Δεν είναι δηµοκρατική εκτροπή, είναι η απάντηση του καθεστώτος σε κάθε χειρονοµία αντίστασης και αµφισβήτησης της εξουσίας του.
Η Ηριάννα και ο Περικλής βρίσκονται φυλακισµένοι επειδή είχαν προσωπικές σχέσεις µε έναν αναρχικό, επειδή στάθηκαν δίπλα στο φίλο τους, σύντροφό τους, επειδή δεν δέχτηκαν να ορίσει ο τρόµος την καθηµερινότητα και τις σχέσεις τους. Ο Περικλής και η Ηριάννα έχουν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 13 χρόνια φυλάκιση και ήδη έχει απορριφθεί η πρώτη αίτηση αποφυλάκισής τους, µε βάση την “αντι”τροµοκρατική νοµοθεσία και µε σκέπτικο ότι ενδέχεται να τελέσουν αντίστοιχα αδικήµατα (πχ να συγχρωτιστούν ξανά µε αναρχικούς. Για κάποιους όλη αυτή η ιστορία αποτελεί µια δηµοκρατική εκτροπή, µια απόφαση ενός δικαστή µε φασιστική αντίληψη, µια εξαίρεση, ένα λάθος, µια νοµική αστοχία, µια αυστηρή ποινή. Ωστόσο, η απόφαση να φυλακιστούν δύο άνθρωποι µόνο και µόνο επειδή είχαν σχέσεις µε έναν αναρχικό, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν για συµµετοχή σε ένοπλη οργάνωση (και αθωώθηκε), δεν είναι “παράπλευρη απώλεια” ή αστοχία του νοµικού καθεστώτος είναι η πραγµατικότητα που διαµορφώνεται από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιχειρείται να µονιµοποιηθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες µέσα από τους τροµονόµους, τα έκτακτα στρατοδικεία, τη διακρατική ανταλλαγή πληροφοριών και τη δηµιουργία Ευρωπαϊκής βάσης δεδοµένων µε στοιχεία αναρχικών και ακροαριστερών αγωνιστών.
Ο πλήρης έλεγχος, η ένταση της καταστολής, η αντιµετώπιση µε όλο και πιο στρατιωτικούς όρους των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, η αποµόνωση, η εκδικητικότητα, η στοχοποίηση όσων αγωνίζονται και παράλληλα η τροµοκράτηση και η τιµωρία όσων έχουν οποιαδήποτε σχέση πολιτική ή προσωπική µαζί τους είναι όλα αυτά που ήρθε να νοµιµοποιήσει ο “αντι”τροµοκρατικός νόµος που ακούει στο όνοµα 187Α.
Ο “αντι”τροµοκρατικός νόµος εγκαθιδρύει ένα ιδιαίτερο καθεστώς αντιµετώπισης για όσους/όσες αγωνίζονται. Για τους πολιτικούς αντιπάλους λοιπόν νοµοθετήθηκε ένα µόνιµο καθεστώς εξαίρεσης, ώστε οι κατασταλτικές και δικαστικές υπηρεσίες να µπορούν να ενεργοποιήσουν κάθε πρόσφορο µέσο, ώστε να τους/τις εξοντώσουν ηθικά, πολιτικά και σωµατικά. Έτσι ήρθαν οι ανώνυµες καταγγελίες, ώστε η “αντι”τροµοκρατική υπηρεσία να δύναται να συλλαµβάνει, να ερευνεί και να στοχοποιεί όποια-όποιον επιλέγει να αντιστέκεται, δηµιουργήθηκε τράπεζα DNA, δόθηκε το ελεύθερο να κρατούνται χωρίς επικοινωνία µε τον υπόλοιπο κόσµο για πολλές ώρες οι συλληφθέντες/είσες και άρα να µπορούν να εφαρµοστούν πάνω τους διάφοροι τρόποι απόσπασης πληροφοριών -κοινώς να ασκούνται πιέσεις και να υποµένουν βασανιστήρια-, καταργήθηκαν οι ένορκοι και δηµιουργήθηκαν τα νέου τύπου στρατοδικεία, καθώς και µία σειρά άλλων διατάξεων ώστε οι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος, αυτοί και αυτές δηλαδή που επιδιώκουν την συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισµού, να αντιµετωπίζονται µε όλο και πιο και πιο εξοντωτικές µεθόδους µε απώτερο σκοπό τον “παροπλισµό” τους.
