ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Η νέα πολιτική διαχείριση, εκμεταλλευόμενη την κάμψη των αγώνων, συνεχίζει ακάθεκτη την επίθεση απέναντι στην κοινωνία, με σκοπό την λεηλασία και την υποταγή της σε κράτος και κεφάλαιο. Μία επίθεση που συντελείται και με τη συνέχιση της υλοποίησης των παλαιότερων μνημονίων αλλά και με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου και άρα νέων αντικοινωνικών μέτρων. Τα μέτρα που ψηφίζονται και αυτή την περίοδο εξακολουθούν να ικανοποιούν τα συμφέροντα των αφεντικών, να προωθούν την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, να βαθαίνουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση με σκοπό τη διαιώνιση του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αποκομμένο από τη συνολική και σε παγκόσμιο επίπεδο κίνηση του καπιταλισμού. Σε μια συνθήκη όπου είναι εμφανής η παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος σε πολιτικό επίπεδο αλλά και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει σε οικονομικό, γίνονται όλο και πιο ορατές οι καταστρεπτικές συνέπειες της επιβολής του στη φύση και τις ζωές μας. Η επιτελούμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση συνεπάγεται την επίταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, την εντατικοποίηση των όρων εργασίας, την όξυνση του ελέγχου και της καταστολής. Παράλληλα οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, καθώς τα ισχυρά μπλοκ εξουσίας επιχειρούν να ξανά ορίσουν τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης με συνέπεια την καταστροφή ολόκληρων περιοχών και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι συμφωνίες του ελληνικού κράτους με τα υπερκρατικά κέντρα εξουσίας και τους μηχανισμούς τους (Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) που οδήγησαν στα αλλεπάλληλα μνημόνια από το 2010 κι έπειτα, επέβαλαν σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας ακραίες συνθήκες φτώχειας, ανέχειας και αποκλεισμού.
Την επίταση αυτών των συνεπειών έρχεται να πραγματώσει το 3ο μνημόνιο και τα διάφορα πολυνομοσχέδια που ψηφίζονται λιγότερο ή περισσότερο κατεπειγόντως. Η κυβέρνηση έχει ήδη περικόψει τις συντάξεις, αύξησε τον ΦΠΑ, ανανέωσε τον ΕΝΦΙΑ, αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ξεπουλάει τον δημόσιο πλούτο και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Το απόφθεγμα πως το κράτος έχει συνέχεια, επιβεβαιώνεται σε κάθε πτυχή του κοινωνικού πεδίου, παρόλη τη ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ και τις πενιχρές υποσχέσεις για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και τη προάσπιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, οι «κόκκινες γραμμές» καταπατήθηκαν στο βωμό της εθνικής συστράτευσης για να «σωθεί η χώρα».
Η αρπαγή και η διαχείριση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από την πολιτική και οικονομική ελίτ παράγει τεράστιες ανισότητες οι οποίες οξύνονται μέσα από την διαρκή επίθεσή της στους κοινωνικά και ταξικά ασθενέστερους. Οι μισθοί, οι συντάξεις, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν αποτελούν δώρα της εξουσίας προς τους εκμεταλλευόμενους αλλά κατακτήσεις των αγώνων τους και ένα μικρό μόνο μέρος των όσων παράγουν. Η παγκόσμια κίνηση της κυριαρχίας με σκοπό την αναδιάρθρωση των δομών ελέγχου, καταπίεσης και εκμετάλλευσης επιτάσσει μεταξύ άλλων το σάρωμα των κοινωνικών και ταξικών κατακτήσεων δεκαετιών και την αποδοχή της ανέχειας ως ευθύνη των ίδιων των πληβείων και όχι ως αναπόφευκτη συνέπεια των επιβαλλόμενων πολιτικών από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Μέσα από τα νέα μέτρα επιδεινώνεται ραγδαία η ζωή των φτωχότερων οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως «περιττοί αντι-παραγωγικοί πληθυσμοί» χωρίς δικαίωμα στην κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών τους.
Στα προσεχή πολυνομοσχέδια περιλαμβάνονται η διάλυση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, που στην ουσία σηματοδοτούν: τη μείωση των συντάξεων, τη σταδιακή κατάργηση των κρατικών εισφορών, την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Οι σχεδιαζόμενες αλλαγές του ασφαλιστικού προχωράνε πολύ παραπέρα από την περικοπή συντάξεων και μετατρέπουν το χαρακτήρα της ασφάλισης από στοιχειωδώς αναδιανεμητικό σε πλήρως ανταποδοτικό:
Η σύνταξη «σπάει» στα δύο, τη βασική ή εθνική και την ανταποδοτική. Η βασική σύνταξη ουσιαστικά λειτουργεί ως προνοιακή κάλυψη (αφού θα κυμαίνεται γύρω στα 350 ευρώ), θα έχει εισοδηματικά κριτήρια, το ακριβές ύψος της θα καθορίζεται από τις δημοσιονομικές δυνατότητες του κράτους (ρήτρα μηδενικού ελλείμματος) και προβλέπει αυξημένα όρια ηλικίας αφού θα δίνεται στα 62 έτη ηλικίας για 40ετή εργασία και στα 67 έτη για 15ετή εργασία. Έτσι η σύνταξη μετατρέπεται ουσιαστικά σε ένα επίδομα επιβίωσης, κι αυτό όχι για όλους, του οποίου η παροχή είναι αμφίβολη. Συγχρόνως, με την ενοποίηση επιτελείται μια ακόμη κλοπή αποθεματικών μέσω της κάλυψης των ελλειμμάτων ορισμένων ταμείων από τα αποθεματικά των πλεονασματικών.
