Από το 2013 και μετά δίνεται μια σκληρή μάχη ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Εργατικά σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιών, πολιτικές ομάδες, συλλογικότητες εργαζομένων αλλά και ανέργων μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό τους πήραν τον αγώνα στα χέρια τους. Μέσα από τη συνάντηση τους έσπασαν το φόβο, την απομόνωση, την εργοδοτική τρομοκρατία προτάσσοντας την ταξική αλληλεγγύη, την οργάνωση και την αντίσταση τόσο μέσα αλλά και έξω από τους χώρους της δουλειάς.
Μέσω της συνεχούς πίεσης που ασκούν στους γραφειοκράτες εργατοπατέρες οι αγωνιζόμενοι κατάφεραν την κήρυξη απεργιών στον κλάδο του εμπορίου και όταν αυτό δεν κατέστη δυνατόν με αποκλεισμούς ανάγκασαν τους εργοδότες να κλείσουν τα μαγαζιά τους προσδίδοντας στις κινητοποιήσεις χαρακτηριστικά «άγριας απεργίας». Μέσω της πολύμορφης δράσης που περιελάμβανε μικροφωνικές, καθημερινές ενημερωτικές παρεμβάσεις μέσα στα καταστήματα, διαδηλώσεις, αποκλεισμούς μαγαζιών και απεργιακές περιφρουρήσεις κάθε Κυριακή τόσο στο κέντρο της μητρόπολης όσο και στις γύρω περιοχές έδωσαν και δίνουν μια δυναμική απάντηση στοχεύοντας στην κατάργηση του μέτρου στην πράξη.
Το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές επιχειρείται στο όνομα της πολυπόθητης ανάπτυξης, της τόνωσης της εθνικής οικονομίας, της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας όμως δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από την περαιτέρω όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης. Έρχεται να προστεθεί στη βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που περιλαμβάνουν την άμισθη εργασία, τα ελαστικά ωράρια εργασίας, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, την ανακύκλωση ανέργων μέσω των κοινωφελών προγραμμάτων, την μαύρη εργασία κτλ οδηγώντας στην περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής δύναμης πάντα προς όφελος του κεφαλαίου.
Αυτή ακριβώς την στρατηγική ακολουθούν και οι νέοι πολιτικοί διαχειριστές αποδεικνύοντας ότι το κράτος έχει συνέχεια και αποτελεί τον υπηρέτη του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διατήρηση της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, η προσπάθεια για απονοηματοδότηση και ποινικοποίηση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, καθώς και τα σχέδια για την αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου σχετικά με την προκήρυξη απεργιών (σε τέτοιο βαθμό που στην ουσία σημαίνει την κατάργησή τους). Ένα από τα πολλά παραδείγματα καταστολής και ποινικοποίησης των ταξικών αγώνων είναι η απόφαση του δικαστηρίου στις 1/12/15, το οποίο καταδίκασε δυο μέλη του ΣΥΒΧΑ(Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής) για την συμμετοχή τους στην απεργιακή περιφρούρηση στο βιβλιοπωλείο-κάτεργο ΙΑΝΟΣ την Κυριακή 28 Δεκέμβρη.
Το “νομικό” πλαίσιο για το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές αυτή τη στιγμή έχει διαμορφωθεί στις 8 Κυριακές το χρόνο, πάρα τις προεκλογικές υποσχέσεις. Δεν περιμέναμε και ούτε περιμένουμε να υπάρξει κρατική πολιτική η οποία να είναι «φιλεργατική», η εμπειρία των αγώνων έχει καταδείξει με τον πιο σαφή τρόπο, ότι, όταν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι οπισθοχωρούν και θρέφουν θεσμικές αυταπάτες, οδηγούνται στην ήττα.
Πιστοί υπηρέτες κράτους και κεφαλαίου τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. προσπαθούν με λαϊκισμούς να μας πείσουν για την επιτυχία του μέτρου, την ευτυχία των καταναλωτών και τη θετική του συνεισφορά στο κόσμο της εργασίας. Προσπαθούν να πλασάρουν έναν επίπλαστο διαχωρισμό μεταξύ του καταναλωτή και του εργαζομένου, ώστε να μας πείσουν ότι τα συμφέροντα μας έρχονται σε σύγκρουση. Προωθούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό επιδιώκοντας να κατακερματίσουν τη τάξη των από τα κάτω και να αποδυναμώσουν τους αγώνες για τη διεκδίκηση ακόμα και των στοιχειωδών δικαιωμάτων. Η εξατομίκευση, ο φόβος και ο κανιβαλισμός επιβάλλονται από τους κυρίαρχους ως όροι ζωής για τους εκμεταλλευόμενους και προβάλλονται ως η μόνη λύση για την επιβίωσή τους .
Η επιχειρούμενη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας αποτελεί ακόμη ένα μέτρο της βάρβαρης επίθεσης των αφεντικών στην πραγματικότητα του 3ου μνημονίου και στόχος τους είναι η κατάργηση της για όλους τους κλάδους. Εντάσσεται στην προσπάθεια καθιέρωσης ενός μοντέλου εργασίας όπου τα αφεντικά θα έχουν εργαζόμενους που θα δουλεύουν για όσο τους χρειάζονται, όποτε τους χρειάζονται, οποιαδήποτε ημέρα και ώρα, ανάλογα με τις ανάγκες κερδοφορίας τους. Η εφαρμογή της “λευκής νύχτας” με εμποροϋπαλλήλους να εξαναγκάζονται να δουλεύουν μέχρι τη 1 και τις 2 το πρωί είναι ενδεικτική των προθέσεών τους. Για το λόγο ο αγώνας αυτός αφορά όλους τους εργαζόμενους και όχι μόνο εκείνους στο εμπόριο.
Να συνδέσουμε τις εργατικές διεκδικήσεις με το σύνολο των αγώνων ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Να προωθήσουμε την ταξική αλληλεγγύη στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, μακριά από πλαστούς διαχωρισμούς και τεχνητές διαιρέσεις (εργαζόμενοι-άνεργοι, καταναλωτές-εργαζόμενοι κτλ.). Η οργάνωση σε πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες -αντιιεραρχικές, ριζοσπαστικές και αντικρατικές- και σε σωματεία βάσης σε κάθε κοινωνικό χώρο, στα σχολεία και τις σχολές, σε όλους τους εργασιακούς χώρους είναι επιβεβλημένη περισσότερο από ποτέ. Να προετοιμαστούμε για να διεξάγουμε πολιτικούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ανυποχώρητους, ακηδεμόνευτους και αντιθεσμικούς, οι οποίοι αποτελούν τον μοναδικό δρόμο που μπορεί να εξασφαλίσει φως στην άκρη του τούνελ. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται πίστη στις δυνάμεις μας, χρειάζεται πείσμα και αγώνας. Χρειάζεται συνείδηση πως το συμφέρον κάθε ενός από μας είναι δεμένο με το συμφέρον όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, πως η συνδιαλλαγή, η ανάθεση και η μεσολάβηση οδηγούν μόνο σε ήττες και καθυπόταξη. Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση και ο αγώνας από εμάς για εμάς είναι η μόνη βιώσιμη λύση.
ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΑΞΙΚΕΣ
