Οι επιθέσεις κοινωνικού κανιβαλισμού δεν είναι προφανώς ένα φαινόμενο που υπάρχει μόνο στην περιοχή των Εξαρχείων. Αυτές οι πρακτικές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής κρίσης που τα τελευταία χρόνια εντείνεται όλο και περισσότερο παράλληλα με το σάπισμα του καπιταλισμού. Η απουσία δομών ταξικής αλληλεγγύης και πολιτικής συγκρότησης των καταπιεσμένων στις γειτονιές, η αδυναμία συγκρότησης ενός ταξικού μετώπου Αγώνα που θα μπολιάσει με επαναστατικό όραμα την κοινωνία δίνοντας διεξόδους από την κρίση, δημιουργούν κοινωνικά και πολιτικά κενά.
Και είναι γνωστό ότι στην πολιτική όπως και στη φύση δεν υπάρχουν κενά.
Η περιοχή των Εξαρχείων θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο ελευθεριακής γειτονιάς και παράδειγμα κοινωνικής και ταξικής αυτοοργάνωσης για τις υπόλοιπες. Αντί αυτού η συγκεκριμένη γειτονιά, ειδικά κατά την περίοδο της κρίσης, εξελίχθηκε σε μια γειτονιά που αναπτύχθηκαν και γενικεύτηκαν αντικοινωνικά και αντιδραστικά φαινόμενα γεγονός που δεν έλειψαν να εκμεταλλευτούν τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας διαβάλλοντας δια μέσου της γειτονιάς συνολικά τον αγώνα του αναρχικού κινήματος. Παρ’ όλα αυτά είναι γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό η μοίρα αυτής της γειτονιάς είναι συνδεδεμένη με τα κοινωνικά προτάγματα και τους αγώνες αυτού του τόπου. Τα Εξάρχεια αποτέλεσαν χώρο αντίστασης στην Κατοχή, πεδίο αγώνα ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών και συνεχίζουν να αποτελούν χώρο του πιο δυναμικού κομματιού της κοινωνίας που εξεγείρεται απέναντι στις δολοφονίες ανυπόταχτων νέων και διαδηλωτών, το πιο ελπιδοφόρο πεδίο έκφρασης της ταξικής αλληλεγγύης. Έτσι λοιπόν η εικόνα της γειτονιάς των Εξαρχείων δεν μπορεί παρά να είναι η αντανάκλαση της σημερινής εικόνας του κινήματος. Τα Εξάρχεια σαν χώρος φαντασίας, πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης θα πρέπει να μπορούν να ανταγωνίζονται και να κερδίζουν τόσο σε μορφή (καθιστώντας για αρχή τη γειτονιά βιώσιμη για τους κατοίκους της) όσο και σε περιεχόμενο (πολιτιστικό, κοινωνικό) τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας εφαρμόζοντας σχέσεις και δομές Αντιεξουσίας. Όχι φυσικά καθιστώντας την περιοχή μια νησίδα εναλλακτικής «ελευθερίας» αλλά χτίζοντας μια γειτονιά πρότυπο αντίστασης απέναντι στον πόλεμο που μας κήρυξε η τρόικα, αλλά και εναντίον του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που συνέπραξε στη γενοκτονία εναντίον του χειμαζόμενης κοινωνίας. Για να υπηρετήσουμε όμως εύστοχα τους στρατηγικούς σχεδιασμούς μας θα πρέπει εξίσου εύστοχα και νικηφόρα να περιφρουρήσουμε τους ενδιάμεσους τακτικούς στόχους πάλης αφού για εμάς είναι κάτι περισσότερο από αυτονόητο ότι ένα κίνημα χωρίς αρχές, είναι ένα κίνημα χωρίς πολιτικό περιεχόμενο όπως και το αντίστροφο φυσικά. Ο αγώνας ενάντια στις ναρκωμαφίες, την κρατική καταστολή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό συνοψίζει την τακτική της συνέλευσής μας ορίζοντας παράλληλα αυτές τις έννοιες όχι σαν κάτι διαιρεμένο μεταξύ τους, αλλά σαν τμήμα μιας ενοποιημένης στρατηγικής του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι σε όσους αντιστέκονται. Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε σιωπηλοί μπροστά στα φαινόμενα του κοινωνικού κανιβαλισμού αφού η επίδρασή τους τόσο στη γειτονιά μας όσο και στις γραμμές του κινήματος είναι καθοριστική. Η απάθεια σε αυτά τα περιστατικά, όπως ορισμένα καταγράφονται παρακάτω, δε σημαίνει ουδετερότητα αλλά συνενοχή στο μονοπώλιο άσκησης και επιβολής εξουσιαστικών απόψεων και συμπεριφορών. Που αν επικρατήσουν θα μεταλλάξουν δομικά τόσο το περιεχόμενο, όσο και την ουσία του απελευθερωτικού αγώνα. Γιατί είναι ξεκάθαρο ότι οι ευθύνες βαραίνουν συλλογικά όλους εμάς, οργανωμένες ομάδες και μεμονωμένους συντρόφους, και αν επιλέξουμε να αναμετρηθούμε μαζί τους θα έρθουμε αντιμέτωποι με δομικές παθογένειες και κενά που έδωσαν χώρο στην ανάπτυξη της γάγγραινας εντός του κινήματος. Γιατί η συγκρότηση του κινήματος σήμερα είναι καθήκον και ιστορική αποστολή όσων αγωνίζονται για να αλλάξουν τον κόσμο.
Ξυλοδαρμοί στην περιοχή
Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί σε μια περιοχή όπου η ελευθεριακότητα και η ανεκτικότητα τα τελευταία χρόνια χαροπαλεύουν στην εντατική. Ο νόμος του δυνατότερου, του ισχυρότερου έρχεται σε βασική αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες που υπερασπιζόμαστε ως συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων. Οι ξυλοδαρμοί ανθρώπων, επειδή κοιτάξανε λίγο στραβά ή επειδή ήπιαν δύο ποτά παραπάνω, συχνά καταλήγουν σε αιματοκυλίσματα, με τελευταίο παράδειγμα το επεισόδιο στο αρτοποιείο «τα Στάχυα» όπου παρέα νεαρών κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένα δόντια επειδή άτομα από την παρέα είχαν την ατυχία να ερωτοτροπήσουν έξω από το μαγαζί. Επιθέσεις κοινωνικού κανιβαλισμού, όπως ο εμπρησμός καταστήματος ρούχων στην Θεμιστοκλέους, με αποτέλεσμα την οικονομική καταστροφή μια οικογένειας. Φέρμες στην ευρύτερη περιοχή από άτομα τα οποία νομιμοποιούν την παρουσία τους στη γειτονιά με χαιρετούρες στην πλατεία. Άτομα, που βρίσκονται ενίοτε και σε απεργίες, κινητοποιήσεις, τα οποία εμπορεύονται σημαντικές ποσότητες ναρκωτικών ουσιών. Ξυλοδαρμοί κατοίκων της περιοχής και συντρόφων στην οδό Τσαμαδού με αφορμή τον εμπρησμό περιπολικού της Τροχαίας. Άτομα με μεταπτυχιακό στον κανιβαλισμό και διατριβή στη ρουφιανιά που κρύβουν τις ντροπιαστικές για αντικοινωνικές πράξεις δικογραφίες τους και λανσάρονται ως «η άγρια νεολαία».
Βία σε διαδηλώσεις
Οι επιθέσεις σε τράπεζες, πρεσβείες, εφορίες, αστυνομικούς στόχους συνυπάρχουν συχνά με φθορές σε φανάρια, στάσεις λεωφορείων, τραμπουκισμούς εργαζομένων σε καταστήματα, επιθέσεις σε συντρόφους που αντιδρούν λεκτικά σε αυτά τα φαινόμενα εκφυλισμού και συκοφάντησης της εξεγερσιακής-επαναστατικής βίας. Έτσι το περιεχόμενο και η δυναμική μιας καμένης τράπεζας ή ενός σπασμένου υπουργείου απονοηματοδοτείται, όταν συμβαίνει στον ίδιο χρόνο με απολίτικες, κενές αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού περιεχομένου, ενέργειες. Η επιλογή του εύκολου ξεσπάσματος, χωρίς να επιχειρείται η σύνδεση της βίας με το περιεχόμενο και τους σκοπούς της ταξικής πάλης δεν αποτελεί πολιτική βία.
