Περί εκλογικών αυταπατών
Οι προλετάριοι, μέσα από τις αποτυχίες και τις προδοσίες των κυρίαρχων τάξεων κατάλαβαν ότι έφτασε η ώρα να σώσουν την κατάσταση, παίρνοντας στα χέρια τους τη διεύθυνση των δημόσιων υποθέσεων…Κατάλαβαν ότι είναι επιτακτικό τους καθήκον και απόλυτο δικαίωμά τους να γίνουν κύριοι της τύχης τους….”
(Κεντρική Επιτροπή της Κομμούνας, 18 Μαρτίου 1871)
Μέσα σε ένα κλίμα απεγνωσμένων φωνών για εθνικό καθήκον συμμετοχής και την ανάγκη ισχυρής λαϊκής εντολής για καίρια ζητήματα όπως τα εθνικά και η οικονομική κρίση, καλούμαστε για άλλη μια φορά να εκτελέσουμε το δημοκρατικό μας καθήκον. Η κρίσιμη οικονομική κατάσταση είναι αυτή που καθορίζει την πολιτική ατζέντα των φετινών εκλογών. Με απλά λόγια η οικονομική κρίση των αφεντικών ψάχνει λύση και καλύτερη διαχείριση μέσω των εκλογών. Ποιος θα διαχειριστεί τι και πως, είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο “κυρίαρχος λαός”. Επιλέγοντας κάθε φορά στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας τους κυβερνήτες του.
Από τους βασιλιάδες, τους φεουδάρχες, τους μεγαλογαιοκτήμονες μέχρι και τους καπιταλιστές, οι κοινωνίες χαρακτηρίζονται από σχέσεις εξουσίας και ανισότητας. Κάθε κοινωνικό-πολιτικό μοντέλο που επιβλήθηκε είχε φυσικά και τα δικά του χαρακτηριστικά στις δομές, το πολιτιστικό του υπόβαθρο και γενικότερα έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης και διαχείρισης της εξουσίας. Πάντα όμως οι κοινωνίες ήταν χωρισμένες σε τάξεις με συγκρουόμενα συμφέροντα. Το σημερινό κοινωνικό-πολιτικό μοντέλο, η αστική δημοκρατία, αποτελεί απότοκο των αστικών επαναστάσεων ενάντια στη φεουδαρχία και σηματοδοτεί την κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική και παράλληλα το δρόμο προς την τελειοποίηση των εξουσιαστικών δομών.
Τα προηγούμενα συστήματα χρησιμοποιούσαν ξεκάθαρα τη βία και την καταστολή για να επιβληθούν. Η αστική δημοκρατία έχει καταφέρει να επιβληθεί και να εδραιωθεί με έναν τρόπο ιδιαίτερο και φαινομενικά ανώδυνο για τον υπόδουλο λαό. Κυρίαρχο στοιχείο της επιβολής αυτής είναι η “αόρατη” βία όπως μπορούμε (π.χ) να την παρατηρήσουμε στο σημερινό μισθωτό εργάτη. Βία είναι οι χαμηλοί μισθοί, η μη ύπαρξη ελεύθερου χρόνου, τα εξαντλητικά ωράρια σε σημείο που η κατάσταση του σημερινού μισθωτού να μη διαφέρει ουσιαστικά και πολύ από αυτή του δουλοπάροικου της φεουδαρχίας.
Η ειδοποιός διαφορά όμως ανάμεσα τους είναι ότι ο άνθρωπος του σήμερα πλαισιώνεται από έναν ολοκληρωμένο και καλομελετημένο κατασταλτικό μηχανισμό αποτελούμενο από χιλιάδες μικρούς και μεγάλους δρόμους που οδηγούν στην αλλοτρίωση της συνείδησης του. Δύο από αυτούς τους δρόμους, η περιβόητη κοινωνία του θεάματος και οι εκλογές, συναντιούνται κάθε 4 χρόνια για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι ο “κυρίαρχος λαός” συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων που ορίζουν την καθημερινότητά του.
Εκλογές
Σε μία περίοδο έντονης καπιταλιστικής κρίσης αλλά και έντονης αμφισβήτησης των κυρίαρχων θεσμών, οι εκλογές, ως γνήσιος θεματοφύλακας του αστικού δημοκρατικού τοπίου, έρχονται για άλλη μία φορά να δώσουν τις λύσεις στα αδιέξοδα των κυρίαρχων. Με “αίσθημα ευθύνης” (αλήθεια που το βρήκαν ανάμεσα σε τόσα σκάνδαλα και μίζες;) οι πολιτικοί άρχοντες του τόπου, μας “καλούν” να επιλέξουμε ποιανών υπόδουλοι “επιθυμούμε” να είμαστε για την επόμενη τετραετία και ποιανού τα οικονομικά συμφέροντα θα εξυπηρετήσουμε καλύτερα. Μεγάλο μέρος του κόσμου έχει πλέον αντιληφθεί τα παραπάνω και δεν πείθεται για τις “καλές προθέσεις” των πολιτικών. Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι ακόμη και από αυτούς, κάποιοι συνεχίζουν να ψηφίζουν με κριτήριο “το μη χείρον βέλτιστoν”. Όσοι όμως, είτε αντιλαμβάνονται τα παραπάνω είτε όχι, συνεχίζουν να λαμβάνουν μέρος στην εκλογική διαδικασία, συμμετέχουν ταυτόχρονα και στη διαιώνιση της ίδιας της εκμετάλλευσης τους. Οι εκλογές, ως ένας από τους κύριους (αν όχι ο κύριος, καθώς είναι αυτός που παρέχει το δημοκρατικό άλλοθι) μηχανισμούς της αστικής δημοκρατίας, προτάσσουν την αντιπροσώπευση και την ανάθεση. Η ικανότητα για ενασχόληση με τα κοινά που δεν είναι κάτι ασαφές και απροσδιόριστο αλλά αφορά την καθημερινή ζωή όλων μας, “πρέπει να αφεθεί σε ειδικούς”. Η στάση που συντηρείται και αναπτύσσεται ότι μόνο “ειδικοί” και “φωτισμένα μυαλά” είναι οι σωτήρες μας και όχι οι ίδιοι οι εαυτοί μας, είναι μια σημαντική παραχώρηση των από αποτελεί την a priori και χωρίς όρους παράδοση των ζωών μας στις ορέξεις των κυρίαρχων που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν εμάς χωρίς εμάς.
Η ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε στη λήψη αποφάσεων δεν είναι πάρα ένας ακόμα τρόπος να διασφαλιστεί η κοινωνική ειρήνη, να χαλιναγωγηθούν οι μάζες και οι υποταγμένοι (μόνο εν δυνάμει εξεγερμένοι) να σκύψουν ακόμα περισσότερο το κεφάλι.
Και αυτό συμβαίνει γιατί η αστική δημοκρατία έχει την ιδιαίτερη ικανότητα να αφομοιώνει κάθε αντίθεσή της και να την καθιστά ουσιαστικά ακίνδυνη για τη διαιώνισή της. Ένα, φαινομενικά ή και ουσιαστικά, επαναστατικό πρόταγμα, όταν επιχειρείται να πραγματωθεί μέσω θεσμών εξουσίας, παύει να απειλεί το σύστημα καθώς είτε θα αποτύχει, είτε θα ενταχθεί σ’ αυτό, σε καμία πάντως περίπτωση δε θα γίνει επικίνδυνο.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι εκλογές παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο. Την πραγματικότητα αυτή, ότι δηλαδή οι εκλογές ως αστικός θεσμός, εξυπηρετούν στην απόσβεση των οποιωνδήποτε τριγμών μπορεί να έχουν προκληθεί μέσα από ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, φαίνεται να αγνοούν ακόμα και τα αγωνιστικότερα κομμάτια της αριστεράς παρόλους τους αγώνες στους οποίους συμμετέχουν στον δρόμο, στην εργασία, στις γειτονιές. Συμμετέχουν στις εκλογές, στηρίζοντας την επιλογή τους αυτή με επιχειρήματα περί καταμέτρησης δυνάμεων, ενός ακόμα πεδίου αγώνα και αναγκαιότητας ύπαρξης μιας αντίθετης φωνής μέσα στην όλη διαδικασία.
Αλλά πλανούνται πιστεύοντας πως μέσα από τις εκλογές και τη συνδιαχείριση της αστικής και κρατικής εξουσίας μπορεί να προκύψει οτιδήποτε ριζοσπαστικό που θα οδηγήσει προς μια επαναστατική προοπτική. Έτσι, παρά τις υγιείς προθέσεις μεγάλου κομματιού της βάσης της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, δεν καταφέρνουν τίποτα παραπάνω από το να ωθούν τον κόσμο σε μια λογική ανάθεσης ζητώντας την ψήφο του, να νομιμοποιούν αυτή τη διαδικασία, και μέσω αυτού να λειτουργούν σε τελική ανάλυση ως το αριστερό δεκανίκι του συστήματος.
Ακύρο-Αποχή/ Αντίσταση-Αυτοοργάνωση
Σε περιόδους προεκλογικές θα πρέπει να θυμόμαστε ότι εάν οι εκλογές παρουσίαζαν οποιαδήποτε στοιχείο επικινδυνότητας για το σύστημα θα ήταν παράνομες.
Στον αντίποδα της εκλογικής διαδικασίας και της διαιώνισης της αστικής δημοκρατίας και κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος, το μόνο πρόταγμα που είναι ρεαλιστικό και μη μερικό, είναι η καταστροφή του εξουσιαστικού υπάρχοντος μέσω της αυτοοργάνωσης των από τα κάτω αυτού του κόσμου.
Στο ψευδοερώτημα «εκλογές ή αποδιοργάνωση» η απάντηση μας είναι μία και ξεκάθαρη. Eίμαστε με την πλήρη αποδιοργάνωση και κατάπτωση του κόσμου της εξουσίας σε όλη του την έκταση, για αυτό και προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και τη συλλογικοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας, την καθημερινή αντίσταση μέσα σε ένα διαρκή αγώνα χωρίς κρίσιμες μάχες ή μεγάλες ημερομηνίες και τη δημιουργία ενός πλέγματος πολύμορφων αντιεξουσιαστικών δράσεων.
Κανένας κοινωνικός-ταξικός αγώνας δε θα είναι επαρκής για εμάς, αν δεν γίνει από τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους χωρίς αρχηγούς όπως και καμία μελλοντική κοινωνία που θα συντηρήσει υπάρχουσες κοινωνικές δομές και θεσμούς. Ο δρόμος, οι μαζικές εξεγέρσεις και οι άγριες απεργίες είναι οι καλύτερες παρακατηθήκες για να βοηθήσουμε να πεθάνει αυτός ο γερασμένος κόσμος και να εντείνουμε την επίθεση μας στο υπάρχον. Για τον κόσμο όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο ούτε εκμετάλλευση ανθρώπου στη φύση. Για τον κόσμο που μας περιμένει.
“Για την καινούρια γέννα, που όλο την περιμένουμε κι όλο κινά για να ‘ρθει κι όλο συντρίμι χάνεται, στο γύρισμα των κύκλων”.
ΑΚΥΡΟ-ΑΠΟΧΗ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
