Οι συλλογικότητες και οι σύντροφοι-ισσες που συμμετέχουμε στην Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων συγκροτούμε τη συνέλευσή μας στη βάση της κοινής μας πεποίθησης ότι ο αγώνας ενάντια στο κράτος, τις μαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου κινήματος. Με αιχμή την αντιπαράθεση με τις ναρκομαφίες που για χρόνια επιχειρούν να επιβάλλουν την εξουσία τους στα Εξάρχεια, ένα πεδίο συνάντησης συντρόφων κόντρα στην ηττοπάθεια και την παραίτηση.
Έχουμε συναποφασίσει να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα ενάντια στους κρατικούς σχεδιασμούς για την μετατροπή των Εξαρχείων σε αρένα κατανάλωσης και κανιβαλισμού. Να αντιπαρατεθούμε έμπρακτα στους εμπόρους ναρκωτικών που για να επιβάλλουν την παρουσία τους στην περιοχή άσκησαν βία επανειλημμένα. Έχουμε επίσης συναποφασίσει να μην εθελοτυφλούμε απέναντι σε συμπεριφορές που παράγονται από τον κόσμο του κράτους και των αφεντικών και αναπαράγουν τις «αξίες» του: την επιβολή του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο, τη μικροαστική εξατομίκευση, την εξουσιαστική επιβολή.
Η συγκρότηση ενός πλατιού επαναστατικού κινήματος αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας. Αυτή η διαδικασία περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη σύγκρουση με λογικές και πρακτικές που στρέφονται έμπρακτα εναντίον του. Η χρήση μέσων του αγώνα που προορίζονται για κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους και η μετατροπή τους σε μέσα εκτόνωσης και σε άλλοθι γραφικοποίησης και συκοφάντησής του πλήττει τον ίδιο τον αγώνα ενάντια στο καθεστώς της εξαθλίωσης και της υποταγής. Η αναπαραγωγή του κοινωνικού κανιβαλισμού μέσα από βίαιες αναιτιολόγητες επιθέσεις αντιστρατεύεται την προσπάθεια ενδυνάμωσης του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, σπέρνει την απογοήτευση και δημιουργεί σύγχυση γύρω από τους σκοπούς και τις επιδιώξεις μας.
Γνωρίζοντας μία σειρά περιστατικών στο χώρο πέριξ του κτιρίου Γκίνη, αναγνωρίζουμε ως συνέλευση την αναγκαιότητα σαφούς θέσης από τις δυνάμεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος. Ο ξυλοδαρμός ενός αριστερού και η «δικαιολόγησή» του μέσω αντικομμουνιστικών κραυγών, αναίτιες επιθέσεις σε κάποιον περαστικό, η «απαγόρευση εισόδου» σε συντρόφους-ισσες είναι εξουσιαστικές πράξεις επιβολής που βρίσκονται στον αντίποδα του πολιτικού και αξιακού περιεχομένου του αγώνα. Η επιδίωξη μετατροπής ενός χώρου μέσα στο Πολυτεχνείο όπως αυτό του κτιρίου Γκίνη σε τσιφλίκι ελάχιστων, ενός χώρου που ανήκει σε όλο το κίνημα και που «κερδήθηκε» με το αίμα πολλών χιλιάδων, είναι μια εξουσιαστική πράξη επιβολής απέναντι στο κίνημα και στους ανθρώπους του. Η χρησιμοποίηση της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες ως όχημα δικαιολόγησης αντικοινωνικών και αντικινηματικών συμπεριφορών είναι μέθοδος επιβολής ενός συνονθυλεύματος ελιτίστικων αντιλήψεων και απολίτικων μικροαστικών εξουσιαστικών πρακτικών.
Η σιωπή ή οι ψίθυροι και πόσο μάλλον η ανοχή σε αντίστοιχες πράξεις δεν αντιστοιχούν στις δυνάμεις του κινήματος ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στεκόμαστε και θα στεκόμαστε απέναντι στις μικρο-εξουσίες που επιχειρούν να επιβληθούν χρησιμοποιώντας ως άδειο κέλυφος και μανδύα την Αναρχία, τον Αγώνα, τη Σύγκρουση. Απέναντι σε αυτές τις λογικές και πρακτικές αντιπαρατάσσουμε την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, τη συλλογικοποίηση και την αυτοοργανωμένη δράση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Αντιπαρατάσσουμε τη δυνατότητα του κινήματος να αυτοπροστατεύεται απέναντι σε όσους λειτουργούν επιθετικά απέναντί του. Απέναντι στις σάπιες «αξίες» του γερασμένου κόσμου του κράτους και τον αφεντικών αντιπαραθέτουμε αυτές του κόσμου της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων, Ιούλιος 2016