Η εξουσία επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα µόνιµο καθεστώς έκτακτης ανάγκης µέσω των “αντι”τροµοκρατικών νόµων και της αστυνοµικής-στρατιωτικής παρουσίας σε κάθε πεδίο του αστικού χώρου. Επιβάλλει λοιπόν, ένα καθεστώς εξαίρεσης σε ένα συγκεκριµένο κάθε φορά κοινωνικό κοµµάτι και το καταδεικνύει ως τον «εσωτερικό εχθρό», ο οποίος πρέπει να χτυπηθεί και να κατασταλεί. Το κράτος, δηλαδή, δηµιουργεί µια µαύρη τρύπα στο θεσµικό και νοµικό πεδίο µέσα στην οποία δεν ισχύουν οι νόµοι και τα δικαιώµατα τα οποία προβλέπει το ίδιο το σύνταγµα και η αστική δικαιοσύνη και τα οποία ισχύουν για όλη την κοινωνία, αλλά παρέχεται η κάλυψη και το «ελεύθερο» στους κατασταλτικούς και δικαστικούς µηχανισµούς να µπορούν να χρησιµοποιήσουν κάθε µέσο το οποίο θεωρούν πρόσφορο και αποτελεσµατικό για να ελέγξουν και να καταστείλουν τον εκάστοτε «εσωτερικό εχθρό». Με αυτή τη µέθοδο, η εξουσία επιλέγει στόχους για παραδειγµατισµό και τροµοκράτηση των υπολοίπων και ταυτόχρονα επιδιώκει συνεχώς να µονιµοποιήσει και να διευρύνει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποίο να περιλαµβάνει όποιον/α αντιστέκεται και αγωνίζεται, όποιον/α εν δυνάµει θα διανοηθεί να ορθώσει το ανάστηµά του/της, όποιον/α δεν συµβαδίζει µε τα κυρίαρχα πρότυπα, όποιον/α αποτελεί «παρείσακτο/η και ανεπιθύµητο/η» για τους κυρίαρχους. Έτσι, λοιπόν, καταλαβαίνουµε ότι το καθεστώς κινείται συνεχώς προς την κατεύθυνση του σύγχρονου ολοκληρωτισµού, µια συνθήκη η οποία οδηγεί σε ένα µοντέλο κοινωνίας οργουελικού τύπου. Το επίδικο για τα κράτη είναι ο πλήρης έλεγχος και η στράτευση, µε απόλυτους όρους, ολόκληρης της κοινωνίας στις επιταγές του κράτους και του κεφαλαίου, ιδιαίτερα µέσα σε µια συνθήκη συνολικής συστηµικής κρίσης.
Μέσα λοιπόν από την κατασταλτική επίθεση δεν επιχειρείται µόνο η εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων, αλλά και η αποµόνωσή τους και η αποκοπή από το κοινωνικό τους περιβάλλον πολιτικό και προσωπικό, κάτι το οποίο αποτελεί βασικό προαπαιτούµενο. Έτσι δεν θα µπορούσε να µην προβλέπεται από τον “αντι”τροµοκρατικό και η τιµωρία όσων βρίσκονται σε αυτό και επιλέγουν να σταθούν δίπλα στους/στις φίλους/ες τους, συγγενείς τους, συντρόφους/σσες τους χωρίς να υπολογίζουν τις επιταγές της εξουσίας. Συνεπώς, στην ουσία µε τον 187Α, όποιος-όποια έχει σχέση µε κάποιον κατηγορούµενο-η (ανεξαρτήτως αν είναι «ένοχος/η» ή «αθώος/α») σηµαίνει αυτοµάτως ότι γνωρίζει για τη δράση του/της και έχει συµβάλλει ψυχικά και υλικά ανεξαρτήτως αποδείξεων. Έτσι, θα αντιµετωπιστεί και αυτός/αυτή µε τις ίδιες µεθόδους και θα χρησιµοποιηθεί ως παράδειγµα για όσους/ες συνεχίζουν να µην λαµβάνουν υπόψιν τις επιταγές της εξουσίας. Για εµάς, τα δίπολα «ένοχος/η» ή «αθώος/α» δεν καθορίζουν τη στάση µας απέναντι σε όσους/ες βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής. Μέσα από την περιγραφή, αντιλαµβανόµαστε ότι το κράτος «δικαίου», που περιφρουρούν και ορίζουν οι νόµοι και το σύνταγµα, είναι µια συνθήκη που οι κυρίαρχοι εφαρµόζουν όσο δεν αµφισβητείται η εξουσία και τα προνόµιά τους. Η εξουσία προσπαθούσε, προσπαθεί και θα προσπαθεί πάντα να αποµονώσει όσους-όσες αγωνίζονται και να επιβάλλει ένα καθεστώς τρόµου σε όσους/ες στέκονται δίπλα τους και δεν δέχονται να ορίζει τη ζωή τους και τις επιλογές τους.
