Η Ηριάννα και ο Περικλής βρίσκονται φυλακισμένοι επειδή είχαν προσωπικές σχέσεις με έναν αναρχικό, επειδή στάθηκαν δίπλα στο φίλο τους, σύντροφό τους, επειδή δεν δέχτηκαν να ορίσει ο τρόμος την καθημερινότητα και τις σχέσεις τους. Ο Περικλής και η Ηριάννα έχουν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 13 χρόνια φυλάκιση και ήδη έχει απορριφθεί η πρώτη αίτηση αποφυλάκισής τους, με βάση την “αντι”τρομοκρατική νομοθεσία και με σκέπτικο ότι ενδέχεται να τελέσουν αντίστοιχα αδικήματα (πχ να συγχρωτιστούν ξανά με αναρχικούς. Για κάποιους όλη αυτή η ιστορία αποτελεί μια δημοκρατική εκτροπή, μια απόφαση ενός δικαστή με φασιστική αντίληψη, μια εξαίρεση, ένα λάθος, μια νομική αστοχία, μια αυστηρή ποινή. Ωστόσο, η απόφαση να φυλακιστούν δύο άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είχαν σχέσεις με έναν αναρχικό, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν για συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση (και αθωώθηκε), δεν είναι “παράπλευρη απώλεια” ή αστοχία του νομικού καθεστώτος είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιχειρείται να μονιμοποιηθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες μέσα από τους τρομονόμους, τα έκτακτα στρατοδικεία, τη διακρατική ανταλλαγή πληροφοριών και τη δημιουργία Ευρωπαϊκής βάσης δεδομένων με στοιχεία αναρχικών και ακροαριστερών αγωνιστών.
Ο πλήρης έλεγχος, η ένταση της καταστολής, η αντιμετώπιση με όλο και πιο στρατιωτικούς όρους των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, η απομόνωση, η εκδικητικότητα, η στοχοποίηση όσων αγωνίζονται και παράλληλα η τρομοκράτηση και η τιμωρία όσων έχουν οποιαδήποτε σχέση πολιτική ή προσωπική μαζί τους είναι όλα αυτά που ήρθε να νομιμοποιήσει ο “αντι”τρομοκρατικός νόμος που ακούει στο όνομα 187Α. Ο “αντι”τρομοκρατικός νόμος εγκαθιδρύει ένα ιδιαίτερο καθεστώς αντιμετώπισης για όσους/όσες αγωνίζονται. Για τους πολιτικούς αντιπάλους λοιπόν νομοθετήθηκε ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης, ώστε οι κατασταλτικές και δικαστικές υπηρεσίες να μπορούν να ενεργοποιήσουν κάθε πρόσφορο μέσο, ώστε να τους/τις εξοντώσουν ηθικά, πολιτικά και σωματικά. Έτσι ήρθαν οι ανώνυμες καταγγελίες, ώστε η “αντι”τρομοκρατική υπηρεσία να δύναται να συλλαμβάνει, να ερευνεί και να στοχοποιεί όποια-ον επιλέγει να αντιστέκεται, δημιουργήθηκε τράπεζα DNA, δόθηκε το ελεύθερο να κρατούνται χωρίς επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο για πολλές ώρες οι συλληφθέντες/σες και άρα να μπορούν να εφαρμοστούν πάνω τους διάφοροι τρόποι απόσπασης πληροφοριών – κοινώς να ασκούνται πιέσεις και να υπομένουν βασανιστήρια – καταργήθηκαν οι ένορκοι και δημιουργήθηκαν τα νέου τύπου στρατοδικεία, καθώς και μία σειρά άλλων διατάξεων ώστε οι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος, αυτοί και αυτές δηλαδή που επιδιώκουν την συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, να αντιμετωπίζονται με όλο και πιο και πιο εξοντωτικές μεθόδους με απώτερο σκοπό τον “παροπλισμό” τους.
