Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές-Φωτιά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών
Να στήσουμε αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα
Σε ένα κρεσέντο αστυνομοκρατίας και επίδειξης δύναμης και κινητοποιώντας τεράστιες δυνάμεις ενόπλων η νέα δεξιά κρατική διαχείριση έχει πραγματοποιήσει εισβολή και εκκένωση πολλών καταλήψεων, όπου διέμεναν κυρίως μετανάστριες-ες (Σπύρου Τρικούπη 15-17, Όνειρο, 5ο Σχολείο, Αχαρνών και Μάγερ) ή που αποτελούν κέντρα αγώνα (GARE, Rosa de Foc) στην περιοχή των Εξαρχείων και του κέντρου της Αθήνας. Οι πάνοπλοι αστυνομικοί οδήγησαν εκατοντάδες μετανάστες-τριες και ανήλικα παιδιά στα κρατητήρια της ΕΛΑΣ στην Πέτρου Ράλλη και στη συνέχεια σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης (αυτά που το κράτος βαφτίζει ως κέντρα φιλοξενίας), προκειμένου να ζήσουν απομονωμένοι-ες από τον κοινωνικό ιστό και εξαρτημένες-οι αποκλειστικά από τους μηχανισμούς του κράτους και των θεσμικά αναγνωρισμένων ΜΚΟ. Στη συνέχεια, οι είσοδοι των κτιρίων χτίστηκαν και στήθηκαν μόνιμες ένοπλες φρουρές εντείνοντας περαιτέρω το κλίμα τρομοκρατίας και αστυνομοκρατίας που επιχειρείται να επιβληθεί στη γειτονιά των Εξαρχείων και ευρύτερα στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Παράλληλα, στην περιοχή των Εξαρχείων σημειώνονται από τους μπάτσους, οι οποίοι λειτουργούν σαν στρατός κατοχής, πλήθος επιθέσεων, λεκτικών προκλήσεων, χρήση χημικών εναντίον κατειλημμένων χώρων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Η επιλογή του κράτους να θέσει ως πρωτεύον κατασταλτικό στόχο τη γειτονιά των Εξαρχείων δεν είναι τυχαία. Τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή που φιλοξενεί ένα κράμα ατόμων και συλλογικοτήτων που αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και στην οποία εντοπίζονται χώροι ριζοσπαστικοποίησης, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Οι χώροι αγώνα και αυτοοργάνωσης, όπως είναι και οι καταλήψεις, αποτελούν ανάχωμα στα καταστροφικά σχέδια και ταυτόχρονα την εδαφικοποιημένη αμφισβήτηση του κόσμου της εξουσίας. Ενός κόσμου που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου όλα αποτελούν εμπόρευμα και η μέγιστη αξία είναι το κέρδος των αφεντικών. Οι καταλήψεις, λοιπόν, βρίσκονταν και θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής καθώς αμφισβητούν το υπάρχον και ταυτόχρονα προεικονίζουν έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Η επίθεση στοχεύει στον εκφοβισμό των πολιτικών υποκειμένων και την κάμψη των αγώνων, ενώ παράλληλα κανονικοποιεί την μπατσοκρατία στο κέντρο της μητρόπολης και την ασύμμετρη βία από το κράτος.
Οι κατασταλτικές κινήσεις δεν έρχονται ως κεραυνός εν αιθρία. Το δόγμα «νόμος και τάξη» αποτέλεσε κεντρική αντιπολιτευτική γραμμή του κυβερνώντος κόμματος και επιχειρήθηκε συστηματικά να παρουσιαστεί ως το σημαντικότερο πολιτικό διακύβευμα, για να αποπροσανατολίσει από το γεγονός πως τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά (όλο το αστικό πολιτικό φάσμα) συμφωνεί στην ουσιαστική πολιτική γραμμή που εφαρμόζεται την τελευταία δεκαετία. Στην πραγματικότητα, στην κοινωνική πλειοψηφία δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα περισσότερο από ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, αποκλεισμούς, εξαθλίωση και καταστολή. Η συνθήκη της φτώχειας, της έντασης της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, της καταστροφής του περιβάλλοντος στο όνομα της «ανάπτυξής» που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια, μέσω των μνημονίων, παγιώνεται οριστικά και οι δύο πόλοι του αναστηλωμένου δικομματισμού διαγκωνίζονται για το προσωπείο της μεθόδου επιβολής. Με τα παραδοσιακά της χαρακτηριστικά του ανοικτού αυταρχισμού, της βίας, του ρατσισμού και της αστυνομοκρατίας, η δεξιά διαχείριση απευθύνεται στην συντηρητική εκλογική της βάση, στην οποία επαναπατρίστηκε εκλογικά το μεγαλύτερο μέρος των φασιστών. Συγχρόνως κλείνει το μάτι σε κάθε λογής ρατσιστές, φασίστες και σεξιστές από τις τάξεις της μπατσαρίας οπλίζοντας σκοπίμως τα δολοφονικά τους ένστικτα.
Οι συγκεκριμένες επιθέσεις δεν είναι τυχαίο ότι στρέφονται ενάντια στο πιο υποτιμημένο και κατατρεγμένο κομμάτι της κοινωνίας, τις μετανάστριες-ες. Από την πρώτη στιγμή ανάληψης της εξουσίας πάρθηκαν μέτρα που έκαναν ξεκάθαρη την επιλογή συνέχισης της απομόνωσης, της παρανομοποίησης και της καταστολής των μεταναστών. Η διαχείριση του «μεταναστευτικού» πέρασε στο υπ. Δημόσιας Τάξης. Ο υπουργός εργασίας Βρούτσης αφαίρεσε τη δυνατότητα απόκτησης ΑΜΚΑ στους αιτούντες άσυλο και στα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, αποκλείοντας τους από στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας και μέσα βιοπορισμού. Καταργήθηκε η εξέταση σε 2ο βαθμό των αιτήσεων ασύλου, αποφασίστηκε η εντατικοποίηση των αστυνομικών ελέγχων στους δρόμους και τις πλατείες που κινούνται και ζουν μετανάστριες-ες, καθώς και η αναβάθμιση των τεχνικών μέσων επιτήρησης και η ενίσχυση της συνεργασίας με FRONTEX και NATO ώστε να κλείσουν τα θαλάσσια σύνορα, να μην μπορούν να περάσουν βάρκες με μετανάστες-ριες ή ακόμα και βυθίζοντας αυτές. Όλος ο σχεδιασμός του κράτους στοχεύει στην αποτροπή της μετανάστευσης με κάθε μέσο. Αυτό, όμως, δεν είναι δυνατόν εξαιτίας των συνεχιζόμενων πολεμικών και οικονομικών επιχειρήσεων των κυρίαρχων και της μετατροπής των μεταναστευτικών πληθυσμών σε «διαπραγματευτικό χαρτί» στον ανταγωνισμό του τουρκικού κράτους με το ελληνικό και την Ε.Ε.. Έτσι επιδιώκεται η απομόνωση, η παρανομοποίηση, η εξαθλίωση και ο πλήρης έλεγχος της ζωής των μεταναστριών-ων. Για αυτό κατασκευάστηκαν και συνεχίζουν να κατασκευάζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία διαχειρίζεται η αστυνομία και ο στρατός. Από τη Μόρια ως το Σκαραμαγκά και από την Πέτρου Ράλλη ως την Κόρινθο, χιλιάδες μετανάστες στοιβάζονται με τη βία σε απομονωμένους χώρους, σε άθλιες συνθήκες, μέσα σε κοντέινερ με τριπλάσιους ανθρώπους από τη χωρητικότητά τους, δίχως την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η συνέχεια του πολέμου στη Συρία, το Αφγανιστάν, την Υεμένη, τη Λιβύη και σε διάφορα σημεία του πλανήτη, όπου τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη με τους συμμάχους τους διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις και οικονομικές επεμβάσεις, για τη λεηλασία του φυσικού πλούτου, την εκμετάλλευση των ανθρώπινων κοινωνιών και την παγκόσμια ηγεμονία. Είναι η συνέχεια των δουλεμπόρων, των ναρκών, των συρματοπλεγμάτων, του φράχτη του Έβρου, της Frontex, των συνοριοφυλάκων. Είναι η συνέχεια των πογκρόμ, της ρατσιστικής πολιτικής, των φασιστικών επιθέσεων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Το κράτος, λοιπόν, επιχειρεί να εξασφαλίσει τη ζοφερή του αποκλειστικότητα στη μοίρα των κατατρεγμένων.
