ΠΕΜΠΤΗ 12 ΜΑΡΤΙΟΥ, 7μμ, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Πόλεμος σε κάθε εξουσία ότι προσωπείο και να φοράει
Θα ήταν απλό να πούμε ότι ως αναρχικοί όποια κυβέρνηση και να είναι στην εξουσία η κίνησή μας, ο αγώνας δεν σταματάει, δεν μειώνεται, δεν περιμένει-προσμένει, αλλά συνεχίζει με αμείωτη ένταση μέχρι την ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου. Αποδεικνύεται όμως ότι δεν φθάνουν οι αρχές μας και οι διακηρυγμένες θέσεις μας, πρέπει όλα αυτά να τα γειώσουμε στη πραγματικότητα. Είναι η στιγμή που οι αντιλήψεις μας πρέπει να δώσουν με ιδιαίτερη δυναμική και σταθερότητα τη μάχη για να διαλύσουν τις θεσμικές αυταπάτες. Θα το ξαναπούμε ότι όποιος κι αν είναι ο εκάστοτε πολιτικός διαχειριστής (είτε προοδευτικός είτε συντηρητικός) το καπιταλιστικό σύστημα θα συνεχίσει να υπάρχει και η εκμετάλλευση και η καταπίεση θα διαιωνίζεται και θα εντείνεται εις βάρος των από τα κάτω.
Ο σύριζα έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του -ήδη από την εξέγερση του 2008 και με τελευταίο δείγμα την πρότασή του για το «βραχιολάκι» ως λύση στην απεργία πείνας του Ρωμανού- ότι μπορεί να διασφαλίσει την πολυπόθητη για τα αφεντικά, κοινωνική ειρήνη, η οποία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των σχεδιασμών του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα ακολουθώντας την παραδοσιακή κομματική-προεκλογική συνταγή μοίρασε αφειδώς υποσχέσεις πείθοντας μεγάλα κομμάτια των καταπιεσμένων ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, το βιοτικό επίπεδο θα ανέβει και οι συνθήκες θα βελτιωθούν. Αποτέλεσμα ήταν η εκλογή του σύριζα και η δημιουργία κυβέρνησης με τους «ανεξάρτητους έλληνες» του ακροδεξιού Καμμένου (ακροδεξιού ακόμα και μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα από το ναζιστικό κόμμα της χρυσής αυγής και την εμφάνιση διαφόρων όψιμων πολέμιων των ναζί). Από την πρώτη στιγμή της συγκυβέρνησης δεξιάς και αριστεράς έγινε κατανοητό ότι το μόνο που μπορούμε να προσμένουμε είναι θεαματικές κωλοτούμπες, επικοινωνιακά παιχνίδια (λουλούδια στο σκοπευτήριο της Καισαριανής ο Τσίπρας και στεφάνι στα Ίμια ο Καμμένος), αναδιπλώσεις όσων αφορά τις προεκλογικές εξαγγελίες (κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, τερματισμό των ιδιωτικοποιήσεων, κ.α.), συνεχόμενες αναβολές όσων αφορά την υλοποίηση των υποσχέσεων (βασικός μισθός στα 750 ΟΤΑΝ ανακάμψουν οι βιομήχανοι, ιθαγένεια, σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους κ.α.). Μέσα σε αυτή την κατάσταση γινόμαστε μάρτυρες κυβερνητικών συγκεντρώσεων, για τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης. Συγκεντρώσεις εθνικής ομοψυχίας και ενότητας που το μόνο που θα προσφέρουν είναι να αμβλύνουν την ταξική αντίληψη των από τα κάτω (εκτός αν τώρα με κυβέρνηση αριστεράς η ταξική πάλη τελείωσε) και να να νομιμοποιήσουν την όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, δημιουργώντας αυταπάτες ότι ο εχθρός είναι μόνο οι «κακοί γερμανοί» και όχι οι διακρατικοί μηχανισμοί της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, τα αφεντικά και οι εκάστοτε πολιτικοί διαχειριστές τους.
