6 Δεκέμβρη όλοι στους δρόμους, όλοι στις πορείες, στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα
«αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη»
Στις 6 Δεκέμβρη 2008 ο 15χρoνος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες των ένστολων δολοφόνων της δημοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων. Μια ακόμη φορά το όπλο ενός μπάτσου εκπυρσοκροτεί «τυχαία», μια ακόμη «παρεξήγηση»… Μια ακόμη αστυνομική δολοφονία που ήρθε να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των θυμάτων του κράτους.
Από την πρώτη στιγμή ξέσπασαν άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων, σχολείων από μαθητές, και δημοσιών κτηρίων. Η εξέγερση εξαπλώθηκε σε όλο τον ελλαδικό χώρο.
Δεν ήταν άπλα ένα ξέσπασμα της νεολαίας, ήταν η οργή που αυθόρμητα αλλά και οργανωμένα εκφράστηκε από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που βίωνε και βιώνει την καθημερινή βία της κυριαρχίας. Ήταν οι χιλιάδες που στο πρόσωπο του Αλέξη είδαν τον εαυτό τους. Ήταν οι δολοφονίες μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο βασανισμός νεαρών μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα, η νεκρή μητέρα που δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ αγωνιζόμενη ενάντια στην εγκατάσταση χωματερής στην Λευκίμμη της Κέρκυρας, ήταν οι δολοφονημένοι στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, τα θύματα βίας των πραιτόρων του κράτους, ήταν εξάλλου το 2008 που τα πρώτα σημάδια της οικονομικής και συστημικής κρίσης είχαν αρχίσει να γίνονται ορατά. Αυτή η πραγματικότητα διανθισμένη με τη διάχυτη δυσαρέσκεια των από τα κάτω, είναι αυτή μέσα από την οποία προήλθε η έκρηξη του Δεκέμβρη, αφορμή για την οποία αποτέλεσε η δολοφονία του συντρόφου Αλέξη. Μια έκρηξη η οποία δεν αποζητούσε και δεν αιτούνταν τίποτα, μιας και τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει μια απελπιστική καθημερινότητα, για ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι του πληθυσμού. Ο Δεκέμβρης ήρθε να καταστρέψει κάθε σύμβολο ενός κόσμου, που το μόνο που μπορούσε να υποσχεθεί ήταν και είναι εκμετάλλευση, μιζέρια, καταπίεση, φτώχεια, εξαθλίωση. Όπως γράφτηκε και στον τοίχο, «ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση».
Παρά το αυθόρμητο των πρώτων ημερών, η συνέχεια έδειξε ότι αυτό που οι εξεγερμένοι/ες επιζητούσαν ήταν κάτι παραπάνω από μια «καταγγελία» της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ταυτόχρονα με την έκρηξη της κοινωνικής οργής γεννήθηκε και το καινούργιο. Το πάθος για καταστροφή κατά την διάρκεια του Δεκέμβρη, ήταν και δημιουργικό πάθος το οποίο χάραξε νέα κοινωνικά και ταξικά σύνορα μέσα στην μητρόπολη. Αυτή τη φορά, τις διαχωριστικές γραμμές αποτελούσαν φλεγόμενα οδοφράγματα. Ο κόσμος του αγώνα από την μια και ο κόσμος της εξουσίας από την άλλη. Εκεί στην δική μας πλευρά γεννήθηκαν σχέσεις και εγχειρήματα, γράφτηκαν δεκάδες κείμενα, οικειοποιήθηκαν και μεταστράφηκαν τεχνολογίες και τεχνικές της κυριαρχίας, απελευθερώθηκε αστικός χώρος, χειραφετήθηκαν βλέμματα. Αν η καταστροφή προήλθε από την απελπισία, η δημιουργία προήλθε από την αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση της αξιοπιστίας όχι μόνο των θεσμών, των κυριαρχικών σχέσεων και των δομών αλλά και των μέσων, των δράσεων και των τρόπων οργάνωσης των ίδιων των αγώνων. Μια αμφισβήτηση η οποία δημιούργησε το κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο άνθισαν η αντιιεραρχία, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη, η αντίσταση. Η άμεση δράση, οι ανοιχτές συνελεύσεις, οι συλλογικές αδιαμεσολάβητες ριζοσπαστικές αντιστάσεις, η κοινωνική αντιβία, η οργάνωση από τα κάτω, το σαμποτάζ, η ελεύθερη μετακίνηση, η