Για εμάς ωστόσο, δεν υφίσταται η επιλογή ενός πιο «ανθρώπινου» στρατοπέδου συγκέντρωσης, αλλά μόνο η απαίτηση να κλείσουν τα camps του θανάτου και να απελευθερωθούν οι μετανάστριες-ες από το καθεστώς εγκλεισμού και απομόνωσης. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε, να μην βλέπουμε την πραγματικότητα και να λέμε μετά «δεν ήξερα τι γινότανε πίσω από τα συρματοπλέγματα». Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών είναι πραγματικότητα και οι μετανάστες-ριες σε αυτά είναι δίκαιο να εξεγείρονται και να επιδιώκουν την καταστροφή τους. Η Μόρια στη Λέσβο δεν είναι το μόνο στρατόπεδο, αλλά διεκδικεί επάξια τον τίτλο του απεχθέστερου κολαστηρίου. Για αυτό πρέπει να σταθούμε δίπλα στους σημερινούς εγκλείστους των στρατοπέδων συγκέντρωση, γιατί αυτή είναι η ζοφερή μοίρα που επιφυλάσσουν τα ευρωπαϊκά κράτη στις κατατρεγμένες-ους και τους φτωχούς-ες αυτού του κόσμου.
Εμπόδιο σε αυτούς τους σχεδιασμούς αποτελούν και οι καταλήψεις στέγασης μεταναστών και μεταναστριών και οι αυτοοργανωμένες δομές αγώνα που βρίσκονται όχι μόνο στα Εξάρχεια, αλλά και σε κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου. Σε αντίθεση με ό,τι παρουσιάζουν οι δημοσιογραφικοί παπαγάλοι, οι μετανάστες που μένουν στα απελευθερωμένα κτίρια ζουν σε συνθήκες αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Διαβιούν στις καταλήψεις λαμβάνοντας μέρος στις συλλογικές διαδικασίες διαχείρισης του χώρου, αναπτύσσοντας επαφές και σχέσεις με τον «ντόπιο» πληθυσμό, διαρρηγνύοντας με αυτό το τρόπο τις αντιλήψεις της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Γιατί το κοινό έδαφος που έχει κατακτηθεί στους κατειλημμένους χώρους από ντόπιες-ους και μετανάστες-ριες δημιουργεί την απαραίτητη συνθήκη να επικοινωνηθούν οι ανάγκες και από κοινού ντόπιοι-ες και μετανάστριες-ες να αγωνιστούν, μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιθεσμικές, αντιϊεραρχικές διαδικασίες, προς μια ριζοσπαστική κατεύθυνση. Να παλέψουμε όλοι και όλες μαζί ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς μας, που δεν είναι άλλοι από το κράτος και το κεφάλαιο. Να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα, ενάντια σε κάθε διαχωρισμό έμφυλο, θρησκευτικό, φυλετικό, εθνικό και να αγωνιστούμε για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι εικόνα από το μέλλον ή το παρελθόν. Είναι η διαχείριση που επιφυλάσσει το κράτος για κάθε καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενη, την οποία δεν χρειάζεται ή κρίνει ανεπιθύμητη.
Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στη φτώχεια, τον φασισμό, τον πόλεμο, την καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Διαδήλωση Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019, πλατεία Βικτωρίας, 12μμ
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
