Από το 2010 με την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου και μέχρι σήμερα, η διαδικασία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στον ελλαδικό χώρο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Οι οργανωμένες μειοψηφίες της κυριαρχίας, κράτος και κεφάλαιο, ξεδιπλώνουν σταθερά το σχέδιο της υποτίμησης της ζωής και της εργασίας των από τα κάτω προκειμένου να διασώσουν την καπιταλιστική κερδοφορία και τα προνόμιά τους. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, έχει χρησιμοποιηθεί από την ντόπια και διεθνή ελίτ ολόκληρο το φάσμα του αστικού πολιτικού προσωπικού, προκειμένου να υλοποιήσει τους αντικοινωνικούς της σχεδιασμούς. Το βρώμικο ρόλο στην παρούσα φάση έχει αναλάβει η ρεφορμιστική αριστερά του σύριζα, με την απαραίτητη βοήθεια και σύμπραξη της δεξιάς.
Οι εκλογές του Σεπτέμβρη σηματοδότησαν μια ιδιαίτερη συνθήκη στην παραπάνω διαδικασία. Για πρώτη φορά, όλοι οι διεκδικητές της εξουσίας ήταν διακηρυγμένοι υπέρμαχοι των σχεδίων της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ έχοντας συνομολογήσει και συνυπογράψει το τρίτο μνημόνιο. Έχοντας δηλώσει όλοι διαθεσιμότητα να υλοποιήσουν την πολιτική που ονομάζουν εθνική ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση. Με λίγα λόγια μεγαλύτερη φτώχεια για τους από τα κάτω και μεγαλύτερα κέρδη για τα αφεντικά, τεράστια δάνεια για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τα οποία θα τα πληρώνει η κοινωνική πλειοψηφία εις το διηνεκές, ένταση του ελέγχου, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
“Το μνημόνιο έχει τρεις βασικές επιδιώξεις. Πρώτον να σώσει το τραπεζικό σύστημα που κατείχε κρατικά ομόλογα ξεφορτώνοντάς τα ως χρέος στις πλάτες του ελληνικού λαού που θα πρέπει να το ξεπληρώνει επί πολλές δεκαετίες. Δεύτερον, να επιτύχει την εσωτερική υποτίμηση μέσω μιας ακραίας και ακαριαίας λιτότητας, έτσι ώστε να μειωθεί δραστικά το δημοσιονομικό έλλειμμα, να συρρικνωθεί το μέγεθος της οικονομίας και να υποτιμηθεί το βιοτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας. Να καταστεί η ελληνική οικονομία ελκυστικότερη σε κάθε λογής επενδυτές ή αρπακτικά που θα αγοράσουν περιουσιακά στοιχεία σε τιμή ευκαιρίας ή θα ευνοηθούν από τις μειώσεις στους μισθούς και τις απώλειες στα εργασιακά δικαιώματα για να επενδύσουν. Τρίτον, να αναδιαρθρώσουν ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, έτσι ώστε να αυξηθούν τα δημοσιονομικά έσοδα μέσω μιας αποδοτικότερης φορολόγησης, να συρρικνώσουν το μαύρο χρήμα δημιουργώντας αποτελεσματικότερους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς με απώτερο στόχο την προώθηση ενός πλεονάσματος στην εξυπηρέτηση του χρέους. Το πλέγμα αυτό που ονομάζουμε σήμερα μνημόνιο και προϋποθέτει τη διαρκή εποπτεία, τους εκβιασμούς με την πιστωτική ασφυξία και το συνολικό έλεγχο της οικονομικής πολιτικής από την Τρόικα, είναι μια de facto συνθήκη που οριοθετείται με τους τρεις προαναφερθέντες άξονες. Μια συνθήκη που δεν αποσκοπεί, φυσικά, στην επανένταξη της Ελλάδας στην ομαλή πορεία της ευρωζώνης, αλλά στη διατήρηση μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων όπου τα μειονεκτήματα του Νότου γίνονται πλεονεκτήματα του Βορρά, σε ένα στρατηγικό παίγνιο που πλασάρει την ευρωπαϊκή οικονομία υπό την ηγεμονία της Γερμανίας στη νέα γεωπολιτική αναδιάταξη δυνάμεων μέσα στη σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική κρίση.”
Κ. Γουρνάς, φυλακές Δομοκού, Απρίλιος 2015
Επίσης, είχε προηγηθεί μια από τις μεγαλύτερες κινήσεις πολιτικής εξαπάτησης, το δημοψήφισμα του Ιούνη. Θεωρούμε πως η κίνηση του δημοψηφίσματος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια του σύριζα να κάμψει τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα μπορούσαν να προκύψουν από τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Χειριζόμενος άψογα επικοινωνιακά τη διαδικασία της «διαπραγμάτευσης» (ο επικοινωνιακός χαρακτήρας της «σκληρής» αυτής προσπάθειας φάνηκε από το τελικό της αποτέλεσμα, δηλαδή την άνευ όρων αποδοχή και μάλιστα με το παραπάνω, όλων των απαιτήσεων των διεθνών αφεντικών), προκήρυξε το δημοψήφισμα στο αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας θέτοντας ένα ψευτοδίλημμα στο οποίο δυστυχώς εγκλωβίστηκε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία αντιμετώπισε από τη μια την τρομοκρατία του αστικού μπλοκ και από την άλλη την ψεύτικη ελπίδα της αριστερής διαχείρισης. Δυστυχώς αναπτερώθηκαν οι αυταπάτες περί συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων και περί αγώνα και νίκης μέσω της κάλπης. Στην αστική δημοκρατία ωστόσο, η εκπροσώπηση και η συμμετοχή είναι μια φενάκη και έτσι το όχι μετατράπηκε το ίδιο βράδυ σε ναι και η υπογραφή του τρίτου μνημονίου έγινε πραγματικότητα. Η λογική της ανάθεσης νίκησε και ο κόσμος που πίστεψε, ότι μέσω της ψήφου μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση, για να μην περάσει ένα τρίτο μνημόνιο, οδηγήθηκε στην απογοήτευση και την παραίτηση.