Είναι εύκολο κάποιοι κρατικοί αξιωµατούχοι και προοδευτικοί δηµοσιογραφίσκοι να διαρρηγνύουν τα ιµάτιά τους και να µιλάνε για παρασπονδίες και µαύρες σελίδες της δικαιοσύνης, θέλοντας µε αυτό τον τρόπο να κρύψουν πίσω από τις δηµοκρατικές κορώνες τους ποιος είναι υπεύθυνος για την φυλάκιση της Ηριάννας και του Περικλή. Είναι ο τροµονόµος και το καθεστώτος εξαίρεσης που αυτός επιφυλάσσει για όσους αµφισβητούν την εξουσία. Υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί διαχειριστές οι οποίοι νοµοθετούν και δηµιουργούν το πλαίσιο για να επιβληθεί και να µονιµοποιηθεί το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, µια συνθήκη µέσα στην οποία το κράτος νοµιµοποιείται να επιστρατεύσει κάθε µέσο για να εκµηδενίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να επιβληθεί µε απολύτους όρους σε ολόκληρη την κοινωνία. Είναι ειρωνεία, λοιπόν, αυτοί που λοιδορούσαν και προσπαθούσαν να καταστείλουν πριν δύο χρόνια τις κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν µε την µεγάλη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουµένων τον Μάρτη-Απρίλη 2015 ενάντια στην κατασταλτική και νοµική θωράκιση του κράτους (επιδιώκοντας µεταξύ άλλων την κατάργηση του κουκουλονόµου και του “αντι”τροµοκρατικού), σήµερα να ορίζουν τους εαυτούς τους ως θεµατοφύλακες των ανθρώπινων δικαιωµάτων και να πιστεύουν ότι το κίνηµα και ο δηµόσιος χώρος µπορεί να χωρέσει όσους/ες αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση και την λεηλασία της ζωής µας και όσους/ες τις επιβάλλουν. Όµως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι µε όποιο προσωπείο και αν εµφανίζονται, οι κινηµατικές διαδικασίες, όπως µπορεί να επιβεβαιώσει και ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Φίλης, είναι µέρη εχθρικά για κάθε πολιτικό υπάλληλο του καθεστώτος είτε δεξιό είτε αριστερό. Τα συµφέροντα των από τα κάτω όχι µόνο δεν είναι ταυτόσηµα αλλά είναι και ανταγωνιστικά µε τα προνόµια και την εξουσία των καπιταλιστών και των πολιτικών διαχειριστών τους.
Η εναντίωση αυτή τη στιγµή στη συνεχιζόµενη φυλάκιση του Περικλή και της Ηριάννας και η άµεση αποφυλάκισή τους µε ταυτόχρονη ανάκληση των κατηγοριών αποτελεί αναπόσπαστο κοµµάτι του κοινωνικού και ταξικού αγώνα και ένα στοίχηµα για ολόκληρο το κίνηµα. Είναι σαφές ότι µοναδικό τους «έγκληµα» είναι ότι αµφισβήτησαν την εξουσία και τις επιταγές της και δεν επέτρεψαν να ορίσει ο τρόµος τη ζωή τους. Επέλεξαν να αντισταθούν στη µοίρα που επιχειρούν να τους επιβάλλουν και επέλεξαν να υπερασπιστούν τις προσωπικές και πολιτικές επιλογές τους, αλλά και τους ανθρώπους τους. Αν το κράτος προσπαθεί να θωρακιστεί, να επιβληθεί και να ορίσει κάθε πτυχή της καθηµερινότητάς µας, ώστε να διαιωνίσει τα προνόµιά του και να προασπίσει τα συµφέροντα του κεφαλαίου, οφείλουµε να αντιτάξουµε την αλληλεγγύη των από τα κάτω, να οργανωθούµε και να ανατρέψουµε κάθε κατασταλτική µεθόδευση και το καθεστώς τρόµου που προσπαθεί να επιβληθεί και να παλέψουµε για τη συνολική ανατροπή του κόσµου της εκµετάλλευσης και της καταπίεσης.
Ενάντια στους τροµονόµους, τα έκτακτα τροµοδικεία και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιχειρείται να επιβληθεί.
Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται µέσα και έξω από τα κελιά για ένα κόσµο ισότητας-αλληλεγγύης-δικαιοσύνης-ελευθερίας.
Άµεση απελευθέρωση του Περικλή και της Ηριάννας.
Πορεία ενάντια στους τροµονόµους & τις κατασταλτικές µεθοδεύσεις
Σάββατο 14 Οκτωβρίου, Μοναστηράκι, 12µµ