Πανεπιστημιακά ιδρύματα
Στην κατάληψη της Νομικής (κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων) αναπτύχθηκαν και επικράτησαν, και στο τέλος δικαιολογήθηκαν και από ορισμένους, πλήθος περιστατικών κοινωνικού κανιβαλισμού και απολίτικης βίας. Εισβολή στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής και κλοπή χρημάτων από το εσωτερικό του, παραβίαση του στεκιού του Ράδιο Ένταση, βανδαλισμός στεκιών αριστερών σχημάτων, επιθέσεις σε ανθρώπους που πήγαν να ενημερωθούν για την εξέλιξη της απεργίας πείνας, αλλά οι καταληψίες τους έκριναν ως «ύποπτους». Λίγους μήνες μετά, από χώρο φιλοξενίας των αιτημάτων της κάθε γενιάς, το Πολυτεχνείο κατέληξε να αποτελεί μια κατ΄ επίφαση δομή ταξικής αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες. Η επιδίωξη μετατροπής ενός χώρου μέσα στο Πολυτεχνείο, όπως αυτός του κτηρίου Γκίνη σε τσιφλίκι ελαχίστων, ενός χώρου που ανήκει σε όλο το κίνημα και που «κερδήθηκε» με το αίμα πολλών χιλιάδων ήταν μια εξουσιαστική πράξη επιβολής απέναντι στο κίνημα και τους ανθρώπους του. Η χρησιμοποίηση της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες ως όχημα δικαιολόγησης αντικοινωνικών και αντικινηματικών συμπεριφορών είναι μέθοδος επιβολής ενός συνονθυλεύματος ελιτίστικων αντιλήψεων και απολίτικων μικροαστικών- εξουσιαστικών πραχτικών.
Κερατσίνι
Η μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στη γειτονιά του δεν τιμάται με αντικοινωνικές παρεμβάσεις εξουσιαστικού περιεχομένου εναντίον μικρομαγαζατόρων στην περιοχή. Εναντίον δηλαδή ενός υποκειμένου απεύθυνσης και εν δυνάμει συμμάχου μας. Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Η τιμή στη μνήμη ενός χαμένου αγωνιστή απαιτεί αυξημένα καθήκοντα αλλιώς η διολίσθηση στην απονοηματοδότηση και στη σύγχυση μπορεί να επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Σπασμένα μνημεία, καρτοτηλέφωνα , σπασμένες στάσεις και καμένα τρόλεϊ στην Πατησίων
Τη στιγμή που η κοινωνία συνεχίζει να δέχεται τη μεγαλύτερη σε διάρκεια και ένταση φτωχοποίηση των τελευταίων δεκαετιών τα προλεταριακά στρώματα καταλαμβάνουν το γεωγραφικό και ταξικό πεδίο μέσα στη μητρόπολη το οποίο καθορίζεται αποκλειστικά από τις περιορισμένες υλικές δυνατότητές τους. Έτσι τα μέσα μαζικής μεταφοράς, η επικοινωνία, η αναμονή στη μητρόπολη είναι μια ορισμένη σχέση μέσα σε ένα αυστηρά διαμορφωμένο καπιταλιστικό περιβάλλον. Οι επιθέσεις εναντίων τέτοιων δομών που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης στεγάζουν τις ανάγκες του πολυεθνικού προλεταριάτου δεν γίνονται αντιληπτές φυσικά ως αντικρατικές ενέργειες όχι επειδή οι προλετάριοι είναι ηλίθιοι, αλλά γιατί τα υποκείμενα δεν κάνουν καμία προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Απεναντίας κινήσεις όπως το σαμποτάζ στα ακυρωτικά μηχανήματα εισπράττονται από το λαό σαν αυτό που είναι. Σαν ενέργειες αλληλεγγύης σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν το αντίτιμο. Με αυτή τη δράση το κίνημα αγκαλιάζει το λαό και τα προβλήματά του, ενώ στην πρώτη περίπτωση οι ενέργειες αυτές λειτουργούν ακόμα πιο επιβαρυντικά στη διαδικασία εκμετάλλευσης του ίδιου και του κλεμμένου από τα αφεντικά χρόνου του.