Εκτός από το ασφαλιστικό, ένα ακόμα θέμα που περιλαμβάνεται στα νομοσχέδια του τελευταίου διαστήματος είναι η ρύθμιση κόκκινων δανείων. Η σημασία αυτού του ζητήματος έγκειται στην θεσμική κατοχύρωση των κατασχέσεων σπιτιών πρώτης κατοικίας που αναπόφευκτα οδηγεί σε μαζικές εξώσεις με αποτέλεσμα την αύξηση των αστέγων και τη στοιχειώδη δυνατότητα της στέγασης να τίθεται υπό αίρεση για τα κατώτερα στρώματα. Από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα έλεγχο πάνω σε ζωτικά για τους ίδιους θέματα, όπως των ασφαλιστικών τους ταμείων, των εισφορών κλπ, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διαχείρισή τους από το κράτος και τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που τα χρησιμοποιούν ως εργαλεία εξουσίας, κοινωνικού και ταξικού ελέγχου και εκβιασμού. Παραδείγματα της κρατικής διαχείρισης των ασφαλιστικών ταμείων προς όφελος των οικονομικά ισχυρών αποτελούν η διατήρηση των αποθεματικών σε τραπεζικούς λογαριασμούς με τραγικά χαμηλό επιτόκιο προκειμένου οι τράπεζες αυτές να χορηγούν θαλασσοδάνεια δισεκατομμυρίων και ο εξαναγκασμός των ασφαλιστικών ταμείων να αγοράσουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία αθετήθηκαν με την εφαρμογή του PSI.
Οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, τα κόκκινα δάνεια και οι κατασχέσεις, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, τα απελευθερωμένα ωράρια εργασίας, η περαιτέρω αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης με την ταυτόχρονη μείωση των συντάξεων και η απελευθέρωση, επί της ουσίας, των κατασχέσεων καταδεικνύουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο, για τους από τα κάτω, την αντικοινωνική και δολοφονική φύση του καπιταλισμού. Γίνεται αντιληπτό από τον καθένα πως η συνέχιση του καπιταλισμού σημαίνει τη φυσική και ψυχική μας εξόντωση. Η μακροχρόνια ανεργία οδηγεί μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στην απομόνωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση, μια συνθήκη η οποία λειτουργεί ενισχυτικά στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας, καθώς δημιουργεί ευνοϊκότερους όρους για την επίθεση και την καθυπόταξη της κοινωνίας.
Παράλληλα με τη λεηλασία προχωρά και η θεσμική θωράκιση του καθεστώτος απέναντι στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Θεσμοθετούνται προϋποθέσεις που καθιστούν ανέφικτη την προκήρυξη απεργίας με νόμιμους όρους, καταστέλλονται οι απεργιακοί αποκλεισμοί και επιχειρείται η ποινικοποίηση της μαχητικής συνδικαλιστικής δράσης, και κατά επέκταση των σωματείων βάσης τα οποία ορθώνουν αναχώματα και προτάσσουν τις ταξικές διεκδικήσεις απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία. Απέναντι στα ακόμα πιο σκληρά αντικοινωνικά μέτρα πρέπει να υψώσουμε αναχώματα στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων, να υπερασπιστούμε κάθε κεκτημένο δικαίωμα και να αποτελέσει αιτία πολέμου κάθε νομοσχέδιο που βαθαίνει τη φτώχεια και μας οδηγεί στο περιθώριο. Γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη σύνδεσης των αιτηματικών αγώνων και όλο και πιο φανερό πως οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι, τα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας δεν έχουν να περιμένουν τίποτα εναποθέτοντας τις τύχες τους στους κάθε λογής «ειδικούς» ή αυτόκλητους σωτήρες και προσβλέποντας στη θεσμική διευθέτηση των διεκδικήσεών τους.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες γνωρίζοντας καλύτερα τις πραγματικές τους ανάγκες οφείλουν να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους, να οργανωθούν και να αγωνιστούν, αντιϊεραρχικά και αντιθεσμικά, σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο. Η οργάνωση σε κοινωνικά, ταξικά και πολιτικά εγχειρήματα, η συμμετοχή σε συνελεύσεις γειτονιάς, σε σωματεία βάσης και αντιϊεραρχικές συλλογικότητες αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν να τεθούν αναχώματα στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων.
Με όπλα μας τη συλλογικοποίηση και τη ριζοσπαστικοποίηση των αντιστάσεων, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη δημιουργούμε τους όρους της αντεπίθεσής μας στο καθεστώς. Στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ αντιτάσσουμε τα κοινωνικά και ταξικά συμβούλια και αδιαμεσολάβητα και αντιϊεραρχικά συνεχίζουμε να βαδίζουμε στο δρόμο του αγώνα. Γιατί είναι πλέον αντιληπτό από όλους μας πως ο καπιταλισμός και κάθε κρατικό σύστημα εξουσίας το μοναδικό που μπορεί να μας προσφέρει είναι η εξαθλίωση και ο θάνατος και μοναδική διέξοδος αποτελούν οι αυτοοργανωμένοι, αδιαμεσολάβητοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, για τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ
απεργιακή συγκέντρωση στο Μουσείο 11πμ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