απαλλοτρίωση καταναλωτικών αγαθών και το «όλα για όλους» πήραν σάρκα και οστά σε μεγάλή έκταση και επηρέασαν κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Σε αυτό συνετέλεσε η καθοριστική συμβολή του αναρχικού χώρου που έδωσε δυναμικό παρόν στην εξέγερση του Δεκέμβρη, διαχέοντας τα προτάγματα του και εφαρμόζοντας μεθόδους αγώνα. Λογικές και επιλογές αγώνα, οι οποίες πέρα από την αντανάκλαση τους στο δρόμο βρήκαν και το συλλογικό τους έδαφος στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα τα οποία γεννήθηκαν μετά το Δεκέμβρη. Καταλήψεις κτιρίων που πραγματοποιήθηκαν από λαϊκές συνελεύσεις σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, πάρκα και δημόσιοι χώροι που καταλήφθηκαν από κατοίκους ενάντια στα «αναπτυξιακά» σχέδια δημάρχων και εργολάβων, κτίρια στο κέντρο της Αθήνας στα οποία πραγματοποιήθηκε κατάληψη από κόσμο, που συναντήθηκε και ζυμώθηκε τις μέρες που ακολούθησαν την 6η Δεκέμβρη.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη απότελεσε την κομβικοτέρη στίγμη του αναρχικού χώρου. Η οικειοποίηση και αποδοχή από μεγάλή μερίδα της κοινωνίας πρακτικών και εννοιών του αναρχικού προτάγματος δεν ήταν απλά μια «μεταφυσική» διαδικασία άλλα το αποτέλεσμα συνεπούς δράσης και παρέμβασης σε γειτονιές, σχολεία και εργασιακούς χώρους. Ήταν το αποτέλεσμα της συμμέτοχης των αναρχικών σε τοπικούς και κεντρικούς πολιτικούς αγώνες, των πολιτικών μας εργαλείων και αναλύσεων, η δημιουργία δομών αντίστασης και αυτοοργάνωσης και η συνεπής θέση ενάντια στους θεσμούς διαμεσολάβησης και η πιστή στις δυνάμεις μας και στην δυνατότητα της χειραφέτησης της κοινωνίας, με στόχο τη συνολική ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Η εξέγερση του 2008 ανέδειξε τις δυνατότητες και τους διαύλους που ανοίγονται για τον κόσμο του αγώνα ενώ παράλληλα έθεσε και στοιχήματα καταδεικνύοντας τα όρια που θέτει μια εξέγερση όταν δεν ανοίγει το δρόμο για την κοινωνική επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση.
Ο Δεκέμβρης του 2008 αποκάλυψε ότι η εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου δεν είναι παντοδύναμη. Ότι όταν οι από τα κάτω πιστέψουν στις δυνάμεις τους όλα είναι εφικτά. Έτσι από τον Δεκέμβρη του 2008 και έπειτα το κράτος θέλοντας να θωρακιστεί και να πάρει την «ρεβάνς» από τους εξεγερμένους-ες που αμφισβήτησαν την παντοδυναμία του και μπροστά στις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις που θα έφερνε η συστημική κρίση αναβάθμισε τους μηχανισμούς καταστολής και το νομικό του οπλοστάσιο (ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ, αντιτρομοκρατική νομοθεσία, κουκουλονόμος, αύρες κ.α.) και ταυτόχρονα ενθάρρυνε και ενίσχυσε τις φασιστικές του εφεδρείες. Η βασική αρχή οργάνωσης των δυτικών φιλελεύθερων κοινωνιών ορίζει ότι το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα στηρίζεται στη βία και ότι η μονοπωλιακή άσκησης της διασφαλίζει την βιωσιμοτητά του. Η αστυνομία ως ένας από τους κύριους μηχανισμούς καταστολής του κράτους έχει αναλάβει διαχρονικά να «διασφαλίζει» την κοινωνική και ταξική είρηνη με κάθε τρόπο, ειδικά όταν οι αντιστάσεις των καταπιεσμένων οξύνονται και η κοινωνική συναίνεση έχει διαρρηχθεί. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις την περίοδο 2006-2007, η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, οι συγκρούσεις ενάντια στον ΧΥΤΑ στην Κερατέα, οι κινητοποιήσεις ντόπιων και αλληλέγγυων ενάντια στα μεταλλεία στις Σκουριές της Χαλκιδικής, οι διαδηλώσεις και αντιστάσεις ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, είναι μερικά από τα πολλά παραδείγματα αγώνων οι οποίοι έμπρακτα αμφισβήτησαν τις κρατικές αποφάσεις, τους θεσμούς και γνώρισαν το κατασταλτικό μένος.
Οι σημερινοί αριστεροί διαχειριστές του κράτους ήρθαν να συνεχίσουν αυτή την πραγματικότητα τρομοκρατίας, καταστολής και λεηλασίας. Με ψεύτικες υποσχέσεις στους από τα κάτω και εγγυήσεις νομιμοφροσύνης στο καθεστώς και σε ένα κομμάτι των οικονομικών ελίτ, ότι μπορούν να διασφαλίσουν την κοινωνική και ταξική ειρήνη (τις οποίες έδωσαν και τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008 αποκηρύσσοντας και εξισώνοντας τη βία κράτους και διαδηλωτών και λέγοντας πως η λύση είναι το «ραντεβού στις κάλπες») κατάφεραν να αναρριχηθούν στην εξουσία αποδεικνύοντας στη συνέχεια με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι το κράτος έχει συνέχεια. Είναι πολλά τα παραδείγματα που μας θυμίζουν ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι πιο επίκαιρη από ποτέ: η συνεχιζόμενη οικονομική λεηλασία, η εξαθλίωση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εκκένωση καταλήψεων, το καθεστώς εξαίρεσης στους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος, η κατάργηση εργατικών κεκτημένων, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, οι δολοφονίες στα σύνορα, ο μαζικός εγκλεισμός προσφύγων και μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ένταση του ελέγχου και της καταστολής, η ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων και του συνδικαλισμού βάσης, η ποινικοποίηση των προσωπικών σχέσεων, τα οικονομικά σκάνδαλα και η «πλάτη» σε επιχειρηματικά και τραπεζικά συμφέροντα, τα αλισβερίσια θανάτου με στρατιωτικές χούντες και αυταρχικά καθεστώτα, οι τεμενάδες στους ισχυρούς του πλανήτη σκιαγραφούν την πραγματικότητα στις μέρες της αριστερής διακυβέρνησης. Απλώς η ρητορική της «τρόικα», των μνημονίων, των «εστιών ανομίας» και των κουκουλοφόρων αντικαταστάθηκαν από τους «θεσμούς», τις δανειακές συμβάσεις, το real politic και τους παρακρατικούς και πολέμιους της αριστεράς που επιθυμούν μια δεξιά εκτροπή.
Ο Δεκέμβρης του 2008 μπορεί να φαντάζει μακριά και οι συνθήκες που έχουν επιβληθεί στους από τα κάτω να είναι δυσμενείς και να φαντάζουν αμετάβλητες, καθώς ένα πέπλο μιζέριας και απογοήτευσης καλύπτει τη ζωή μας. Όμως οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η παραιτήση, η ανάθεση της ζωής μας και η μοιρολατρία δεν οδηγούν πουθενά. Οφείλουμε να αντισταθούμε στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα στις γειτονίες μας, στις σχολές μας, στα σχολεία, στου χώρους εργασίας πολύμορφα και οριζόντια. Ο Δεκέμβρης εδειξε ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και η φαντασία συμμαχός μας. Ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση συνεχίζεται. Τίποτα δεν τελείωσε. Αρκεί να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, στις δυνάμεις μας και να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη και όλοι/ες μαζί απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία.
«η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα»
Το δίκιο το έχουν οι εξέγερμενοι και όχι ρουφιάνοι και οι προσκυνήμενοι.
Πόλεμο στο πόλεμο κράτους και αφεντικών
Αντίσταση-Αυτοοργάνωση-Αλληλεγγύη
Οργάνωση και αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, για την αναρχία και τον κομμουνισμό