Καταστρέφουν μνημεία και αγάλματα σε δημοσίους χώρους, όχι φυσικά με γνώμονα και στόχο την -έστω συμβολική- αποδόμηση των όποιων ενδεχομένως αντιδραστικών κοινωνικοπολιτικών τους συμβολισμών (τέτοιες «λεπτομέρειες» άλλωστε ούτε τις γνωρίζουν ούτε τους απασχολούν), αλλά οδηγούμενοι από μια lifestyle, ισοπεδωτική, απολίτικη και εκ του ασφαλούς καταστροφολαγνεία. Πιο πρόσφατο «θύμα» της ανιστόρητης και προσχηματικής ψευτο-οργής η προτομή της Λέλας Καραγιάννη, μιας γυναίκας συντηρητικών κατά τα άλλα απόψεων, η οποία όμως δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, ότι συνελήφθη για αντιστασιακή δράση μαζί με πέντε από τα παιδιά της και θανατώθηκε μετά από φριχτά βασανιστήρια στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν, αρνούμενη να συνεργαστεί με τους Ναζί.
Ενέδρες σε μέλη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος
Οι επιθέσεις σε οργανώσεις και μέλη του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος από απολίτικα άτομα(εμπόρους ναρκωτικών, χούλιγκανς) στο όνομα της αναρχίας είναι απότοκος των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που διαμορφώνονται στο εσωτερικό του κινήματος χωρίς κριτήρια(ηθικά, αξιακά)και του lifestyle της μικροαστικής βίας που έχει κατατροπώσει την προσωπικότητα του αγωνιστή που χτίζεται με κόπο και θυσίες. Η σύγκρουση (ιδεολογική, υλική) με κομμάτια της αριστεράς είναι υπόθεση αποκλειστικά των οργανωμένων συντρόφων σε συνελεύσεις, οργανώσεις, σωματεία βάσης, πολιτικές ομάδες. Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος: δηλαδή τα μεμονωμένα άτομα στην αναρχία δεν έχουν το δικαίωμα να συγκρουστούν με δυνάμεις της αριστεράς εάν νιώσουν είτε ότι απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα είτε το πολιτικό τους δίκαιο σε μια συγκυρία; Φυσικά και το έχουν. Αρκεί να έχουν και το πολιτικό μπόι αλλά και το ηθικό ανάστημα για να συμμετέχουν σε μια τέτοια σύγκρουση. Όταν τα κίνητρά τους είναι σάπια, γιατί δεν είναι λαϊκοί αγωνιστές αλλά οπαδοί της βίας και του λιντσαρίσματος τότε και τα αποτελέσματά τους θα είναι αντίστοιχα των πεπραγμένων τους. Η σύγκρουση μεταξύ ιδεολογικών τάσεων και πολιτικών ρευμάτων αν διεξάγεται με όρους γηπεδικής αντιπαράθεσης και μαφιόζικων πρακτικών (π.χ. ενέδρες) αποπολιτικοποιεί το περιεχόμενο της σύγκρουσης και απονοηματοδοτεί τον κοινωνικό και ταξικό αγώνα λειτουργώντας συκοφαντικά.
