μοναδικό δίλημμα ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Το μόνο πραγματικό δίλημμα είναι η συνέχιση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης με ακόμα πιο δυσμενείς όρους και με την βούλα της «κοινωνικής συναίνεσης» ή οι αυτοοργανωμένοι, ριζοσπαστικοί, αντιϊεραρχικοί αγώνες ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους υπερκρατικούς μηχανισμούς για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Τη σημερινή συνθήκη συνθέτουν από τη μια οι εκβιασμοί της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ για περαιτέρω μέτρα στην κατεύθυνση της όξυνσης της λεηλασίας των ζωών μας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης προκειμένου να μας μετατρέψουν σε πειθήνια, υποτελή και εξαθλιωμένα όντα και από την άλλη οι λεονταρισμοί μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο «σοσιαλιστικό» πρόγραμμά της και την παραμονή στον μηχανισμό της ΕΕ με αποτέλεσμα να βρίσκεται μπροστά στα αδιέξοδα της ίδιας της πολιτικής της, που σέβεται τα μνημόνια και προσπαθεί να τα εξανθρωπίσει.
Οι υπερκρατικοί μηχανισμοί ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ δεν είναι τίποτε άλλο από μηχανισμοί εξουσίας, επιβολής και ελέγχου, μηχανισμοί που προωθούν τα συμφέροντα των υπερεθνικών ελίτ και ευθύνονται για την καταστροφή και τη λεηλασία των κοινωνιών και του πλανήτη. Οι διάφοροι ανταγωνισμοί μεταξύ τους (εξαιτίας των συμφερόντων που εξυπηρετούν της Ευρώπης υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, της βόρειας Αμερικής, της Ρωσίας, της Κίνας) δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν. Η μοναδική επιδίωξή τους είναι η προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου και η διαιώνιση του καπιταλισμού. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκουν να έχουν «συνεργάτες» στις διάφορες χώρες οι οποίοι να υπακούουν πρόθυμα και να προωθούν τα σχεδιά τους χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η εναλλαγή στην πολιτική διαχείριση του ελληνικού κράτους διατάραξε αυτή την ισορροπία παρά τα διαπιστευτήρια που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Την ισορροπία αυτή επιθυμεί να αποκαταστήσει το φιλελεύθερο-συντηρητικό κομμάτι και οι πολιτικοί εκφραστές του (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ποτάμι, ακόμα και Χ.Α.), οι οποίοι επιδιώκουν να αναρριχηθούν στην εξουσία. Έτσι βλέπουμε τον δεξιό και συντηρητικό εσμό να αναδύεται και να διοργανώνει συλλαλητήρια στο σύνταγμα για να μείνουμε στην ΕΕ με όποιο κόστος, φυσικά για τους από τα κάτω. Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να εξελίσσεται ένα όργιο προπαγάνδας από τα αστικά ΜΜΕ υπέρ του ΝΑΙ, παρουσιάζεται μια εικόνα καταστροφής και πανικού η οποία απλώς δεν υπάρχει παρά μόνο στα δελτία ειδήσεων των διαφόρων έμισθων δημοσιογράφικών καθαρμάτων τύπου Πορτοσάλτε και Μπογδάνου. Την ίδια στιγμή οι τράπεζες με απόφαση της ΕΚΤ κηρύσουν lock out, παρακρατούν τις οικονομίες χιλιάδων ανθρώπων, δημιουργώντας οικονομική ασφυξία και σπέρνουν τον τρόμο, τα αφεντικά απειλούν με απολύσεις ενώ όλοι αυτοί που υπογράψανε τα προηγούμενα μνημόνια και καταλήστευσαν το δημόσιο (καθάρματα τύπου Γεωργιάδη-Βενιζέλο-Μητσοτάκη) αναγορεύονται εθνικοί προστάτες. Οι αστοί επιδιώκουν η κοινωνία να πει το πολυπόθητο για αυτούς ΝΑΙ, ώστε να συνεχίσουν με την συναίνεσή της να τη λεηλατούν και να την εξοντώνουν καθημερινά. Όμως οι φτωχοί, οι άνεργοι και οι επισφαλείς, οι εξαθλιωμένοι, οι εργάτες και οι εργαζόμενοι δεν είμαστε στη ίδια πλευρά με το αστικό μπλοκ, ούτε έχουμε τα ίδια συμφέροντα, ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑΞΙΚΟΙ ΕΧΘΡΟΙ και τα πλούτη τους είναι το αίμα μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέος πολιτικός διαχειριστής προσπάθησε να εφαρμόσει μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού, διέσπειρε την «ελπίδα» ότι όλα μπορούν να αλλάξουν, ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει η Ευρώπη των λαών, ότι το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» με λίγη υπομονή και κατανόηση θα γίνει, ότι οι συνομιλίες με τους εταίρους θα καρποφορήσουν, ότι τα μνημόνια θα καταργηθούν και η λιτότητα θα τερματιστεί. Η πραγματικότητα φυσικά ήταν και είναι «λίγο» διαφορετική, οι «εταίροι» δεν είναι φίλοι μας, αλλά στυγνοί μηχανισμοί εξουσίας και επιβολής, τα μνημόνια δεν τελειώνουν με «έντιμες» συμφωνίες, η καταστολή και η προπαγάνδα ενάντια στους απείθαρχους χρειάζεται, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η frontex είναι η απάντηση στους μετανάστες, η εξόρυξη χρυσού και η καταστροφή της Β.Α. Χαλκιδικής προς όφελος το Μπόμπολα και της Eldorado gold καλά κρατεί, οι συλλογικές συμβάσεις και οι κατώτατοι μισθοί των 700ευρώ θέλουν την συναίνεση των αφεντικών, ο ΕΝΦΙΑ εξακολουθεί να εισπράττεται, η κυριακάτικη αργία και οι εργατικές κατακτήσεις θέλουν λίγο παραπάνω «κατανόηση και υπομονή». Η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στα δικά της αδιέξοδα, γιατί όλα αυτά που προανήγγειλε δεν πραγματοποιούνται με καπιταλιστικές μεθόδους και χωρίς ΡΗΞΗ με την ΕΕ. Μπροστά στο δικό της αδιέξοδο επιχειρεί να μετακυλήσει την ευθύνη για την εφαρμογή ενός μνημονίου στις πλάτες της κοινωνίας (όπως έκανε από την πρώτη στιγμή με τα κυβερνητικά συλλαλητήρια του Φλεβάρη) μέσω του δημοψηφίσματος. Προωθεί το ΟΧΙ παρουσιαζοντάς το ώς αξιοπρεπή και πατριωτική απάντηση του περήφανου λαού(προωθώντας την εθνική ενότητα) και θέτει εντέλει το αποπροσανατολιστικό και ψεύτικο ερώτημα «μνημόνιο των θεσμών ή μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ». Στην ουσία προσπαθεί να βγει αλώβητη, όσο μπορεί, να διασώσει το αριστερό προσωπείο και να κρατήσει τη διακυβέρνηση και την «επόμενη» μέρα. Μια επόμενη μέρα που είτε με το ένα μνημόνιο είτε με το άλλο, οι διαφορές για τους από τα κάτω θα είναι μικρές.
