“Με σταθερά βήματα προς τον ολοκληρωτισμό”
Ε ναι λοιπόν, συνέβη και αυτό. Ο φυσικός εκπρόσωπος των δανειστών-εκβιαστών της χώρας, ο πρώην πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος, ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι πλέον επικεφαλής της νέας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με τις πλάτες σύσσωμου του αστικού μπλοκ εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ). Μέσα από την τεράστια πίεση που ασκήθηκε από τις μαζικές -και εκάστοτε βίαιες- διαδηλώσεις, τις συνεχείς και μόνιμες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον του πολιτικού προσωπικού των τραπεζών, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου (Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ) αποφάσισαν ότι πλέον δεν είναι ανεκτή ούτε καν η ψευτοαντιπροσώπευση του λαού στη κυβέρνηση και ότι πλέον θα αναλάβουν αυτοπροσώπως τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι ίδιες πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα να μην παράγει ούτε αρκετό σιτάρι για τη διατροφή του πληθυσμού της και έχουν καταντήσει τους λαούς έρμαιο των τοκογλυφικών συμφερόντων καλούνται πλέον να κυβερνήσουν χωρίς καμία κοινωνική νομιμοποίηση.
Έχουν βέβαια και πάλι συμμάχους τα αστικά ΜΜΕ μέσα από τα οποία αποκαλύφθηκε και η τεράστια ανησυχία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου για την επερχόμενη έκρηξη της λαϊκής οργής, όταν ανακουφισμένα ζητωκραύγαζαν για το πρώτο επιτέλους βήμα για την (έκτη) σωτηρία της χώρας.
Μοναδικός στόχος της νέας κυβέρνησης η εφαρμογή των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου, δηλαδή η ταφόπλακα στα εργασιακά δικαιώματα και στα υπολείμματα κοινωνικών κατακτήσεων με την υπογραφή νέου δανείου και Μνημονίου. Η πρώτη ομιλία Παπαδήμου στη Βουλή ήταν ξεκάθαρη. Τέλεια επανάληψη των διακηρύξεων του Βενιζέλου και του Παπανδρέου για την αναγκαιότητα διάσωσης του ευρώ στις πλάτες των εργαζόμενων, των καταπιεσμένων, της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η εξασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών και των επίδοξων επενδυτών στον ελλαδικό χώρο έχουν πλέον πάρει τέτοιο επιτακτικό χαρακτήρα που ξεπερνούν τα εμπόδια εννοιών όπως «λαϊκή εντολή», «δημοκρατική νομιμοποίηση», «κοινωνική συναίνεση». Έννοιες τις οποίες ανέκαθεν απεχθανόμασταν και κατακρίναμε καθώς ήταν ενταγμένες στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας και λειτουργούσαν παραπλανητικά για να κρύψουν την πραγματική αλήθεια: Ότι στον τόπο αυτό, και οπουδήποτε υπάρχει κυριαρχία του κράτους και των αφεντικών, κουμάντο κάνει η οικονομική και πολιτική ελίτ και σχεδόν καμία σημασία δεν έχει η κοινωνική θέληση. Όλοι εκείνοι όμως οι οποίοι βαυκαλίζονταν με την ύπαρξη δημοκρατίας ας έρθουν ενώπιον των ευθυνών τους και ας συνειδητοποιήσουν ότι πλέον απροκάλυπτα θα δουλεύουν περισσότερο για να πληρώνονται καλύτερα οι τραπεζίτες. Αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον.
Δε θα μπορούσε με πιο γλαφυρό τρόπο να αποκαλυφθεί τι ακριβώς σημαίνει εθνικό συμφέρον παρά με τη δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας η οποία απλώς θα επικυρώσει την υποδούλωση της εργατικής τάξης και το ξεπούλημα των φυσικών πόρων και υποδομών της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο και στη συνέχεια θα επιτρέψει στον «κυρίαρχο λαό» (εδώ πραγματικά γελάμε) να επιλέξει πιο κόμμα θέλει να τον κυβερνήσει με τη διενέργεια εκλογών. Και όσο η κρίση θα βαθαίνει η εθνική ενότητα θα αποκαλύπτει περισσότερο τον ταξικό της χαρακτήρα.
Οι μάσκες πέφτουν, το αστικό μέτωπο συσπειρώνεται
Κάτω από το φόβο αποσταθεροποίησης σύσσωμου του πολιτικού συστήματος είναι απολύτως αναμενόμενη η συσπείρωση των πυλώνων του. Έτσι, απολύτως αναμενόμενη η κωλοτούμπα της ΝΔ. Οι κόκκινες γραμμές για το λάθος «μείγμα πολιτικής» και το «λάθος φάρμακο» ξεχάστηκαν σε ένα βράδυ κάτω από την πίεση του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος και των μεγάλων ευρωπαϊκών αφεντικών. Ο Σαμαράς έχει απομείνει να επαναλαμβάνει αυτιστικά (μήπως και το πιστέψει και ο ίδιος) πως στηρίζει την κυβέρνηση αλλά δε συγκυβερνά.