Η εξουσία επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης μέσω των “αντι”τρομοκρατικών νόμων και της αστυνομικής-στρατιωτικής παρουσίας σε κάθε πεδίο του αστικού χώρου. Επιβάλλει λοιπόν, ένα καθεστώς εξαίρεσης σε ένα συγκεκριμένο κάθε φορά κοινωνικό κομμάτι και το καταδεικνύει ως τον «εσωτερικό εχθρό», ο οποίος πρέπει να χτυπηθεί και να κατασταλεί. Το κράτος, δηλαδή, δημιουργεί μια μαύρη τρύπα στο θεσμικό και νομικό πεδίο μέσα στην οποία δεν ισχύουν οι νόμοι και τα δικαιώματα τα οποία προβλέπει το ίδιο το σύνταγμα και η αστική δικαιοσύνη και τα οποία ισχύουν για όλη την κοινωνία, αλλά παρέχεται η κάλυψη και το «ελεύθερο» στους κατασταλτικούς και δικαστικούς μηχανισμούς να μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο το οποίο θεωρούν πρόσφορο και αποτελεσματικό για να ελέγξουν και να καταστείλουν τον εκάστοτε «εσωτερικό εχθρό». Με αυτή τη μέθοδο, η εξουσία επιλέγει στόχους για παραδειγματισμό και τρομοκράτηση των υπολοίπων και ταυτόχρονα επιδιώκει συνεχώς να μονιμοποιήσει και να διευρύνει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποίο να περιλαμβάνει όποιον/α αντιστέκεται και αγωνίζεται, όποιον/α εν δυνάμει θα διανοηθεί να ορθώσει το ανάστημά του/της, όποιον/α δεν συμβαδίζει με τα κυρίαρχα πρότυπα, όποιον/α αποτελεί «παρείσακτο/η και ανεπιθύμητο/η» για τους κυρίαρχους. Έτσι, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι το καθεστώς κινείται συνεχώς προς την κατεύθυνση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, μια συνθήκη η οποία οδηγεί σε ένα μοντέλο κοινωνίας οργουελικού τύπου. Το επίδικο για τα κράτη είναι ο πλήρης έλεγχος και η στράτευση, με απόλυτους όρους, ολόκληρης της κοινωνίας στις επιταγές του κράτους και του κεφαλαίου, ιδιαίτερα μέσα σε μια συνθήκη συνολικής συστημικής κρίσης.
Μέσα λοιπόν από την κατασταλτική επίθεση δεν επιχειρείται μόνο η εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων, αλλά και η απομόνωσή τους και η αποκοπή από το κοινωνικό τους περιβάλλον πολιτικό και προσωπικό, κάτι το οποίο αποτελεί βασικό προαπαιτούμενο. Έτσι δεν θα μπορούσε να μην προβλέπεται από τον “αντι”τρομοκρατικό και η τιμωρία όσων βρίσκονται σε αυτό και επιλέγουν να σταθούν δίπλα στους/στις φίλους/ες τους, συγγενείς τους, συντρόφους/σσες τους χωρίς να υπολογίζουν τις επιταγές της εξουσίας. Συνεπώς, στην ουσία με τον 187Α, όποιος-όποια έχει σχέση με κάποιον κατηγορούμενο-η (ανεξαρτήτως αν είναι «ένοχος/η» ή «αθώος/α») σημαίνει αυτομάτως ότι γνωρίζει για τη δράση του/της και έχει συμβάλλει ψυχικά και υλικά ανεξαρτήτως αποδείξεων. Έτσι, θα αντιμετωπιστεί και αυτός/αυτή με τις ίδιες μεθόδους και θα χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα για όσους/ες συνεχίζουν να μην λαμβάνουν υπόψιν τις επιταγές της εξουσίας. Για εμάς, τα δίπολα «ένοχος/η» ή «αθώος/α» δεν καθορίζουν τη στάση μας απέναντι σε όσους/ες βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής. Μέσα από την περιγραφή, αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος «δικαίου», που περιφρουρούν και ορίζουν οι νόμοι και το σύνταγμα, είναι μια συνθήκη που οι κυρίαρχοι εφαρμόζουν όσο δεν αμφισβητείται η εξουσία και τα προνόμιά τους. Η εξουσία προσπαθούσε, προσπαθεί και θα προσπαθεί πάντα να απομονώσει όσους-όσες αγωνίζονται και να επιβάλλει ένα καθεστώς τρόμου σε όσους/ες στέκονται δίπλα τους και δεν δέχονται να ορίζει τη ζωή τους και τις επιλογές τους.