Κάτι που έχει αποδείξει η ιστορία είναι ότι η κατάσταση των από τα κάτω δεν αλλάζει ούτε με κυβερνητικές εξαγγελίες, ούτε με αριστερούς λεονταρισμούς (χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα όπως αποδεικνύεται). Οι υπερεθνικές ελίτ και οι διακρατικοί σχηματισμοί είναι αυτοί που δίνουν το τέμπο σύμφωνα με το οποίο κινούνται οι κυβερνήσεις και ιδίως οι υποτελείς των υπανάπτυκτων χωρών του νότου. Η αποδέσμευση από αυτούς τους μηχανισμούς και η άρνηση προσαρμογής και εναρμόνισης με τις επιταγές τους είναι ο μοναδικός δρόμος στον οποίο μπορούν να ελπίζουν οι από τα κάτω αν θέλουν ένα καλύτερο μέλλον. Αυτός ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και σίγουρα δεν θα μας οδηγήσει κανένας κυβερνητικός υπάλληλος του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Η κάθε κυβέρνηση το μόνο που θα προσπαθήσει να κάνει είναι να διασφαλίσει τα συμφέροντα των από τα πάνω, να διατηρήσει τα προνόμιά της και να εξασφαλίσει την ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν οι ενδοεξουσιαστικές διαμάχες και οι λυκοφιλίες, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τα επικοινωνιακά παιχνίδια.
Το μοναδικό μας μέλημα πρέπει να είναι η οργάνωση των από τα κάτω μέσα από οριζόντιες, αυτοοργανωμένες και αντιιεραρχικές διαδικασίες, ενάντια στους θεσμούς και τις λογικές ανάθεσης, με γνώμονα το συμφέρον της τάξης των εκμεταλλευόμενων. Λύσεις στα προβλήματα μας μπορούν να δοθούν μόνο από τους ίδιους τους καταπιεσμένους μακριά και έξω από τους μηχανισμούς καταπίεσης και εκμετάλλευσης, σε μια αντικαπιταλιστική και αντικρατική κατεύθυνση.
Είναι περισσότερο επιτακτικό τώρα όσο ποτέ να εκμεταλλευτούμε τα κενά και τις ιδιαιτερότητες που προκύπτουν από την εναλλαγή στην διακυβέρνηση, για να εντείνουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, ριζοσπαστικοποιώντας το λόγο και τη δράση μας. Ώστε το μαύρο μέλλον που μας προετοιμάζουν να μας βρει σε θέση ισχύος πολιτικά και οργανωτικά και να δώσουμε με όρους νίκης τη μάχη για την αταξική κοινωνία, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.
Πέντε σημεία για μια συζήτηση σχετικά με τη νέα συνθήκη μετά την εναλλαγή στην διακυβέρνηση
και η χάραξη της στρατηγικής μας ως αναρχικοί
-Η νέα κυβέρνηση ανήλθε στην εξουσία αφομοιώνοντας τις αντιστάσεις και κεφαλαιοποιώντας τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Ταυτόχρονα έδωσε τα απαραίτητα εχέγγυα ότι μπορεί να διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη (από την εξέγερση το Δεκέμβρη του 2008 έως την απεργία πείνας του αναρχικού Ν. Ρωμανού).
-Το δόγμα τάξη και ασφάλεια αντικαταστάθηκε από τα επικοινωνιακά παιχνίδια, το εμπόριο ελπίδας, τις υποσχέσεις (τα οποία φυσικά πατάνε πάνω στις αυταπάτες και τις φρούδες ελπίδες μεγάλου μέρους της κοινωνίας ότι η κατάσταση μπορεί να επανέλθει στις μέρες των διακοποδανείων του 1996) και το μαστίγιο με το καρότο, τουλάχιστον προσωρινά όσο η μέθοδος της αφομοίωσης και της υφαρπαγής της κοινωνικής συναίνεσης φέρνει αποτελέσματα.