Συμπεράσματα
Θα ήταν αντιδιαλεκτικό και ψευδές να συμπεραίναμε ότι ενώ τα πάντα κινούνταν ρόδινα εντός του κινήματος, κάποιες συγκεκριμένες παρέες κινούνταν εκτός σχεδίου. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, εκτός από ορισμένες αξιόλογες πρωτοβουλίες συντρόφων και συντροφισσών, καμία ενιαία στρατηγική αγώνα δεν εκπονήθηκε με όχημα τη γειτονιά των Εξαρχείων. Άρα δεν υπήρχε κοινό σχέδιο. Αυτή όμως η διαπίστωση, αν αφεθεί έτσι, χωρίς παραπάνω εμβάθυνση, θα αποτελέσει άλλοθι για τις ασχήμιες και τις αντικοινωνικές συμπεριφορές που συνέβησαν στην περιοχή. Γιατί ο ρόλος του αναρχικού και του κομμουνιστή αγωνιστή είναι ακόμη και όταν όλα δείχνουν το αντίθετο, αυτός να αποτελεί πυξίδα για τους συντρόφους του, το κίνημα και την κοινωνία. Να αγωνίζεται για τη γειτονιά του, να συγκρούεται με τους ισχυρούς και να πολεμάει για την κοινωνική Επανάσταση. Η διαπίστωση ότι δεν υπήρχε συλλογικό σχέδιο παρότι είναι αληθής συχνά αποτελεί άλλοθι αφενός για να ξεπλύνει ατομικά και συλλογικά ολισθήματα στον κανιβαλισμό και την διαπλοκή αφετέρου για να αποκρυφτεί ένα άλλο γεγονός. Ότι δηλαδή αυτού του είδους οι συμπεριφορές, στο όνομα μάλιστα του αγώνα και της αναρχίας, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μια από τις βασικότερες αιτίες αποσύνθεσης και κατακερματισμού του συλλογικού υποκειμένου αντίστασης. Η αναπαραγωγή του κοινωνικού κανιβαλισμού μέσα από βίαιες και αναιτιολόγητες επιθέσεις αντιστρατεύεται την προσπάθεια ενδυνάμωσης του αναρχικού κινήματος, σπέρνει την απογοήτευση και δημιουργεί σύγχυση για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις μας.
Αντιμέτωποι με τη θεσμοποιημένη «ειρηνική» βία της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας, το θεμέλιο της ταξικής κοινωνίας, θεωρούμε ότι η αντιβία αποτελεί ένα τρόπο ανάκτησης στιγμών της εξουσίας στο παρόν για και με τους καταπιεσμένους. Η αντίσταση δημιουργεί νέες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Νέα αιτήματα επίσης διαμορφώνονται. Η ίδια η αντίσταση και όχι η βία αποκομμένη αποτελεί την κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Από μια απεργία σε χώρο εργασίας μέχρι τον ένοπλο αγώνα το γεγονός ότι αγωνίζεσαι αλλάζει την κατάσταση. Γιατί εάν συμφωνήσουμε ότι η ουσία του επαναστατικού σχεδίου βρίσκεται στην ανάπτυξη μιας απελευθέρωσης πιθανοτήτων για την ανθρώπινη χειραφέτηση, τότε θα πιστέψουμε ότι το πρώτο βήμα εναντίον της εξατομίκευσης και του κανιβαλισμού είναι η δημιουργία με διάφορα μέσα χειροπιαστών δεσμών αλληλεγγύης. Γιατί το να σπάσουμε την απομόνωση δημιουργώντας αυτούς τους δεσμούς αλληλεγγύης είναι η αρχή μιας αφοσίωσης. Ενός ακτιβισμού που δεν είναι «αντί» αλλά που είναι «για» τη ζωή και τη χαρά.
Σήμερα στα Εξάρχεια αύριο σε κάθε γειτονιά.
Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων
Αναρχική Συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας
Αναρχική Συλλογικότητα Όμικρον 72
Αναρχική Συλλογικότητα Vogliamo Tutto e Per Tutti
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
Αναρχικοί από Γαλάτσι
Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου
Κατάληψη Έπαυλης Κούβελου
Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κ*Βοξ
Κόκκινη Γραμμή – Ομάδα για την εργατική αντεπίθεση
Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε
Σύντροφοι-Συντρόφισσες
Οκτώβρης 2016
Κείμενο που μοιράστηκε το βράδυ του Σαββάτου 15 Οκτώβρη στα Εξάρχεια