Είναι εύκολο κάποιοι κρατικοί αξιωματούχοι και προοδευτικοί δημοσιογραφίσκοι να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και να μιλάνε για παρασπονδίες και μαύρες σελίδες της δικαιοσύνης, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να κρύψουν πίσω από τις δημοκρατικές κορώνες τους ποιος είναι υπεύθυνος για την φυλάκιση της Ηριάννας και του Περικλή. Είναι ο τρομονόμος και το καθεστώτος εξαίρεσης που αυτός επιφυλάσσει για όσους αμφισβητούν την εξουσία. Υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί διαχειριστές οι οποίοι νομοθετούν και δημιουργούν το πλαίσιο για να επιβληθεί και να μονιμοποιηθεί το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, μια συνθήκη μέσα στην οποία το κράτος νομιμοποιείται να επιστρατεύσει κάθε μέσο για να εκμηδενίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να επιβληθεί με απολύτους όρους σε ολόκληρη την κοινωνία. Είναι ειρωνεία, λοιπόν, αυτοί που λοιδορούσαν και προσπαθούσαν να καταστείλουν πριν δύο χρόνια τις κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν με την μεγάλη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων τον Μάρτη-Απρίλη 2015 ενάντια στην κατασταλτική και νομική θωράκιση του κράτους (επιδιώκοντας μεταξύ άλλων την κατάργηση του κουκουλονόμου και του “αντι”τρομοκρατικού), σήμερα να ορίζουν τους εαυτούς τους ως θεματοφύλακες των ανθρώπινων δικαιωμάτων και να πιστεύουν ότι το κίνημα και ο δημόσιος χώρος μπορεί να χωρέσει όσους/ες αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση και την λεηλασία της ζωής μας και όσους/ες τις επιβάλλουν. Όμως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζονται, οι κινηματικές διαδικασίες, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει και ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Φίλης, είναι μέρη εχθρικά για κάθε πολιτικό υπάλληλο του καθεστώτος είτε δεξιό είτε αριστερό. Τα συμφέροντα των από τα κάτω όχι μόνο δεν είναι ταυτόσημα αλλά είναι και ανταγωνιστικά με τα προνόμια και την εξουσία των καπιταλιστών και των πολιτικών διαχειριστών τους.
Η εναντίωση αυτή τη στιγμή στη συνεχιζόμενη φυλάκιση του Περικλή και της Ηριάννας και η άμεση αποφυλάκισή τους με ταυτόχρονη ανάκληση των κατηγοριών αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού και ταξικού αγώνα και ένα στοίχημα για ολόκληρο το κίνημα. Είναι σαφές ότι μοναδικό τους «έγκλημα» είναι ότι αμφισβήτησαν την εξουσία και τις επιταγές της και δεν επέτρεψαν να ορίσει ο τρόμος τη ζωή τους. Επέλεξαν να αντισταθούν στη μοίρα που επιχειρούν να τους επιβάλλουν και επέλεξαν να υπερασπιστούν τις προσωπικές και πολιτικές επιλογές τους, αλλά και τους ανθρώπους τους. Αν το κράτος προσπαθεί να θωρακιστεί, να επιβληθεί και να ορίσει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, ώστε να διαιωνίσει τα προνόμιά του και να προασπίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οφείλουμε να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη των από τα κάτω, να οργανωθούμε και να ανατρέψουμε κάθε κατασταλτική μεθόδευση και το καθεστώς τρόμου που προσπαθεί να επιβληθεί και να παλέψουμε για τη συνολική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Ενάντια στους τρομονόμους, τα έκτακτα τρομοδικεία και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιχειρείται να επιβληθεί.
Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται μέσα και έξω από τα κελιά για ένα κόσμο ισότητας-αλληλεγγύης-δικαιοσύνης-ελευθερίας.
Άμεση απελευθέρωση του Περικλή και της Ηριάννας.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti.