Όσον αφορά τους φασίστες του Καρατζαφέρη έχουμε να πούμε ότι βάλανε την υπογραφή τους στην καταλληλότερη κυβέρνηση που θα μπορούσαν, αυτή που τους αρμόζει ως γνήσιοι νοσταλγοί των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ως τέτοιοι θα αντιμετωπιστούν από την επερχόμενη λαϊκή έκρηξη. Ολόκληρος ο αστικός συρφετός υπέγραψε για τη δημιουργία της πλέον εχθρικής προς την κοινωνία κυβέρνησης της μεταπολίτευσης.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί του έργου αστική δημοκρατία τι έπραξαν? Σαφέστατα τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς (Σύριζα- ΚΚΕ) ξέρουν καλά να διαχειρίζονται την “επαναστατικότητα” τους. Θεωρώντας για τους δικούς του ψηφοθηρικούς λόγους ότι οι εκλογές είναι η “λύση” δεν συναίνεσαν στην δημιουργία της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Επέλεξαν να εξαργυρώσουν την άρνησης τους στις κάλπες. Δηλαδή η αριστερά της ανατροπής και της ρήξης παίζει το χαρτί του εκλογικού μηχανισμού που αποτελεί την βάση της νομιμοποίησης της βαρβαρότητας!
Μοντέλο τεχνοκράτης.
Το μοντέλο τεχνοκρατικής διακυβέρνησης (δηλαδή τεχνοκράτης- πρωθυπουργός) μπορεί να θεωρηθεί εικόνα απ την μελλοντική αστική εξουσία. Όπως φαίνεται και από τις εξελίξεις στην Ιταλία(εκεί έχουμε μια κυβέρνηση στο σύνολο της τεχνοκρατική) υπάρχει μια στροφή προς την κατεύθυνση αυτή ώστε τα καπιταλιστικά think tank να αναλάβουν και επισήμως την πολιτική διαχείριση. Το πολιτικό σύστημα παίζει αυτό το χαρτί διαβλέποντα σε δυο στόχους. Ο πρώτος έχει να κάνει μ’ ένα mediako- επικοινωνιακό παιχνίδι. Το σύστημα έχοντας αντιληφθεί ότι τα πολιτικά πρόσωπα έχουν απαξιωθεί πλήρως ως εικόνα και όχι μόνο θέτει αυτά σε δεύτερο ρόλο και ανάγει ένα νέο “υποκείμενο” στο προσκήνιο. Τον τεχνοκράτη διαχειριστή του πολιτικού συστήματος. Ο δεύτερος στόχος που είναι και πιο ουσιαστικός από πλευράς του συστήματος είναι να πείσει ότι το πρόβλημα είναι θέμα προσώπων και όχι πολιτικών επιλογών. Επιχειρείται δηλαδή η απολιτικοποίηση της συστημικής κρίσης προκείμενου να αποκρυφτεί η πραγματική της αιτία που είναι η ίδια λειτουργία του συστήματος. Εδω θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ότι το σύστημα εκμεταλλεύτηκε εύστοχα και τις “φωνές” από μερίδα της κοινωνίας και διανοουμένων της, για την ύπαρξη ειδικών ανθρώπων που θα επιλύσουν τα προβλήματα της χώρας. Φωνές εχθρικές σε μας καθώς όπως έχουμε ξαναφέρει τα τωρινά προβλήματα του καπιταλισμού δεν είναι κακές στιγμές άλλα δομικά του προβλήματα. Αυτό που αποσκοπείτε με αυτή την τεχνοκρατική στροφή είναι η ανάκτηση της εύθραυστης πια κοινωνικής ειρήνης.
“Το τυρί στην φάκα έχει μπει..”
Το σύστημα στην προσπάθεια να εκβιάσει την κοινωνική συναίνεση συσπειρώνεται πλήρως. Το καπιταλιστικό οικοδόμημα πλέον δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα παραπάνω από περαιτέρω αναβάθμιση της καταστολής, φτώχεια και εξαθλίωση. Όσο νωρίτερα το αντιληφθούμε τόσο γρηγορότερα θα κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση: στην συνειδητοποίηση της ταξικής θέσης του καθενός, τη συνειδητή επιλογή συμμετοχής σε ένα ευρύ μαχητικό ανατρεπτικό κίνημα, την έμπρακτη αλληλεγγύη ανάμεσα στα αγωνιζόμενα κομμάτια.
Γιατί δεν σκοπεύουμε να βάλουμε πλάτη για κανένα εθνικό συμφέρον για καμιά εθνοσωτήρια κυβέρνηση. Το μόνο μας συμφέρον είναι το συμφέρον των καταπιεσμένων το συμφέρον της τάξης μας.
ΚΑΜΙΑ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗ, ΚΑΜΙΑ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΗ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