-Κυβερνητικά συλλαλητήρια ή αλλιώς «όλοι μαζί μπορούμε, αλλά και όλοι θα έχουμε την ίδια ευθύνη». Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα προσέφεραν υποστήριξη στη νέας κυβέρνηση και δημιούργησαν ένα κλίμα εθνικής ενότητας και ομοψυχίας ώστε να μοιράσουν, οι νέοι πολιτικοί διαχειριστές, τις ευθύνες της ΒΕΒΑΙΗΣ ήττας των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Επίσης αποτέλεσαν το κατάλληλο μέσο για να ενισχυθεί το καταρρακωμένο κύρος των θεσμών. Οι θεσμοί τα τελευταία χρόνια όχι μόνο έχουν χάσει την εμπιστοσύνη μεγάλων κοινωνικών κομματιών, αλλά έχουν απαξιωθεί. Μην ξεχνάμε ότι η κρίση δεν ήταν και είναι μόνο οικονομική, αλλά επηρέασε ολόκληρο το καπιταλιστικό οικοδόμημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για το σύστημα ήταν ότι η κρίση ήταν και είναι και θεσμική. Η απαξίωση και έλλειψη πίστης στους θεσμούς αποτελεί από τα μεγαλύτερα προβλήματα για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς διαχειριστές του. Οι συγκεντρώσεις στήριξης του συριζα αποτέλεσαν και το μέσο για να ξαναποκτήσουν οι θεσμοί το χαμένο κύρος τους, αυτό που εξέπεμπαν τα συλλαλητήρια είναι ότι σημασία έχει ποιος διαχειρίζεται τους θεσμούς και όχι η φύση των ίδιων των θεσμών.
-Η δικιά μας στάση καταρχήν οφείλει να μας διαχωρίζει από τους νέους και «εναλλακτικούς» πολιτικούς διαχειριστές δεν μπορεί όμως να χαρακτηρίζεται απλώς από μια αντί-σύριζα ρητορική, διότι με αυτόν τον τρόπο θα καταλήξουμε να ετεροκαθοριζόμαστε και να αποτελούμε μια αριστερή αντιπολίτευση(ανταρσυα, ΚΚΕ), που θα γκρινιάζουμε γιατί ο συριζα δεν κάνει πράξει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Οφείλουμε να αναδείξουμε τις αντιφάσεις των κυβερνώντων, να πατήσουμε σε αυτές, να εντείνουμε και να ριζοσπαστικοποιήσουμε τόσο τους αγώνες που διεξάγονται όσο και τη δράση μας. Να εκμεταλλευτούμε τα πιθανά κενά, που δημιουργήθηκαν ή θα δημιουργηθούν από την εναλλαγή στον κρατικό μηχανισμό και να πετύχουμε μικρές ή μεγάλες νίκες για το στρατόπεδο των από τα κάτω. Να οργανωθούμε, δημιουργώντας δομές πολιτικές και κοινωνικές ώστε να μπορούμε να κεφαλαιοποιούμε τις δυνάμεις μας, να δίνουμε απαντήσεις σε κεντρικό επίπεδο, να συσπειρώνουμε και να συναντιόμαστε με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια και ταυτόχρονα να προετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα όπου θα καλεστούμε να αντιμετωπίσουμε αυτούς που θα αντικαταστήσουν το σύριζα(μετά την θορυβώδη πτώση του) και σίγουρα θα ανήκουν στο χώρο τις ακροδεξιάς και του φασισμού.
-Πρέπει να ξαναπούμε ότι ο μοναδικός αρμόδιος και ικανός να διαχειριστεί τις ανάγκες του είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο εκμεταλλευόμενος. Καμία γραφειοκρατική και ιεραρχική ομάδα που διψάει για εξουσία δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, είτε αυτή είναι «συντηρητική» και αντιδραστική είτε «προοδευτική». Η αυτο-οργάνωση και η αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας μπορεί και πρέπει να αποδομήσει το κύρος και την εξουσία των κρατικών και οικονομικών θεσμών εάν η κοινωνία θέλει κάποτε να ζήσει εκτός ζυγού των κάθε λογής πολιτικών εξουσιαστών και οικονομικών αφεντικών.
Να αναδείξουμε και να βάλουμε μπροστά τα προταγματά μας για κοινωνική επανάσταση και συνολική ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου και να σκιαγραφήσουμε το οραμά μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, η οποία θα βασίζεται στις αρχές της ισότητας, της ελευθερία και της αλληλεγγύης. Για την αταξική και κομμουνιστική προοπτική που μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική ελπίδα για τους από τα κάτω.
ΠΕΜΠΤΗ 12 ΜΑΡΤΙΟΥ, 7μμ, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΣΥΖΗΤΗΣΗ:
«σχετικά με τη νέα συνθήκη μετά την εναλλαγή στην διακυβέρνηση
και η χάραξη της στρατηγικής μας ως αναρχικοί»
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
στη Νέα Σμύρνη και τις γύρω περιοχές
e-mail: vogliamo_tutto@espiv.net
http://vogliamotutto.espiv.net
