ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ Σάββατο 23 ΙΟΥΝΙΟΥ, 7μμ, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Οι κυρίαρχοι τη γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν.

Σε Ελλάδα, Τουρκία, Συρία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία.

Η Αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο σε κράτος, αφεντικά και τις φασιστικές εφεδρείες τους.

Μέσα σε ένα παγκόσμιο τοπίο το οποίο συνθέτουν ο πόλεμος, οι οικονομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις, η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών για τον παγκόσμιο έλεγχο και την ηγεμονία, η λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και των ανθρώπινων κοινωνιών, γίνεται περισσότερο κατανοητό τώρα παρά ποτέ, ότι η εξαθλίωση, η πλήρης υποταγή και η εξόντωση μας αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την διαιώνιση του συστήματος. Το μοναδικό μέλλον που έχουν να μας προσφέρουν ο καπιταλισμός και κάθε κρατική μορφή οργάνωσης είναι η καταστροφή και ο θάνατος.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, γίνεται κατανοητό ότι οι πολεμικές επιχειρήσεις στο συριακό έδαφος δεν αποτελούν μια μεμονωμένη σύγκρουση, έχουν τον ίδιο παρανομαστή με τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και αποτελούν την συμπύκνωση των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών για τον παγκόσμιο έλεγχο και την ηγεμονία. Στην Σύρια εμπλέκονται οι δύο μεγάλες δυνάμεις Η.Π.Α., με τη σύμμαχο τους Ε.Ε. (μέλος της οποίας είναι και το ελληνικό κράτος) και η Ρωσία, καθώς και περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, οι οποίες επιθυμούν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα από το διαφαινόμενο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Οι συγκρούσεις, οι συμμαχίες και οι συμφωνίες που συντελούνται με φόντο τον πόλεμο στη Συρία είναι τόσο ρευστές κάνοντας κατανοητό ότι τα κυρίαρχα στρατόπεδα δεν μπορούν ακόμα να οριοθετηθούν. Όμως η εμπλοκή όλων αυτών των φονικών πολεμικών μηχανών σε τόσο μικρή εδαφική έκταση δεν προμηνύει τίποτα καλό για τους από τα κάτω. Και αν οι Η.Π.Α. συνεχίζουν να διατηρούν την πρωτοκαθεδρία τόσο στο δυτικό μπλοκ εξουσίας (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.) όσο και παγκόσμια, τα τελευταία χρόνια φαίνεται να συντελούνται (για διάφορους λόγους) κραδασμοί στην παντοδυναμία τους, κάτι που έχει κάνει τον βασικό τους αντίπαλο τη Ρωσία να πιστεύει ότι οι συσχετισμοί δύναμης μπορούν να αλλάξουν προς όφελός της.