Με τις επιπτώσεις, να μην έχουν γίνει ακόμα αισθητές κοινωνικά, ο σύριζα προκήρυξε εκλογές για να εξουδετερώσει την αριστερή αντιπολίτευση στο εσωτερικό του και να εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των μνημονιακών βουλευτών του. Παράλληλα έσπευσε να προλάβει την υλοποίηση του πρώτου πακέτου προαπαιτούμενων για να αποτρέψει την καταρράκωση της ριζοσπαστικής βιτρίνας πριν από τις εκλογές. Το αποτέλεσμα του Σεπτέμβρη ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Με τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας να στηρίζουν πλέον τον νέο αξιόπιστο συνεργάτη τους αφού πλέον είχε δώσει όλα τα διαπιστευτήρια υποταγής στα συμφέροντα των κυρίαρχων και τους κινδύνους βιβλικών καταστροφών από ενδεχόμενη νίκη του σύριζα να έχουν εξαφανιστεί το αποτέλεσμα ήταν ουσιαστικά μια επανάληψη εκείνου του Ιανουαρίου. Όμως με έναν απλό υπολογισμό παρατηρούμε ότι ο σύριζα κυβερνάει με τη ψήφο του 19% του εκλογικού σώματος και εάν αυτό το ποσοστό αναχθεί στο σύνολο του πληθυσμού τότε γίνεται ακόμη μικρότερο. Είμαστε μπροστά σε μια χρεωκοπία του θεσμού της αντιπροσώπευσης, η οποία αποτυπώθηκε στο ιστορικό ρεκόρ της αποχής που έφθασε στο 46,2%. Πλέον λιγότεροι άνθρωποι από ποτέ πιστεύουν στις διαδικασίες της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών του κράτους. Φυσικά δεν πιστεύουμε ότι αυτή η απαξίωση των εκλογών από μόνη της θα οδηγήσει την κοινωνία στην κατεύθυνση της έμπρακτης αμφισβήτησης και στην οργάνωση της δράσης για την ανατροπή του συστήματος. Σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας επικρατεί η λογική της παραίτησης, μια αίσθηση ανημποριάς και μιζέριας καθώς πιστεύει ότι η σημερινή κατάσταση είναι αδύνατον να αλλάξει και κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση είναι μάταιη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ελάχιστες και άμαζες κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν τις ημέρες ψήφισης του νέου μνημονίου και οι οποίες είχαν μια εικόνα χτυπητής αντίθεσης με τις μαζικότατες και δυναμικές, αντίστοιχες, κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων.
Όσο δύσκολη και αμετάβλητη κι αν φαντάζει όμως η κατάσταση, είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε. Πρέπει να βάλουμε στην άκρη την απογοήτευση, να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις, να κάνουμε πέρα κάθε αίσθημα παραίτησης και να σταθούμε στα πόδια και ο ένας δίπλα στον άλλο. Οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι αποτελούμε την πλειοψηφία της κοινωνίας και από εμάς εξαρτάται το αν θα συναινέσουμε στον κοινωνικό οδοστρωτήρα του καπιταλισμού. Οι αριστεροί ρεφορμιστές έχουν πλέον αποδείξει και αυτοί το ρόλο τους και το αποτέλεσμα της στρατηγικής τους προσυπογράφοντας την κατάργηση κάθε εργατικού κεκτημένου, φορτώνοντας ένα πελώριο χρέος πάνω στους εκμεταλλευόμενους και διατηρώντας όλους τους μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου και καταστολής. Η οργάνωση σε πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες- αντιιεραρχικές, ριζοσπαστικές και αντικρατικές- και σε σωματεία βάσης σε κάθε κοινωνικό χώρο, στα σχολεία και τις σχολές, σε όλους τους εργασιακούς χώρους είναι επιβεβλημένη περισσότερο από ποτέ. Να προετοιμαστούμε για να διεξάγουμε πολιτικούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ανυποχώρητους, ακηδεμόνευτους και αντιθεσμικούς, οι οποίοι αποτελούν τον μοναδικό δρόμο που μπορεί να εξασφαλίσει φως στην άκρη του τούνελ. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται πίστη στις δυνάμεις μας, χρειάζεται πείσμα και αγώνας. Χρειάζεται συνείδηση πως το συμφέρον κάθε ενός από μας είναι δεμένο με το συμφέρον όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, πως η συνδιαλλαγή, η ανάθεση και η μεσολάβηση οδηγούν μόνο σε ήττες και καθυπόταξη. Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση και ο αγώνας από εμάς για εμάς είναι η μόνη βιώσιμη λύση.
…για την κοινωνική επανάσταση
… για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας
… για την αναρχία και τον κομμουνισμό
