Καθώς τα τελευταία ψήγματα κοινωνικής συναίνεσης εξαφανίζονται και οι αυταπάτες για κάλυψη των κοινωνικών αναγκών μέσα σε έναν «εξανθρωπισμένο καπιταλισμό» καταρρέουν. Η αριστερή διακυβέρνηση προχωράει τις διαδικασίες κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, χωρίς τα φτιασιδώματα του πρώτου καιρού και βασιζόμενη όλο και περισσότερο στην ισχύ των κατασταλτικών μηχανισμών, με την εφαρμογή αντικοινωνικών μεταρρυθμίσεων και την εξαγγελία νέων που πλήττουν όλο και περισσότερο τα πιο φτωχά και καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα.
Τις ήδη σκληρές συνθήκες που επικρατούν στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας έρχεται να επιβαρύνει μια σειρά μέτρων – όπως η περαιτέρω μείωση του βασικού μισθού και η επαναφορά τύποις των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας χωρίς να κατοχυρώνουν κανένα εργασιακό δικαίωμα- που όχι μόνο εντείνει σε ακραίο βαθμό την εκμετάλλευση χιλιάδων εργαζόμενων αλλά σε συνδυασμό με τον διαρκή εκβιασμό της ανεργίας δημιουργεί ασφυκτικές και οριακές συνθήκες επιβίωσης για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Αντιθέτως, τα προνόμια των αφεντικών διασφαλίζονται με κάθε τρόπο με την απελευθέρωση των απολύσεων, την ενεργοποίηση της δυνατότητας του λοκ άουτ- της ανταπεργίας δηλαδή από τη μεριά των εργοδοτών- και την ουσιαστική κατάργηση της απεργίας ως μέσο αγώνα με τη θέσπιση μιας σειράς ειδικών προΰποθέσεων για την κήρυξή της. Επίσης δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να μην πληρώνει τους απεργοσπάστες αν αυτοί δεν καταφέρουν να εργαστούν- ωθώντας τους έτσι σε βίαιες αντιπαραθέσεις με απεργούς ώστε να σπάσουν την απεργία- εντείνοντας έτσι φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού και προωθώντας τη δημιουργία εργοδοτικών στρατών. Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται εντέχνως ως οι πιο βιώσιμες και επιστημονικά τεκμηριωμένες πολιτικές επιλογές οι οποίες εκπονήθηκαν από μια «επιτροπή σοφών», αντίστοιχη με αυτή που είχε δημιουργηθεί για την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, η οποία δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο από ένα τεχνοκρατικό συμβούλιο της τρόικας. Πέρα από τον προφανή στόχο της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης, τα καινούργια μέτρα στοχεύουν παράλληλα στην εξουδετέρωση των όποιων κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων ορθώνονται, στο χτύπημα και της παραμικρής αγωνιστικής δυνατότητας και πρωτοβουλίας με απώτερο σκοπό την πλήρη πειθάρχηση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμέων και την καθυπόταξή τους σε ένα μοντέλο «ευέλικτης», σκληρής και πειθαρχημένης εργασίας.
Παράλληλα, το ελληνικό κράτος στο πλαίσιο των συμφωνιών του με την Ε.Ε, το Δ.Ν.Τ και την Ε.Κ.Τ συνεχίζει τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης μέγαλου μέρους του δημόσιου πλούτου και των υποδομών- με την ένταξη στο λεγόμενο «υπερταμείο» σχολικών κτιρίων, νοσοκομείων, δρόμων, συγκοινωνιών, ελέυθερων χώρων- καθώς και φυσικών πόρων όπως το νερό με την επικείμενη πώληση της ΕΥΔΑΠ και η ενέργεια με την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Ανοίγοντας τον δρόμο στην πλήρη εμπορευματοποίησή τους με το πέρασμά τους στα χέρια πολυεθνικών εταιριών που μπροστά στην αύξηση της κερδοφορίας τους αδιαφορούν πλήρως για τις κοινωνικές ανάγκες και την κάλυψή τους.
Ταυτόχρονα όμως δεν έχουμε καμία διάθεση να υπερασπιστούμε το προηγούμενο κρατικό μοντέλο διαχείρισης όλων αυτών των αγαθών, απαραίτητων σε μεγάλο βαθμό για την αξιοπρεπή διαβίωση της κοινωνίας, καθώς η προσβασιμότητα σε όλους, ο ελεύθερος και δημόσιος χαρακτήρας τους μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με την κοινωνικοποίησή τους, με τη διαχείρισή τους δηλαδή από αυτοοργανωμένες και οριζόντιες κοινωνικές και ταξικές δομές.
Μόνο μιια τέτοια ριζική κριτική στο σύνολο του κρατικού και καπιταλιστικού κόσμου, των «αξιών» του, των παραγωγικών και καταναλωτικών του μοντέλων καθώς και στη λογική της εξατομίκευσης και της ανάθεσης μπορεί να δώσει μια πραγματικά ανατρεπτική και αγωνιστική διέξοδο σε όσους υφίστανται την πιο άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση.
Απέναντι στη διαρκή υποτίμηση της ίδιας μας της ζωής, απέναντι στις ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης, κοινωνικού αποκλεισμού, φτώχειας και ανέχειας που επιβάλλουν και διαρκώς εντείνουν το κράτος, τα αφεντικά και οι διεθνείς πολιτικοί και οικονομικοί μηχανισμοί εξουσίας είναι απαραίτητο το ξεπέρασμα κάθε απογοήτευσης, αδράνειας και ηττοπάθειας. Να αγωνιστούμε συλλογικά και να σαμποτάρουμε στην πράξη κάθε αντικοινωνικό σχεδιασμό των κυρίαρχων, όπως δεκάδες αγωνιζόμενοι κατάφεραν πρόσφατα αποτρέποντας πλειστηριασμούς σπιτιών.
Μπροστά στο δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι να οργανωθούμε αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά και να παλέψουμε για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης. Έναν κόσμο φτιαγμένο από τους εκμεταλλευόμενους, τους καταπιεσμένους, τους «από τα κάτω» της κοινωνίας που μπορούν να τον φτιάξουν γνωρίζοντας τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
Νοέμβρης 2016