Η λύση για τους από τα κάτω δεν μπορεί παρά να είναι η αποδέσμευση από την ευρωπαϊκή ένωση και η ρήξη με κάθε υπερκρατικό μηχανισμό εξουσίας (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ). Η αποδέσμευση από αυτούς τους μηχανισμούς και η άρνηση προσαρμογής και εναρμόνισης με τις επιταγές τους είναι ο μοναδικός δρόμος στον οποίο μπορούν να ελπίζουν οι από τα κάτω αν θέλουν ένα καλύτερο μέλλον. Αυτός ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και σίγουρα δεν θα μας οδηγήσει κανένας κυβερνητικός υπάλληλος του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Η κάθε κυβέρνηση το μόνο που θα προσπαθήσει να κάνει είναι να διασφαλίσει τα συμφέροντα των από τα πάνω, να διατηρήσει τα προνόμιά της και να εξασφαλίσει την ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν οι ενδοεξουσιαστικές διαμάχες και οι λυκοφιλίες, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τα επικοινωνιακά παιχνίδια.
Το δημοψήφισμα έρχεται να ενδυναμώσει το καθεστώς και να θέσει σε ακόμη χειρότερη θέση τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους. Το ερώτημα που τίθεται είναι με ποια μέτρα θέλουμε να συνεχιστεί και να οξυνθεί η ταξική μας λεηλασία. Μέσω του δημοψηφίσματος προσπαθούν να κάνουν την κοινωνία «συνένοχη» και «συνυπεύθυνη» για την φτωχοποίηση και την εξαθλίωσή της. Είτε ΟΧΙ είτε ΝΑΙ το ερώτημα τίθεται από τους από τα πάνω και εξυπηρετεί τις δικές τους επιδιώξεις και δεν υπάρχουν περιθώρια για επανοηματοδοτήσεις της μιας και της άλλης απάντησης. Δεν ερωτούμαστε αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε από την ΕΕ, έτσι και αλλιώς οι ρήξεις με τον κόσμο της εξουσίας δεν γίνονται με ψήφους, Grexit και στημένα ερωτήματα, γίνονται όταν θέτουμε τους δικούς μας ταξικούς όρους, έχοντας πίστη στις δυνάμεις μας και στο ίδιο το κίνημα, μέσα από οργανωμένους αγώνες των από τα κάτω, μέσα στους δρόμους και στήνοντας οδοφράγματα, μέσα από επαναστάσεις, μέσα από την καταστροφή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, επιδιώκοντας την συνολική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και οραματιζόμενοι μια άλλη κοινωνία.
Πρέπει να ξαναπούμε ότι ο μοναδικός αρμόδιος και ικανός να διαχειριστεί τις ανάγκες του είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο εκμεταλλευόμενος. Καμία γραφειοκρατική και ιεραρχική ομάδα που διψάει για εξουσία δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, είτε αυτή είναι «συντηρητική» και αντιδραστική είτε «προοδευτική». Η αυτοοργάνωση και η αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας μπορεί και πρέπει να αποδομήσει το κύρος και την εξουσία των κρατικών και οικονομικών θεσμών εάν η κοινωνία θέλει κάποτε να ζήσει εκτός ζυγού των κάθε λογής πολιτικών εξουσιαστών και οικονομικών αφεντικών.
Να αναδείξουμε και να βάλουμε μπροστά τα προταγματά μας για κοινωνική επανάσταση και συνολική ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου και να σκιαγραφήσουμε το οραμά μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, οργανωμένη σε κομμούνες, η οποία θα βασίζεται στις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Για την αταξική και κομμουνιστική προοπτική που μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική ελπίδα για τους από τα κάτω.
ΟΧΙ στην ανάθεση των ζωών μας και στην υποταγή σε κράτος, ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο
ΝΑΙ στους αδιαμεσολάβητους αγώνες για την κοινωνική χειραφέτηση
Ούτε ευρώ-ούτε και δραχμή κοινωνικός αγώνας και πάλη ταξική
Οργάνωση και αγώνας για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, για την αναρχία και τον κομμουνισμό