Παράλληλα, η αλλαγή των γεωπολιτικών συσχετισμών ισχύος καθορίζει τις κινήσεις και τις συμμαχίες μιας σειράς κρατών, λιγότερο ή περισσότερο ισχυρών, με στόχο περισσότερη εξουσία και πλούτο. Αυτό μας δείχνουν και τα όσα συμβαίνουν στην νοτιοανατολική Μεσόγειο με φόντο τις Α.Ο.Ζ. (Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες), όπου το ελληνικό κράτος έχει συνάψει συμφωνίες με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο μεταξύ άλλων και για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στα νότια της κυπριακής νήσου, ενώ ταυτόχρονα μέσω των συμμαχιών του επιδιώκει να ενισχύσει τη θέση του τόσο στην ευρύτερη περιοχή, όσο και απέναντι στο τουρκικό κράτος. Ταυτόχρονα ευελπιστεί να ενταθούν τα προβλήματα στο εσωτερικό της γείτονας χώρας και να προκύψουνε και άλλες τριβές στις ήδη τεταμένες σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και των Η.Π.Α. προκειμένου να το εκμεταλλευτεί για να βρεθεί σε καλύτερη θέση σε αυτήν την ανέκαθεν «ανταγωνιστική γειτνίαση». Σε αυτήν την κατεύθυνση το ελληνικό κράτος, ως μέλος του ΝΑΤΟ, παρέχει οτιδήποτε του ζητηθεί προκειμένου να ενισχυθούν οι υπάρχουσες αμερικανο-νατοϊκές στρατιωτικές βάσεις (Σούδα, Άραξος) και να εγκατασταθούν νέες, όπως στην πόλη της Λάρισας(ή στην Αλεξανδρούπολη) που από τον Μάιο του 2018 έχει μεταφερθεί μια μονάδα μη επανδρωμένων αεροσκαφών (τύπου «MQ-9 Reaper») των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων. Στην αντίπερα όχθη η Τουρκία ενισχύει την επιθετική της στάση αξιοποιώντας την στρατιωτική της μηχανή (την 2η μεγαλύτερη στο ΝΑΤΟ), ενώ ταυτόχρονα ακολουθώντας μια φαινομενικά αντιφατική εξωτερική πολιτική επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τα κενά,  που προκύπτουν στην παγκόσμια σκακιέρα, από τους ανταγωνισμούς μεταξύ Ρωσίας και Η.Π.Α., συνάπτοντας συμμαχίες με την μια ή την άλλη υπερδύναμη. Ταυτόχρονα ακολουθεί την ίδια «αντιφατική» πολιτική και με την Ε.Ε., κινούμενη άλλοτε σε μια κατεύθυνση προσέγγισης και άλλοτε σύγκρουσης, προσπαθώντας να αναβαθμίσει τον ρόλο της στην παγκόσμια ιεραρχία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επανήλθε το μακεδονικό ζήτημα εξαιτίας της επιδιωκόμενης διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δύο υπερκρατικών μηχανισμών οικονομικής και στρατιωτικής επιβολής. Η Ελλάδα είναι ήδη μέλος των δύο αυτών μηχανισμών και η Μακεδονία επιδιώκει την ένταξή της. Μέσω της διαπραγμάτευσης, για το όνομα και τα δύο κράτη στοχεύουν να πετύχουν πιο ευνοϊκούς όρους και να ισχυροποιήσουν τη θέση τους το ένα απέναντι στο άλλο εντός της μελλοντικής τους συμμαχίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ταυτόχρονα καθοριστικές για την διαμόρφωση της κατάστασης και της επανεκκίνησης του «μακεδονικού ζητήματος» είναι οι επιδιώξεις τόσο του ελληνικού κεφαλαίου, για περαιτέρω επέκταση στην γείτονα χώρα, όσο και του ελληνικού κράτους για την προστασία και προώθηση των οικονομικών του συμφερόντων και την ηγεμονία στην ευρύτερη περιοχή. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον ρόλο του τουρκικού κράτους, το οποίο επιχειρεί να προωθήσει τους δικούς του σχεδιασμούς τόσο στα Βαλκάνια όσο και στη Μέση Ανατολή. Δηλαδή το θέμα ξανάνοιξε για την εξυπηρέτηση των οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών συμφερόντων των κυρίαρχων. Για αυτό υποκινούνται οι εθνικισμοί και από τις δύο πλευρές των συνόρων και δημιουργείται πόλωση. Τη στιγμή, λοιπόν, που νομοθετούνται όλο και πιο αυταρχικοί νόμοι οι οποίοι εντείνουν συνεχώς την εξαθλίωση, τον έλεγχο, την εκμετάλλευση, τους αποκλεισμούς και οδηγούν όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια στην περιθωριοποίηση, το κράτος επιχειρεί να μας αποπροσανατολίσει, προσπαθώντας να συμφιλιώσει εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους κάτω από την φαντασιακή κοινότητα του έθνους και να μας πείσει ότι ο εχθρός είναι εθνικός και όχι ταξικός. Ο Σάμιουελ Τζόνσον είπε κάποτε: «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Εμείς λέμε σήμερα:  «όσο πιο πολύ σου κλέβουν τη ζωή τόσο σε ταΐζουν με έθνος και φυλή». Το δίλημμα που πρέπει να τεθεί σε όλους και όλες είναι: ή θα είμαι με την εξουσία που μιλάει για πατριωτική ευθύνη και καλεί σε εθνική συνοχή ή θα είμαι με το αγωνιστικό και ανατρεπτικό κομμάτι της κοινωνίας. Γιατί ο εχθρός δεν είναι εθνικός, είναι ταξικός. Για αυτό ο δικός μας αγώνας είναι ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τις φασιστικές εφεδρείες τους. Περνάει και μέσα από την αποδόμηση της πατριωτικής φενάκης, αλλά και την συνεχή διεκδίκηση του αστικού χώρου, όπου πρέπει να αμφισβητήσουμε με τον λόγο μας, να αναχαιτίσουμε με τις δράσεις μας και να απομονώσουμε τους κάθε λογής φασίστες. Με παρεμβάσεις στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους συγχρωτισμού, στις πλατείες και στα καφενεία, σε κάθε σπιθαμή του δημόσιου χώρου. Ο δικός μας αγώνας είναι ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Ο δικός μας αγώνας είναι διεθνιστικός, ενάντια σε πατρίδες και σύνορα, ενάντια στον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.

