά περιεχόμενο. Και την ηγεμονία την είχε ξεκάθαρα ο φασισμός». Τα συλλαλητήρια έδωσαν την αφορμή σε έναν ετερόκλητο συρφετό και τα δεξιά κατακάθια να συσπειρωθούν υπό τη σκέπη του πατριωτισμού, της εθνικής ενότητας και της ύπαρξης ενός φαντασιακού εξωτερικού εχθρού. Οι συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια, ναι αυτοί οι όχι φασίστες, βρέθηκαν (ακόμα και αν δεν το παραδέχονται και εθελοτυφλούν) πλάι πλάι με ακροδεξιούς κομματικούς, με νεοναζί, με στρατιωτικούς, με την εκκλησία και με πολλές άλλες γραφικές παρουσίες του ακροδεξιού θιάσου, ισχυροποιώντας και κοινωνικοποιώντας το δόγμα ΠΑΤΡΙΣ- ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, τον εθνικισμό ντυμένο στο ανάλαφρο σάλι του πατριωτισμού και τις φασιστικές ομάδες κρούσεις. Τα συλλαλητήρια, λοιπόν, πλαισιώθηκαν από τα πιο βίαια στοιχεία της ελληνικής ακροδεξιάς (ναζί, αυτόνομοι φασίστες, ακροδεξιοί χούλιγκαν κ.α.), οι οποίοι με τις πλάτες της αστυνομίας βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στον κόσμο του αγώνα, σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους όπως το ΕΚΧ Σχολείο και το Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ και να πυρπολήσουν την κατάληψη Libertatia.
Ας μη γελιόμαστε, στην Θεσσαλονίκη την Κυριακή 21 Γενάρη και στην Αθήνα την Κυριακή 4 Φλεβάρη 2018, ενεργοποιήθηκαν ΟΛΑ τα συντηρητικά αντανακλαστικά αυτής της κοινωνίας και ο πατριωτισμός αποτέλεσε το όχημα με το οποίο επιχειρήθηκε να συσπειρωθεί το σκορποχώρι της ελληνικής ακροδεξιάς, εκπροσωπούμενο από σοβαρούς στρατηγούς και υπό την ευλογία των εν χριστώ αδελφών. Και όλα αυτά μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια. Ο απόστρατος Φράγκος Φραγκούλης (που μεταξύ άλλων το 2011 στο Κιλκίς έβαλε στρατιώτες του ΕΣ να ντυθούν ΜΑΤ για να εκπαιδευτούν στην αντιμετώπιση διαδηλώσεων) δήλωσε πως «δεν υπηρετεί κόμματα, υπηρετεί μόνο την πατρίδα». Η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί το πιο ενδεικτικό πρακτικό παράδειγμα του πως ο πατριωτισμός υπηρετεί τον εθνικισμό, ώστε ο δεύτερος να διεμβολίσει την κοινωνία και να στρογγυλοκαθίσει πάνω στο δημοκρατικό τόξο. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Εν τέλει τα συλλαλητήρια λειτούργησαν σαν μια συμφωνική ορχήστρα όπου ο όχλος-χυλός πατριωτών ψηφοφόρων, ψεκασμένων, χριστιανοταλιμπάν, μακεδονομάχων και απολιτίκ πανηγυρτζήδων με μαεστρία αβάνταρε το εθνικιστικό κρεσέντο και την γραμμή κρούσης, τα πρώτα βιολιά, τους νεοναζί της χρυσής αυγής, τους φασίστες χούλιγκαν.
Αδιαμφισβήτητα, ο μεγάλος κερδισμένος των συλλαλητηρίων ήταν ο φασισμός που έκανε επίδειξη ηγεμονίας φορώντας μανδύα πατριωτισμού. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια περίοδο που πνέει ούριος άνεμος για την ακροδεξιά στον δυτικό κόσμο και τα κινήματα των από τα κάτω αδυνατούν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Οι εξελίξεις βρίσκονται μπροστά μας. Το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας έρχεται και πάλι στο προσκήνιο εξαιτίας της επιδιωκόμενης διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δύο υπερκρατικών μηχανισμών οικονομικής και στρατιωτικής επιβολής. Η Ελλάδα είναι ήδη μέλος των δύο αυτών μηχανισμών και η Μακεδονία επιδιώκει την ένταξή της. Μέσω της διαπραγμάτευσης, για το όνομα και τα δύο κράτη στοχεύουν να πετύχουν πιο ευνοϊκούς όρους και να ισχυροποιήσουν τη θέση τους το ένα απέναντι στο άλλο εντός της μελλοντικής τους συμμαχίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ταυτόχρονα καθοριστικές για την διαμόρφωση της κατάστασης και της επανεκκίνησης του «μακεδονικού ζητήματος» είναι οι επιδιώξεις τόσο του ελληνικού κεφαλαίου, για περαιτέρω επέκταση στην γείτονα χώρα, όσο και του ελληνικού κράτους για την προστασία και προώθηση των οικονομικών του συμφερόντων και την ηγεμονία στην ευρύτερη περιοχή. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον ρόλο του τουρκικού κράτους, το οποίο επιχειρεί να προωθήσει τους δικούς του σχεδιασμούς τόσο στα Βαλκάνια όσο και στη Μέση Ανατολή. Δηλαδή το θέμα ξανανοίγει για την εξυπηρέτηση των οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών συμφερόντων των κυρίαρχων. Για αυτό υποκινούνται οι εθνικισμοί και από τις δύο πλευρές των συνόρων και δημιουργείται πόλωση. Τη στιγμή, λοιπόν, που νομοθετούνται όλο και πιο αυταρχικοί νόμοι οι οποίοι εντείνουν συνεχώς την εξαθλίωση, τον έλεγχο, την εκμετάλλευση, τους αποκλεισμούς και οδηγούν όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια στην περιθωριοποίηση, το κράτος επιχειρεί να μας αποπροσανατολίσει, προσπαθώντας να συμφιλιώσει εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους κάτω από την φαντασιακή κοινότητα του έθνους και να μας πείσει ότι ο εχθρός είναι εθνικός και όχι ταξικός. Ο Σάμιουελ Τζόνσον είπε κάποτε: «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Εμείς λέμε σήμερα: «όσο πιο πολύ σου κλέβουν τη ζωή τόσο σε ταΐζουν με έθνος και φυλή». Το δίλημμα που πρέπει να τεθεί σε όλους και όλες είναι: ή θα είμαι με την εξουσία που μιλάει για πατριωτική ευθύνη και καλεί σε εθνική συνοχή ή θα είμαι με το αγωνιστικό και ανατρεπτικό κομμάτι της κοινωνίας. Γιατί ο εχθρός δεν είναι εθνικός, είναι ταξικός. Για αυτό ο δικός μας αγώνας είναι ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τις φασιστικές εφεδρείες τους. Περνάει και μέσα από την αποδόμηση της πατριωτικής φενάκης, αλλά και την συνεχή διεκδίκηση του αστικού χώρου, όπου πρέπει να αμφισβητήσουμε με τον λόγο μας, να αναχαιτίσουμε με τις δράσεις μας και να απομονώσουμε τους κάθε λογής φασίστες. Με παρεμβάσεις στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους συγχρωτισμού, στις πλατείες και στα καφενεία, σε κάθε σπιθαμή του δημόσιου χώρου. Ο δικός μας αγώνας είναι ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Ο δικός μας αγώνας είναι διεθνιστικός, ενάντια σε πατρίδες και σύνορα, ενάντια στον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.
Παρόλο τα μεγάλα νούμερα των συμμετεχόντων στα συλλαλητήρια και τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia, δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη συγκροτήθηκε ένα εντυπωσιακό αντιφασιστικό μέτωπο. Οι επιθέσεις των φασιστών σε κατειλημμένους και αυτοοργανωμένους χώρους, πάντα με την ανοχή και την κάλυψη της αστυνομίας, αντιμετωπίστηκαν στην πλειοψηφία τους αποτελεσματικά και ισοπεδωτικά από ένα οργανωμένο, αποφασισμένο, πολύμορφο και μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα. Ο κόσμος του αγώνα τόσο κατά την διάρκεια των συλλαλητηρίων, όσο πριν και μετά, έδειξε τα αντανακλαστικά του και δεν επέτρεψε στους φασίστες να μετατρέψουν το εθνικιστικό τους πανηγυράκι σε μια ημέρα νίκης για αυτούς.
Οι μέρες που έρχονται είναι ιδιαίτερες. Αποτελεί ταξικό, πολιτικό και διεθνιστικό μας καθήκον να γίνουμε το ανάχωμα στους ντόπιους και ξένους εθνικισμούς και στο νέο κύμα εθνικιστικού παραληρήματος που ξερνάνε ΜΜΕ, εκκλησία, κόμματα με αφορμή το «μακεδονικό ζήτημα». Απέναντι στους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς των κρατών, που έχουν μετατρέψει τον πλανήτη και κυρίως την Μέση Ανατολή σε εμπόλεμη ζώνη, να προτάξουμε την αλληλεγγύη των λαών και να βροντοφωνάξουμε ότι δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους. Να αντιτάξουμε απέναντι στα κατακερματισμένα και ματωμένα Βαλκάνια των κρατών, μια βαλκανική χερσόνησο απαλλαγμένη από τις ουλές των συνόρων και των θρησκευτικών και εθνικιστικών διαχωρισμών, τα Βαλκάνια ως χώρο ελεύθερης μετακίνησης ντόπιων και μεταναστών, τα Βαλκάνια ως μια ενιαία κομμούνα, τα Βαλκάνια των από τα κάτω.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις ΕΚΧ Σχολείο, Libertatia και Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ και σε όλους τους χώρους αγώνα που βρέθηκαν στο στόχαστρο κράτους και παρακράτους.
Με τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους και τον κόσμο του αγώνα απέναντι στον κόσμο της εξουσίας.
Διεθνιστικοί αγώνες ενάντια στους εθνικισμούς, τον φασισμό, την μισαλλοδοξία και τους πολέμους των κυρίαρχων, για την ανατροπή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