Την στιγμή, λοιπόν, που ο καπιταλισμός κινείται συνεχώς προς ένα όλο και πιο ολοκληρωτικό μοντέλο τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός επελαύνει πάνω στις ζωές των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων, τη στιγμή που οι ισχυροί προετοιμάζονται, χτίζοντας τις συμμαχίες τους, για μια ακόμη παγκόσμια σύρραξη το μοναδικό δίλλημα για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου είναι και πάλι το ίδιο… ελευθεριακός κομμουνισμός ή βαρβαρότητα.

Οι καταπιεζόμενοι δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από τη συμμετοχή μας στους ενδοεξουσιαστικούς πολέμους που επιχειρούν να μας σύρουν, ούτε έχουμε να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας οι από τα κάτω. Αποτελεί ταξικό, πολιτικό και διεθνιστικό μας καθήκον να γίνουμε το ανάχωμα στους ντόπιους και ξένους εθνικισμούς και στο νέο κύμα εθνικιστικού παραληρήματος που ξερνάνε ΜΜΕ, εκκλησία, κόμματα με αφορμή το «μακεδονικό ζήτημα». Απέναντι στους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς των κρατών, που έχουν μετατρέψει τον πλανήτη και κυρίως την Μέση Ανατολή σε εμπόλεμη ζώνη, να προτάξουμε την αλληλεγγύη των λαών και να βροντοφωνάξουμε ότι δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους. Ο μοναδικός πόλεμος που έχει νόημα για εμάς και μπορεί να βάλει τέλος στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και σε όλους τους πολέμους είναι ο πόλεμος ενάντια σε κάθε εξουσία, για την ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου. Να αντιτάξουμε απέναντι στα κατακερματισμένα και ματωμένα Βαλκάνια των κρατών, μια βαλκανική χερσόνησο απαλλαγμένη από τις ουλές των συνόρων και των θρησκευτικών και εθνικιστικών διαχωρισμών, τα Βαλκάνια ως χώρο ελεύθερης μετακίνησης ντόπιων και μεταναστών, τα Βαλκάνια ως μια ενιαία κομμούνα, τα Βαλκάνια των από τα κάτω.

Διεθνιστικοί αγώνες ενάντια στους εθνικισμούς, τον φασισμό, την μισαλλοδοξία και τους πολέμους των κυρίαρχων, για την ανατροπή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την κοινωνική επανάσταση, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ

Σάββατο 23 ΙΟΥΝΙΟΥ, 7μμ, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

 αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti

https://vogliamotutto.espivblogs.net/

This entry was posted in Κείμενα, Κεντρικές Διαδικασίες. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *